اینجا داستان | مصطفی مردانی

#اضطراب 03 در تعریف روانشناسی، اضطراب یعنی ترس از ناشناخته. یعنی از چیزی می‌ترسیم که حتی ممکن است هیچ وقت اتفاق نیافتد و اگر اتفاق بیافتد، به آن بدی و ناخواشایندی که فکر می‌کردیم نبود. هر وقت اضطراب سراغم می‌آید، از خودم می‌پرسم «دقیقاً از چی می‌ترسی مصطفی؟» وقتی هیچ تصویری پیدا نشد، به این فکر می‌کنم که دلیلی برای نگرانی نیست. اگر ترسی واقعی بود که برایش فکر می‌کنم. اگر هم صرفاً اضطراب بود، به سمتش می‌روم تا آرام بگیرم. اضطراب، همان ترسی است که باید توی دلش رفت. برای ترس های واقعی، باید راهی برای مقابله پیدا کنیم. اینجا داستان | مصطفی مردانی @Das_tann

#کلمات_تاثیرگذار 05 خیالتان را راحت کنم، کلمه‌ها از وقتی تاثیرگذار می‌شوند که بخواهیم حس دیگران را درک کنیم. اگر در این فکر هستیم که چرا دیگران ما را درک نمی‌کنند، هیچ کلمه تاثیرگذاری نمی‌توانیم بگوییم. دیل کارنگی در کتاب «آیین دوستیابی»، خاطره‌ای تعریف می‌کند که بگوید دیدن دستاورد دیگران چه قدر مهم است.

برای گرفتن سرمایه گذاری ضروری جدیدی، به سراغ مدیر یکی از شرکت‌های بزرگ رفته بودم. به محض ورود، تابلوی یکی از موفقیت‌هایش را دیدم. در موردش سوال کردم و نیم ساعت اول جلسه، در مورد همان دستاورد صحبت کرد. بعد که حرفش تمام شد، پرسید: «برای چه کاری اومدید؟» ماجرای سرمایه گذاری را گفتم و همان جا مبلغ مورد نیاز را چک کشید.

اصلاً لازم نیست از خودمان بگوییم. فقط کافی‌است دیگران را بشنویم. اینجا داستان | مصطفی مردانی @Das_tann

#نوشتن_درمانی 01 نویسندگی، فقط روی مهارت نوشتن تاثیر ندارد. شهلا زرلکی در یکی از مصاحبه‌هایش گفت فقط ادبیات است که به تمام رشته‌های دیگر سرک می‌کشد. هیچ علمی به جز نقد ادبی، با ادبیات کاری ندارد. شاید بزرگترین مزیت نوشتن این باشد که ما را با دنیای ذهنی خودمان روبرو می‌کند، کم و کسری‌ها را نشانمان می‌دهد و از ما می‌خواهد برای رشد کردن خودمان تلاش کنیم. اینجا داستان | مصطفی مردانی @Das_tann

گاهی وقت‌‌ها باید در مورد احساسمان، با خودمان شفاف باشیم. خیلی از احساساتی که داریم برای نوشتن لازم هستند. اگر نخواهیم با آن‌ها روبرو شویم و آشتی کنیم، شاید هیچ وقت موفق نشویم. مسئله این نیست که گذشته را واکاوی کنیم یا با فکر کردن به آینده، به خودمان اضطراب بیشتری بدهیم. مسئله در مورد آشتی با تمام این‌‎هاست. زندگی را به همین شکلی که هست، نه شکلی که دوست داریم، بپذیریم. اینجا داستان | مصطفی مردانی

#اضطراب اولین روزهایی که #اینجا_داستان را شروع کردم، غرق اضطراب بودم. بدنم نسبت به تمام اتفاقات اطرافم، واکنش نشان می‌داد. اولین روزهایی بود که خیلی جدی به خودکشی فکر می‌کردم. توی ذهن و زندگی‌ام، دنبال دلیلی برای ادامه دادن بودم. چندباری تلاش کرده بودم که کانال تلگرام بزنم و شروع کنم به نوشتن از خودم. اما وقتی فکر مردن در سرم خیلی بزرگ شده بود، به این فکر کردم حداقل همین چندتا درسی را که بلدم، به دیگران یاد بدهم و بعدش اگر خواستم، با خیال راحت بمیرم. اینجا داستان برای من دلیل زندگی شد و هنوز هم هست. اینجا داستان خودش را بزرگتر از نوشتن و نویسندگی و داستان در دلم جا کرد. به نقطه‌ای رسیدم که حس کردم تمام زندگی در همین خط‌های کوتاه و بلند خلاصه می‌شود. به قول محمدعلی بهمنی کجا دنبال مفهومی برای عشق می‌گردی که من این واژه را هر شب، معنا می‌کنم تا صبح اینجا، زندگی است. و می‌خواهم از این پست به بعد، در مورد زندگی نویسندگی و دردی که هر کدام به دوش می‌کشیم صحبت کنم. فروید اعتقاد داشت که اثر هنری شکلی از پالایش است و شفا می‌بخشد. نیچه اعتقاد داشت اگر هنر نبود، حقیقت ما را می‌کشت. اگر همین دو جمله را ملاک قرار دهیم، هنر برای من کارکردش را داشته است. و می‌خواهم در مورد این کارکرد بیشتر صحبت کنم. مسئله فقط نوشتن نیست، مساله پالایش ذهن و زندگی کردن در حقیقت تلخی است که دور و برمان را گرفته. اینجا داستان | مصطفی مردانی @Das_tann

‏از باگهای سریال افعی تهران برای من چیه؟ صدای این تهیه کننده اس که هر لحظه منتظرم بگه «که با این درد اگر در بند درمانند، در مانند» یا مثلاَ بگه  «بررررره» 😅

غم‌های کوچک پُرحرفند، غم‌های بزرگ ٬لال .. میشل دو مونتنی

#جردن_پترسون می‌گه اگه می‌خوای به کسی کمک کنی، سعی کن اول خودت الگو باشی. بعدش بقیه بدون این‌که تلاش کنی، از تو یاد می‌گیرند. من از افسردگی گذشتم، دلیلشو پیدا کردم، رفتم توی دل خطر و حالا دارم آروم آروم بلند می‌شم. خودمو می‌بینم که بلند شدم. تک تک کتاب‌هایی که خواندم، پادکست‌هایی که گوش دادم، تک تکشونو دارم زندگی می‌کنم. می‌فهمم آدم وقتی افسرده می‌شه و اعتمادشو به دنیا از دست می‌ده، باید حامی بشه. باید محبت بی‌دریغ کنه تا از این مرحله بگذره. و اینو توی ده تا کتاب دیگه به اسم بخشش و بخشندگی می‌خوانیم. توی سفر قهرمان بهش می‌گن مقام حامی. دالایی لاما می‌گه، سعی کن هر وقت فرصت شد، به دیگران محبت کنی. معمولا همیشه فرصتش پیش میاد. و این برای کسی گفته شده که داره از زیر بار درد و غصه در میاد. مرحله اول، بخشیدن از خوده. محبت بی‌دریغه. بعد، این محبت بی‌دریغو از کسانی که فکرشو نمی‌کنی دریافت می‌کنی.. بعضیاشون دوستای قدیمی‌ن، بعضی‌ها دوستای جدید، بعضی‌ها هم کاملا غریبه. توی سفر قهرمان الان من توی مرحله آفرینشگرم. یکی یکی همه رو می‌گم تا اگه کسی خواست پشت سرم بیاد، مسیر روشن باشه.. اینجا داستان | مصطفی مردانی @Das_tann

اگه اضطراب داری این دیالوگ برای توئه : من زمان زیادی رو با نگرانی در مورد اینکه چه چیزی ممکنه اشتباه پیش بره تلف کردم، امّا چیزهایی که اشتباه پیش رفت؛ هرگز چیزهایی نبود که من نگرانشون بودم. 🎬 The Worst Person in the World 

#کلمات_تاثیرگذار 04 راست گفتن، خیلی ساده‌تر از دروغ‌گویی است، اما وقتی که در حالت ترس قرار می گیریم، دروغ گفتن را انتخاب می کنیم. معمولاً کسی دروغ می‌گوید که ترسیده و مهم نیست که واقعاً شخصیت قدرتمندی دارد یا نه، در آن لحظه تمام هیبت‌ش می‌ریزد. شاید باورتان نشود، اما اگر راستش را بگویید باز هم خیلی‌ها باور نمی‌کنند. بارها برای خودم پیش آمده که بگویم: «حتی وقتی راستش را می‌گویم، کسی باور نمی‌کند.» راست بگویید. در نهایت هر کسی خودش باید خودش را قضاوت کند. راست گفتن، اولین مرحله برای ساختن یک شخصیت قدرتمند و یک ارتباط تاثیرگذار و ماندنی است. اینجا داستان | مصطفی مردانی @Das_tann