𝑷𝒂𝒑𝒊𝒍𝒍𝒐𝒏

به خاطر همینه که میگن: گور دسته جمعی، عیشه.

وقتی می‌بینی یه درد مشترکه. از میزان دردت شاید کمتر نشه ولی انگار راحت‌تر می‌پذیریش.

تو مسیرهای سخت مغز هر کاری می‌کنه که کم بیاری. به اون اگه نبازی. دیگه در رفتی.

مثل یه موج دریا که تا پاهای برهنت کشیده می‌شه تا خیسشون کنه می‌مونه زندگی. نمی‌دونی می‌خواد خوش حالت کنه یا ضد حال بزنه.

به تهش که فکر می‌کنم خسته می‌شم. چراغ رو گرفتم جلو پام. ده قدم، ده قدم پیش می‌رم. اینجوری بهتره.

چی می‌مونه ازت؟

از درد می‌شه نوشت. از درد زیاد هم همین طور. ولی درد خیلی خیلی زیاد تو رو به سکوت وا می‌داره. می‌دونی؟

چی می‌شه آدما یدفع انقدر تنها می‌شن؟

دانشگاه هیچی واست نداشته باشه. یه کتاب جامعه شناسیِ بزرگه. تو ارتباط با آدما می‌شه هی چیز یاد گرفت و مصداق بارز ادب از که آموختی از بی ادبانه.  این روزا چیزی که داره بهم یاد میده و هی، و هی تکرار می‌شه اینه: توجه رو گدایی نکن.

بعضی اهنگ‌ها گوش دادنشون فصل داره. الان فصل، فصلِ بهرامه.