مرا هزار امید تویی.

داریم میریم سوئد برای خرید خونه و لب مرز انگار ایستگاه چک گذاشتن و همینجور موندیم تو ترافیک.😒

بابا دروازه و دفاع ایسلند که سوراخه، دلبر هم که برای اولین بار تو‌ تاریخ ازدواجمون، از خستگی خوابش برده! پس من به چه امیدی کرانچی خوشمزه‌ و زیتون بیارم بخورم؟!😒

تو بچه‌های کانال‌نویس وقتی میخونم یکی کار داره و بچه‌ش رو میبره خونه‌ی مامان یا مادرشوهرش، عجیبم میاد.😂 دلبر میگه این واقعا شرایط لاکچرییه که ما ازش بی‌بهره‌ایم. پس بوسه بر بچه‌ی کم‌اذیت و خوب خودم که با وجودش همه کار میکردیم و میکنیم.

اگه سریال سبک میخواید، Hacks بد نیست.

صبح خود را با یک جوجه‌ی غرغرو اغاز کردیم. اونقدر از تو تخت تا صبحونه و همه‌چیز غر زد و گریه کرد. به مهد و دلبر پیام دادم که امروز نمیره مهدکودک که بمونه خونه و استراحت کنه.

جالبه اینجا بچه‌ها 10-12 سالگی باید بشینن تو صندلی مخصوص ماشین. از بدو تولد تا ۱۲ سالگی!

نمیدونم بقیه زنها تو این شرایط چکار میکنن، اما من واقعا دوست ندارم ادم نابالغ و کم‌فهم رابطه‌مون باشم. چون دیدم که واقعا خودش از همه‌ی وجودش میذاره برای من و زندگیمون. الانم که دارم اینا رو مینویسم، ازش حتی ناراحت نیستم. باهم بستنی کاکائویی خوردیم و برای دخترک صندلی ماشین بزرگترونه سفارش داریم که این کوچیکه بشه برای بیبی خان و باهم کلی تک‌و‌تعریف کردیم. ولی خب ذهنم درگیر این قضیه‌ست یکم.

ولی واقعا همراه و همسر و دوست و یار و عشق خیلی خوبیه. خیلی خوب تر از چیزیه که من از یه همسر انتظار داشتم. و همین دستم و زبونم رو بسته برای اعتراض و ابراز ناراحتی زیاد. حتی دلم نمیاد زیاد بهش غر جدی بزنم که یه وقت ناراحت نشه.😑

یه کاری میخواد انجام بده که من باهاش مخالفم. با مخالفت من موافقه و خودش هم حتی موافقه اما باید انجامش بده. چون برای پیشرفت کارش خیلی مهمه. چه کنم که واقعا جز تحمل کردن و انتظار برای تموم شدن این مدت، راهی به ذهنم نمیرسه.

دپارتمانی داریم برای تمام اقشار جامعه!😌