پســ از تــو؛ اُکتبــر.

اونا می‌گن، وقتي کسي رو دوسـت داشـته باشي، نوشتن ازش، برات راحـت می‌شه. می‌گن وقتي حواسـت نیسـت؛ دسـت‌هایي که انگار برای پرسـتیدن اون خلـق شدن، مشغول نوشـتن از معشـوق، و پرستـیدنش با کلمـات می‌شـن... اما چطور می‌تـونم این رو بپـذیرم، وقـتي که من، هیچ کلمـه یا عبـارتي رو برای پرسـتیدن‌ـت، کافـي نمـی‌دونم؟ پروانـه‌ي آبـي رنـگِ مـن، هیـچ کلـمه‌اي، لایـقِ بوسـه زدن روی تـنِ روح تو با نوشـته شدنـش، نیـست.

بالاخره بعد از یک‌ماه می‌خوام اینجا پست بذارم. لطفا ایگنورش نکنید، ممنون.

من بلد نیستم مثل بقیه باشم، بلد نیستم خودخواه باشم، بلد نیستم کسی که دوست دارم رو فقط برای خودم بخوام، نمی‌تونم بقیه رو نادیده بگیرم و به خودم اهمیت بدم پس به آرومی بخش‌هایی از وجودم رو با دست‌های خودم به قتل می‌رسونم. من قاتل خودمم و از این لذت می‌برم، از تغییر دادن ابعاد وجودم برای دیگران تا اون اثری باشم که اون‌ها می‌خوان لذت می‌برم اما در آخر هیچ‌ کس و هیچ چیزی برام باقی نمی‌مونه، حتی خودم.