the language of flowers

به بهانه امتحانا و یه حالی دادن به همتون این پیام فورکنین حمایتتون کنم🌱 این یکی واقعیه

فکر میکردم وسواس دارم که اینقدر اطرافم رو تمیز میکنم، ولی فهمیدم که در واقع داشتم سعی می‌کردم صداهای درون ذهنم رو ساکت کنم.

چند روزیه که زود به زود تو اینستاگرامم پست میذارم و نسبت بهش حس خوبی دارم. دوست دارم بیشتر هم عکس بذارم. عکس‌های کاملاً رندوم. عکسهایی که قبلش ۱۰بار چک نشدن، عکس‌هایی که برای چینش‌شون فکر نشده. هربار که میخواستم عکسی پست کنم، هزارجور فکر میومد تو سرم، فکرهایی مثل اینکه: -آدمی که مثلاً همیشه میره مسافرت، سفر رفتن براش یه چیز عادیه و اینو تو بوق و کرنا نمیکنه، پس اگه من دارم عکس مسافرتم رو میذارم، پس من ندید بدید ام. -با عکس گذاشتن می‌خوای به بقیه نشون بدی که مثلاً خوشحالی؟ میخوای خوشحالیت رو به رخ بقیه بکشی؟ -عکس پست میکنی چون نمیخوای از بقیه عقب بمونی و میخوای بهشون بگی که آره منم فلان چیز رو دارم یا خیلی داره بهم خوش می‌گذره -عکس میذاری تا تایید بقیه رو بگیری؟ و... و باور کنید من واقعاً این جملات رو از اطرافیانم شنیدم و حس بدی بابتش داشتم. اما خب بالاخره به این نتیجه رسیدم که من اینجوری دوست دارم. من دوست دارم که عکس‌هایی که می‌گیرم رو به اشتراک بذارم، نه به هدف تایید یا نشون دادن به بقیه، بخاطر خودم و خاطراتی که میمونه.

پنکیک قلبی با سس کارامل

در حال پخت پنکیک قلبی و رقصیدن با این آهنگ تو آشپزخونه

کپشن عکس‌ها رو میشه بالا گذاشت

گورباچف

آپدیت جدید تلگرام رو ببینید😀👇🏻

برای مایی که سالها تو هوای مرطوب زندگی کردیم، آب‌وهوای خشک خیلی عجیبه. خصوصاً اونجاش که چیپس‌ها و آجیل‌ها رو همونطور روی میز میذاریم و فردا که بیدار میشیم همچنان ترد و تازه‌ان و نم نمی‌کشن.