وَتین.

فکت: هر روضه‌ای بر وزن "آه، ريان" روضه مکشوف محسوب می‌گردد.

دلایلی که غمخانه بوسیدنی‌ست: نزدیک جمکرونه. مراسمش نصفه‌شبه که هم به قول خودشون "قم‌الیل"، هم بگی من گدای نیمه‌شبم و رد کنی راه دیگه ندارم و این‌صوبتا، هم در طول روز به کارات برسی. چایخونه دائما فعال با خرمای‌تازه و لیوانای خوشگل. همیشه شعرخوانی و دمام‌زنی دارن. توی آبسردکن‌هاشون بیدمشک می‌ریزن. حمائل و پرهای خادماشون عینهو عتبه‌حسینیه‌ست و دلت میره اربعین، از هر سلیقه‌ای آدم میبینی زیر علم اباعبدالله. آشناخیزش کمه. خیلی به جزئیات توجه می‌کنن. اگه مراسمشون زنونه هم داشته باشه از لحاظ مکانی جای خنک‌تر و بهتر و درونی‌تر واسه زناس -خلاف جاهایی که ادعا دارن من جمله فیضیه که زنار میندازن بیرون تو منظر عموم، خودشون ساختمون داخلی اندرونی!-. سخنرانانش رو شاید حال نکنم عوضش مداح‌های خوبی میارن اسماعیل.

عوضش وی هَو غمخانه و شب‌های منسوب به امام‌حسن با علی‌اکبرحائری.

اگه عقده این رو دلتون مونده که یه روز مذکر بودید و می‌رفتید سینه می‌زنید گزینه مناسبیه وگرنه که کلا با این سبک تشابه برداشته شدن مرزبندی‌های رفتاری صددرصد مخالفم، به دلایل واضح

زنونه هیات حسن‌عطایی عجیب ترین پدیده هیاتی چهار پنج سال اخیر بود که دیدم.

يا ذوق‌مرگ وصل و یا دق‌مرگ هجران ما مرگمان که حتمی‌ست، میل تو کدام است؟

جبران‌نمی‌شوی، حتی با آه‌های عمیق.

چند روزه راه میرم تو خونه، هی میخونم عليا مخدره، توی بزم می زمان چه دیر میگذره...

حالا که این شب‌ها شب پررو بازیه، ما هم بزنیم این حرفای وامونده‌ روی دل رو. دهه بیشتر بگذره دیگه اون‌قدر داغ سنگین میشه که آدم هیچی یادش نمیمونه. 3:16

فلا تحرمي الموالي بحق هذه اليالي...