مَلَجا

آدمای عزیز زندگیم من یه اورتینکر منفی و مضطرب هستم. هر وقت ازتون دلیل کاری رو خواستم بدونید نمی‌خوام تو ذهنم تغییر کنید و قلبم از دوست داشتنش نسبت به شما کم کنه.

هی به خوابم فکر می‌کنم هی به آخرین پیام و اشک‌هام … تازه الان دارم می‌فهمم چقد دلخورم.

خواب دیدم دارم میرم. نمی‌دونم کجا فقط مصمم بودم و تو نگرانم بودی. گفتی نرو. صدات خسته و گرفته بود و من بیشتر نگران تو شدم تا رفتنم. من به صدات گوش دادم نه اون جمله‌ی «نرو» کاش از اون خواب بیدار نمی‌شدم.

نگرانم هنوز. اما خواب دیدم. و کاش از اون خواب بیدار نمی‌شدم.

دلم تنگه.

شب.

نزدیک شو،اگر چه حضورت ممنوع است.

نگرانم …

نوازشی که به دستای من تزریق می‌کرد مثل این می‌موند خدا داشته شخصاً توی بهشتش ازم پذیرایی می‌کرده.

سخته توضیحش ولی دست‌ها یا چشم‌ها اولین عضوی هستن که بهت می‌فهمونن احساست متفاوته. دستت می‌تونه هزاران نفر لمس کنه اما حسی دریافت نکنه. دست‌های من به شخصه انگار به قلبم اتصال داره. انگار می‌دونن اون کسایی رو که دوست داره چطور نوازش کنه. چشم‌هام می‌تونه بهت بگه تا چه حد غم یا خواستن در من وجود داره بدون اینکه لب باز کنم.