دیده‌بان

مشکل منشور همبستگی و اساسا ائتلاف همبستگی آن بود که قصد داشت از بالا برای پایین چیزی بسازد. در حالی که خود منشور تاکید داشت که تنها نقش حمایتی دارد تعدادی از آنها با شعار ساخت کمیته برنامه‌ریزی برای ساخت یک بروکراسی در تبعید(که با دولت در تبعید متفاوت است) داشتند. پنهان‌کاری و بعد آزردگی از نقدها نسبت به منشوری با محتوای ضعیف نیز مجددا نشانگر آن بود که اکثریت آنها معبدی به نام «زن زندگی آزادی» تعریف کرده بودند و خود را کاهنان آن میشمردند. یک محتوای ضعیف چگونه به یک جنبش اجتماعی تحمیل شد؟ ابتدا پمپاژی از محتوای سبک و مضحکی با نام منشور مطالبات حداقلی از چند تشکل (با بهانه صدای داخل) انجام شد و‌ دو تن از اعضا(خانم علینژاد و آقای اسماعیلیون آن را بازنشر کردند. برخی از تشکل‌ها مانند شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان موقتا از فضای مطالبه‌محوری از حکومت به فضای مطالبه‌محوری از اپوزیسیون پریدند و بعد دوباره به آن بازگشتند. مشخص بود که بازی امنیتی در کار است. نگارنده دو دوست و همفکر نزدیک را میشناخت که در آن ایام یکی هرچه بیشتر به مطالبه محتوای پوچ میپرداخت و دیگری دائما میگفت اپوزیسیونی که چنین محتوای مبتذلی بسازد به کار نمی‌آید. طرف مقابل دستگاه امنیتی، رسانه و پول دارد. می‌تواند موج‌های مصنوعی برای مرعوب ساختن شما بسازد. هدف ایجاد ساز و کار رانتی عمیقاً چنین کارکردی است. مهم نیست که ساختار بازدهی پایین داشته باشد تنها کافی است بتواند مخالف جعلی تولید کند ‌‌و در روند اخلال ایجاد کند. تعلل همواره به سود طرفی است که قدرت بیشتری دارد. بهترین شعارها در پمپاژ ضعف و نفوذ قدرت در رسانه‌ها مبتذل می‌شوند، اشخاص نامربوط برکشیده می‌شوند: مثلا چهره‌های سرکوبگر زنان یا توجیه‌گر سرکوب صدای جنبش زنان معرفی می‌شوند. تجربه حکومت در تولید اصلاح‌طلب تقلبی،کنشگر تقلبی و مخالف تقلبی بالاست. متاسفانه این موضوع در گرایش سیاسی مربوط به نگارنده (جمهوری‌خواهی) بیشتر است. جمهوری‌خواهی معمولا با اعوجاج افلاطونی متاثر از ۵۷ همراه شده و در رسانه‌ها ارتباطی به جمهوری‌های ملی مدرن و معین در جهان ندارد پادشاهی‌خواهی نیز با بحران‌هایی روبروست که قبلا در مورد آن بحث کردیم. ضعف نظری و شخصی دیدن سیاست بستری مناسب ایجاد کرده تا نهادهای امنیتی به نفوذ در مخالفان بپردازند. به جز این لایه‌های مهمی به خاطر کسب درآمد به سیاست میپردازند(مانند نمونه‌های اصلاح‌طلب و اصولگرا ) و متاثر از خواست دولت‌های غربی هستند. دولت‌های غربی نیز با توجه به وضعیت مذاکرات خود با جمهوری اسلامی از آنها برای همراهی یا آسیب‌زدن به اپوزیسیون استفاده می‌کنند. این سرگذشت را برای ناممکن بودن تغییر ننوشتم. حکومت با بحران‌های ذاتی روبروست و انتخاب‌های ضروری‌اش با بنیان‌های ایدئولوژیک در تضاد است. بنیان‌های ایدئولوژیک در این چند دهه در میان اصلاح‌طلبان و اصولگرایان و حتی مخالفان جعلی مناسبات منافع و رانتی تولید کرده است. اما فقدان نیروی سیاسی توانمند باعث تاریکی در مرحله تغییر شده است. این موضوع بعید است با ترفندهایی مانند اتحاد «از شاهزاده تا تاجزاده» حل شود. نیروهای سیاسی ظرف نیستند که بتوان طرفدارانشان را با یک کاسه کردن جمع کرد. این ایده‌ها عموما خود معلول ضعف نظری نیروهاست. در نتیجه به نیروهای سیاسی نیاز است که از پایین شکل بگیرند و فضای نو را غیرایدئولوژیک از نو طراحی کنند. مساله «نخبگان جوان» دقیقا مربوط به همین نکته است. نیرویی از بیرون فضا شکل بگیرد و بتواند در وقت لزوم خود را به فضا هژمون کند

می‌شد این جان‌های زیبا که در فتح خرمشهر به زمین افتادند زنده بمانند؟ تا پیش از ۵۷ بله اما پس از آن نه! وقتی فاجعه‌ای رخ داد دیگر وقوعش مهم نیست. آب رفته را به جوی نمیتوان بازگرداند. تاوان اشتباه و کم‌دانی و نادانی نسلی را باید ده‌ها نسل دیگر با گوشت و پوست و استخوان بدهند. چاره‌ای هم نیست

متاسفانه نیکا شاکرمی فرعون درونش را کنترل نکرد و به فرعون دیگران پرداخت.

سهمیه حرف‌های زیبا اما غلط امروز

🔴مصطفی ملکیان: 🔹اصلاحِ خود، هدف است و اصلاح جامعه، نتیجه. من به همان اندازه‌ای که اگر معلم‌ام معلم خوبی‌ام و اگر نجّارم، نجار خوبی‌‌ام و اگر مکانیک اتوموبیل‌ام، مکانیک خوبی‌ام، در اصلاح جامعه‌ام سهم دارم. 🔹فساد در جامعه یا ناشی از این است که کسانی عهده‌دار کاری شده‌اند که آگاهی و اطلاع لازم را ندارند یا مطابق آگاهی و علم‌شان، عمل نمی‌کنند. یا کاری را که بلد نیستند بر عهده می‌گیرند یا کاری را که بر عهده‌گرفتند چنان که بلدند انجام نمی‌دهند. همه‌ی فسادها از درون خودِ ماست و هر یک از ما فرعونی در درون داریم که برخی مجال پیدا کرده‌اند و برخی نه. @mostafamalekian

یکی‌ دیگر از نکات بی‌ربطی که‌ این مواقع حامیان حکومت بیان می‌کنند تعداد شرکت‌کنندگان در مراسم تشییع است که مجددا بحث بیهوده است و به متراژ و تراکم و تقابل می‌رسد که چه اندازه است. اصرار روی اکثریت بودن (در حالی که که نیستند) باعث به هم ریختگی روحی روانی کارگزاران در زمان بحران می‌شود

«پاینده ایران» امید است که زندگی ما به کار ایران بیاید

شعر ممد نبودی ببینی را نخستین بار جواد عزیزی از همرزمان محمد جهان‌آرا در فتح خرمشهر سرود. حسین فخری (او نیز همرزمش بود) ان‌ را بر سر مزارش خواند و سپس نوبت به کویتی‌پور رسید که ان‌ را اجرا کند. آهنگ آنچنان که مشهور نیز هست روی یک ملودی قدیمی بوشهری اجرا شده. اما متن شعر آن‌چنان از نظر احساسی قوی بود که خود به سرعت به مشهورترین شعر بر روی این ملودی تبدیل شود. آهنگ همچنان که با یک مطلع شورانگیز آغاز می‌شود (شهر آزاد گشته/خون یارانت پرثمر گشته) به سرعت وجه تراژیک را یادآوری می‌کند(امیدم گشته نا امید بعد از هجر تو/یاران می ‌آیند اندر پی تو) مشخص است که «ممد» استعاره‌ایست از شهیدان به صورت کلی. هر رزمنده با خواندن آن خود را ذیل هویتی جمعی و در عین حال متمایز حس‌ می‌کرد. بر خلاف تبلیغاتی که به صورت مهندسی شده بعدا سرازیر می‌شدند اینجا مرگ امری تقدیس شده و خواستنی نبود: (کو‌ جهان آرا؟ نور دو چشمان تر ما؟) این عزاداری عزاداری برای هر شهیدی بود و همچنان برای شهدایی که بعدا می‌آیند‌ و (خود همسرا نیز بعدا به آنان میپیوست) و چه چیز می‌تواند جز «آزادی» آرمان این ترانه عمیقا زمینی باشد؟ (ای نخل غلتيده به خون، اشكی از شادی هم چو من بفشان؛ روز آزادی!)

براشفتن مکرر حامیان حکومت از احساسات متفاوت شهروندان با آنها تعجب‌برانگیز است. قاعدتا این مساله نتیجه این جنس سیاست‌ورزی است و جای گلایه ندارد. هدف این نوشته هم این نیست که آنها را به جنسی متفاوت از سیاست‌ورزی تشویق کنم(که امکان‌پذیر نیست) بلکه این توصیه است که امر واقع را بپذیرند. پذیرش موقعیت اولین مرحله از یافتن راهبردهای صحیح است. در طی ماه‌های آینده مجبورند خشونت فراوانی داشته باشند و پذیرش موقعیت برایشان امری حیاتی است

چه از سمت اقشار حامی حکومت و چه منتقد و مخالف آن درس‌هایی جدی در رابطه با سقوط هلی‌کوپتر و روایت‌های پرسش‌برانگیز مسئولین در شب اول در مورد آن وجود دارد. این پرسش‌ها تمام اظهار نظرهای سیاسی ماه‌های آینده (که انتخابات ریاست جمهوری سرشار از آنها خواهد بود) را تحت تاثیر قرار خواهد داد و به آنها معنی مضاعف خواهد بخشید