«گریز از تو» مریم نیک فطرت

#گریز_از_تو #پارت_899 سرش بی هوا تاب خورد و ریه هایش برای تنفس عمیق تر به تقلا افتاد. _خطری هم نداره اما خب... ترس چرا! ترس از دست دادنش میتونه تبدیلش کنه به همون دیوی که چندین سال یه لبخند و از اطرافیانش دریغ کرده. همون دیو ترسناک زشت... خطرش واسه خودش نیست واسه اطرافیانشه و شاید همون جنس نابش! انگار قلب یاسمین را نیش زدند که آن طور میان سینه اش به دل دل زدن افتاد. دیگر نگاهش نکرد. سر گذاشت روی کتفش و خودش را بیشتر توی آغوشش چپاند. نگاه ارسلان هم به درختان سر به فلک کشیده و سالخورده ی باغ بود. _جنس نابت خیلی دوسِت داره ارسلان خان. شاید این جمله ی بی هوا، از اولین نوبرانه های بهار بود. به سبزی گوجه سبز های هوس انگیز، به قرمزی توت فرنگی های عاشق یا دلبری شکوفه های سفید رنگ... دهان ارسلان باز شد تا بگوید "منم همینطور" اما ورود ناگهانی اردلان، دهانش را بست و چشمش ماند به سینی توی دست او... _ایشالا که مزاحم خلوت عاشقانه تون نشدم. یاسمین جا خورده خواست از آغوش ارسلان جدا شود که او اجازه نداد و جواب اردلان را با لحن مخصوص خودش داد. _دو‌ بار دیگه این اتفاق بیفته، بلیتت توی دستته! اردلان خنده اش را توی دهانش جمع کرد و یاسمین با ضرب و زور و خجالتی که توی نگاهش جا خوش کرده بود، دست او را از دور تنش جدا کرد. _شوخی میکنه داداشت، ناراحت نشیا... ارسلان بی حرف ابروهایش را بالا داد. اردلان لبخند زد و سینی را روی میز مقابل آن ها گذاشت. _تو این هوای سرد چایی میچسبه! یاسمین با دیدن ظرف حاوی کیک خانگی که به حتم کار ماهرخ بود دست هایش را بهم کوبید. _آخ جون... اردلان ایستاد مقابل برادرش و دست پشت گردنش کشید. _یه چیز بگم داداش؟ _دو‌ چیز بگو... فقط کوتاه و مختصر! یاسمین چپ چپ نگاهش کرد: اذیتش نکن. اردلان خندید. کمی من من کرد و مشخص بود مردد است برای گفتن حرفش! _میگم اجازه میدی شب سال تحویل متین و آسو هم... _معلومه که نه! گریز از تو  در چنل vip به اتمام رسیده و هفت هشت ماه از اینجا جلوتره! میتونید بیش از 300 پارت آینده رو یکجا بخونید. برای عضویت در چنل vip، می‌تونید مبلغ 40 هزار تومن رو به شماره کارتِ👇 6393461045433816 "به نام مریم نیک فطرت" واریز کنید و پس از ارسال عکس یا اسکرین‌شات از فیش واریزی به آی‌ دی ادمین بنده در تلگرام، لینک چنل vip رو دریافت کنید❤️👇 @ad_goriz_az_to

گریز از تو  در چنل vip به اتمام رسیده و هفت هشت ماه از اینجا جلوتره! میتونید بیش از 300 پارت آینده رو یکجا بخونید. برای عضویت در چنل vip، می‌تونید مبلغ 40 هزار تومن رو به شماره کارتِ👇 6393461045433816 "به نام مریم نیک فطرت" واریز کنید و پس از ارسال عکس یا اسکرین‌شات از فیش واریزی به آی‌ دی ادمین بنده در تلگرام، لینک چنل vip رو دریافت کنید❤️👇 @ad_goriz_az_to دقت کنید از گریز هیچ فایلی از جانب من منتشر نشده! مرسی که حلال میخونید و خودتون و مدیون نمیکنید🙏

دو هفته ندیدنش و دلتنگی دمار از روزگارم در آورده، می‌دانم که خانه نیست. اما می‌توانم که با وسایل خانه و عکس‌های روی دیوارش رفع دلتنگی کنم نمی‌توانم؟ تنها خوش‌شانسی‌ام همسایه دیوار به دیوار بودنمان است که می‌توانم هر زمان که بخواهم وارد خانه‌اش شوم. با نگاهی به مادری که خرو پف می‌کند، آرام از زیر پتو بیرون می‌آیم و خودم را به حیاط می‌رسانم. نردبان را به سختی به دیوار تکیه می‌دهم و بالا می‌روم. با مهارت از دیوار حیاط‌شان پایین می‌پرم و سلانه سلانه خودم را به ایوان می‌رسانم. سکوت خانه ترسناک به نظر می‌رسد، اما حریف دلتنگی‌ام نمی‌شود. از وقتی که او را از خودم رانده بودم و گفته بودم نباید نزدیکم شود و فکر مرا از سرش بیرون اندازد، خودم در حال مردن بودم. تا یک ماه پیش نمی‌دانستم که بدون او زنده نمی‌مانم. نفهمیده بودم که زودتر از او دل داده‌ام و خبر ندارم. اما معین غدتر از این حرف‌ها بود و بعد از اینکه سرش فریاد زده بودم که در حد من نیست و نباید دو و بر من باشد، بی‌توجهی را با من در پیش گرفته بود و کاملا نادیده‌ام می‌گرفت. دست مادرش را گرفته و به شمال رفته بود. شرکت در نبودش خالی بود و غم‌انگیز. در این دو هفته‌ای که نبود، تنها یک‌بار آن هم به بهانه کار با او تماس گرفته بودم. سرد جوابم را داده و سریع تماس را قطع کرده بود. اما امشب دیگر طاقت این مقدار دلتنگی را نداشتم که به خانه‌اش پناه آورده‌ام. دستگیره در را به آرامی پایین می‌دهم و از اینکه در خانه قفل نیست، در دلم عروسی به پا می‌شود. قدم داخل خانه می‌گذارم و چشم می‌بندم و نفس عمیق می‌کشم. خیالاتی شده‌ام اگر بگویم بوی معین را با تمام وجود حس می‌کنم و به ریه‌ام می‌فرستم تا اعضای تنم جان دوباره بگیرند. بعد از چند نفس عمیق کشیدن در تاریکی روشنی خانه، خودم را به سوی اتاق معین می‌کشانم و آرام برق اتاقش را می‌زنم. تخت نامرتبش لبخند به لبم می‌آورد و لبه آن می‌نشینم. دست می‌برم و تی‌شرتی که پایین تخت افتاده را برمی‌دارم و به بینی‌ام می‌چسبانم. نفس‌های عمیقم از یک‌دیگر پیشی می‌گیرند. عمق علاقه‌ای که به معین پیدا کرده‌ام قابل فهم نیست و در ذهن به دنبال راهی برای به دست آوردن دلش هستم. همین‌که می‌خواهم روی تختش همراه با تی‌شرت در دستم دراز بکشم با شنیدن صدایی از پشت سر وحشت‌زده جیغی می‌کشم و برمی‌خیزم. -همیشه در نبود من دزدکی میای خونمون خانم مهندس؟ نمی‌دانم رویا می‌بینم یا واقعا خود واقعی‌اش در چهارچوب در قرار گرفته است. با دیدن حالم نیم‌نگاهی خرج تیشرت در دستم می‌کند و دستی میان موهای آشفته‌اش می‌کشد. خدای من مگر او نباید الان در شمال باشد؟ -چرا مثل سکته زده‌ها نگام می‌کنی؟ چه جوری اومدی این‌جا؟ زبانم بند رفته و او تکیه از در می‌گیرد و قدم داخل اتاق می‌گذارد. پوزخندی می‌زند و می‌گوید: -دم خروس تو دستت‌و باور کنم یا قسم حضرت عباس‌تو؟ به تته پته می‌افتم: -من... من... اومده بودم فقط... -تا دیروز می‌گفتی دوروبرت نباشم؟ چی‌شده الان پنهانی، نیمه‌شب، سر از اتاق من دراوردی؟ گندی زده‌ام که قابل جمع کردن نیست! سر پایین می‌اندازم و سعی می‌کنم کنترلی روی تپش قلب و نفسی که می‌خواهد بند آید داشته باشم. چطور متوجه نشدم او در خانه است؟ آن‌قدر عجله داشتم که خودم را به اتاقش برسانم که قفل نبودن در سالن را به خوش‌شانسی‌ام ربط داده بودم. لعنت به من... -زبونت‌و موش خورده خانم مهندس؟ نمی‌خوای توضیحی برای بودنت این‌جا و بد خواب کردن من بدی؟ تی‌شرتش را آرام از لای انگشتانم بیرون می‌کشد و دست تکیه می‌دهد به دیوار پشت سرم. دست زیر چانه‌ام می‌برد و مجبورم می‌کند به خیره شدن در نگاه سنگینش! -دلتنگم شدی؟ سوالش مبهوتم می‌کند و او دست برنمی‌دارد از خجل کردن من. -تو که دلت انقدر برام تند می‌تپه که الان صداش‌ زیر گوشمه، پس روندن من از خودت چه معنایی داره؟ دلم می‌خواهد بگویم غلط کرده‌ام و او ببخشد مرا و بگذارد امشب را بروم. اما تنها لب می‌زنم: -من باید برم... لبخندی عجیب بر لبش می‌نشیند! سرش پایین می‌آید و نفس به نفسم می‌گوید: -وقتی بدون فکر از دیوار خونه مردم اومدی بالا، باید فکر همه چیز رو می‌کردی که اگه گیر پسر همسایه بیفتی رهایی در کار نیست. حداقلش اینه تاوانِ کارا و حرف‌هاتو پس بدی بعد بری. لب به دندان می‌گیرم و او بلافاصله انگشت شصتش را روی لبم می‌کشد و لب به گوشم می‌چسباند: -تاوان کاری که با من و غرور و قلبم کردی، سنگینه خانم مهندس! سر خم می‌کند و چشمانم بسته می‌شود... https://t.me/+I-UFuX793X45MzQ0 https://t.me/+I-UFuX793X45MzQ0 https://t.me/+I-UFuX793X45MzQ0

_نفسس..نگو که عاشق ماشق شدی بابا طرف زن داره👇🏻👇🏻 _نفس پس من این دامن سبزه رو بر می‌دار..اعع این چیه دیگه؟ با دقت قلم را روی صفحه آیپد می‌کشم.باید طرح ها را تا فردا تحویل می‌دادم صدای لاله اما تمرکزَم را بهم می‌زند: _چی‌شده؟ پیراهن مردانه و مشکی رنگ که توسط دستان لاله از انتهایی ترین قسمت کمدم بیرون کشیده شد فورا از جا برخاسته و دست پاچه به طرف اویی که با دقت لباس را بررسی می‌کرد رفتم: _این مردونه نیست؟چقدر آشناست این.. نگاه تا ست تاب و شلوار فانتزی ام که خرس های کوچکی به رویشان نقش بسته بود بالا آورد و چشم ریز کرد: _کجاش..کجاش مردونه‌ست..لباسم‌و بده..! گونه هایم با تصور آن شبی که تب و لرزم شدید شده بود و او با همین پیراهن گرمایی عجیب به وجودم تزریق کرد،رنگ گرفت.لاله اما گویی چیزی یادش آمده بود.چیزی که من از آن می‌ترسیدم: _وایستا ببینم..این مال امیر نیست؟داداشِ مریم.. دست متوقف شده و مردمک های لرزان مرا که دید ناباور خندیده و پیراهن را مقابل چشمانش گرفت: _همونه..همون شب که حالت بد شده بود و ترگل هزار بار لحظه به لحظه شو تعریف کرد..نکن..نکنه ازش خوشت اومده ؟ _من.. ناخودآگاه بغض کردم.دوست نداشتم کسی حسم را بداند. _نفسس..نگو که عاشق ماشق شدی..بابا طرف زن داره..! مردمک های گشاد شده‌ی من را که دید گامی جلوتر آمد و مانند همیشه پر حرفی کرد: _نفسس؟گریه می‌کنی؟حالا نه که زن داشته باشه ولی فرناز دختر عموشونه دیگه..همین هفته‌ی پیش داشت از دوست‌دخترِ امیر حرف می‌زد مثل اینکه دختره آمریکاییه..بابا طرف هفت سال تو ناف نیویورک زندگی کرده اگه دوست دختر نداشت باید تعجب می‌کردی! آن شب هیچکس نفهمید دخترکی که تازگی ها بیشتر می‌خندید و تکه های شکسته‌ی قلبش در حال ترمیم شدن بود چگونه تا صبح آهسته و آرام گریست! https://t.me/+9UXHPsjNbB43ZDI0 _بیا تو..! دستگیره را پایین کشیدم و همان که وارد اتاق شدم اویی را دیدم که با دقت به ورقه های زیر دستش نگاه می‌‌کرد. جلو نرفتنم باعث شد سر بالا بیاورد و با دیدنم همان لبخند محوی که گویی اصلا وجود نداشت را به رویم بپاشد: _بیا اینجا ببینم..از چشات معلومه تا صبح پای طرحا بودی..ببینیم چیکار کردی! نتوانستم لبخند بزنم.سر پایین انداختم و پوشه را آهسته به سمتش گرفتم.نگاهش سنگین شده بود: _عالی شدن..به جز یکی‌شون که باید روش کار بشه مابقی و ببر برای رضایی تا بچه ها کار و شروع کنن.. بلاخره نگاهش کردم و او نفهمید قلبم تا ناکجا سوخت وقتی که گفت: _راجب باقی طرح ها هم وقتی از سفر برگشتم حرف می‌زنیم! _می‌رید نیویورک؟ نفهمیدم چرا اخم هایش در هم شد اما اگر حرف های لاله را نشنیده بودم خیال می‌کردم بخاطر لرزش صدای من است: _چطور؟ "دختره آمریکاییه..بابا طرف هفت سال تو ناف آمریکا بوده دوست دختر نداشته باشه باید تعجب کرد!" _با...با اجازه! _نفس نرسیده به در صدایم زد و من چه احمقانه تلاشی برای ایستادن نکردم.دستم که به دستگیره‌ در رسید این‌کف دست او بود که به روی در نشست و دوباره آن را بست.بغضم بیشتر شد.نمی‌خواستم در این فاصله از او بایستم نمی‌خواستم آنقدر نزدیکش باشم که عطر تند و سردش در مشامم بپیچد. _ببینمت..! دستوری حرف می‌زد.و من نمی‌خواستم برگردم.اگر نگاهم به نگاهش گره می‌خورد اشک هایم بند نمی‌آمد.دستش که روی شانه‌ام نشست و به طرف خود چرخاندم نفسم رفت و لب زدم: _می‌خوام برم خونه! سر روی صورتم خم کرد و صدای بَمَ‌ش در آرام ترین حالت ممکن بود هنگامی‌که جدی پرسید: _چی شده؟ _می‌خوام برم خونه! باز گفتم و او با همان اخم قطره اشک راه گرفته به روی گونه ام را دنبال کرد و همه چیز در کثری از ثانیه اتفاق افتاد وقتی دست دور شانه هایم قفل و به آغوشم کشید.صدای نجوا گونه اش اما باز هم جدی بود: _کی ناراحتت کرده؟هوم؟.. اشک های پشت سر همم روی پیراهن مردانه اش رَدی انداختند و چرا آغوشش باید انقدر بوی امنیت میداد؟چرا آرام می‌شدم وقتی دردم خود او بود؟ دست نوازشش که به روی کمرم بالا و پایین شد این هق هق های ریزم بود که سکوت اتاق را شکست و او چه ماهرانه قلبم را تصاحب کرد وقتی بوسه ای ریز به روی سرم کاشته،کنار گوشم پچ زد: _جونم..دخترِ من و کی اذیت کرده؟! https://t.me/+9UXHPsjNbB43ZDI0 https://t.me/+9UXHPsjNbB43ZDI0 https://t.me/+9UXHPsjNbB43ZDI0 https://t.me/+9UXHPsjNbB43ZDI0

دست به پهلوی دردناکش گذاشت و بی قرار روی شکم دولا شد. با اشک نالید. -خدایا...این چه دردیه نصف شبی اسیرم شده...تو که میدونی من کسیو ندارم.... از سر شب این درد وامانده سراغش اماده بود و داشت به خود میپیچید. اگر اشتباه نکند برای اپاندیسش بود. هزار بار دستش به سمت تلفن رفته بود اما یاداوری حرف محمد پشیمان می‌شد "-من فقط سه شنبه به سه‌شنبه میام پیشیت. باقی هفته رو فراموش کن شوهر داری، اصلاً فکر کن کسی به اسم محمد تو زندگیت نیست...دلم نمیخواد نسترن ناراحت بشه" هه نسترن...هوویش را می‌گفت. همان که عزیزکرده‌ی شوهرش بود، برعکس اویی که هیچ حقی از این زندگی نداشت. تنها تر از هر وقتی روی زمین سرد دراز کشید و از درد به خود پیچید. یک ساعت دوساعت.... با تیر کشیدنِ بیشتر پهلویش بیشتر در خورد جمع شد و ناله کرد. -آخ...خدا...مردم... کاش امروز سه شنبه بود...کاش حداقل سهم بیشتری از شوهر داشت تا حداقل به دادش می رسید. با بیشتر شدن دردش آخی گفت و بدون فکر دست به سمتِ تلفنش دراز کرد. درونِ لیست مخاطبانش روی "نیمه‌ی قلبم" زد.... دخترک زیاد عاشق بود برعکس مرد نامردش... گوشی پشت هم بوق خورد و هر لحظه اشک های دخترک بیشتر شدت می‌گرفت. -توروخدا جواب بده...تورو خدا.... ناامید شد از جواب گرفتن که در کمال تعجب صدای مرد در گوشش پیچید. -چیه!؟ عصبی بود! ان هم خیلی زیاد بغض را بلعید و مظلوم صدایش زد -محمد... -چه مرگته؟ مگه نگفتم به من زنگ نزن...انقدر گاوی که نمیفهمی! حسابتو که تازه شارژ کردم چی میخوای دیگه. چرا این مرد فکر میکرد تمام دردش پول بود؟ -مُ...محمد...توروخدا پاشو بیا...دارم....دارم میمیرم...درد...دارم... مرد عصبی پوزخند زد. -برفین الکی واسه پن فیلم نیا که بکشونیم اونجا...فردا دوشنبه‌س...پسردا میام بهت سر میزنم...کمتر فیلم بیا... و در بی رحمانه ترین حالا گوشی را قطع کرد. برفین ناباور گوشی را زمین انداخت و بلند بلند هق زد باورش نمیشد محمد انقدر بی رحم باشد. به ناچار خودش بلند شد و دودولا به سمتِ در رفت. از در خانه خارج شد و پایش به اولین پله نرسید که درد نفس را گرفت و نفهمید چگونه تعادلش را از دست داد و از پله ها به پایین سقوط پیدا کرد..... چند ساعت بعد.... با زنگ مدام موبایلش پراخم به سمتش رفت. تمام فکر و ذکرش پیش دخترک بود اما نسترن اجازه نداد پایش را از خانه بگذارد. گوشی را برداشت که ناگهان فریاد پدرش در گوشش پیچید -کدوم گوری هستی بی غیرتتتتتت؟ زنت اپاندیسش ترکیده به دادش نرسیدی که مردای همسایه بیان از روی پله ها جمعش کنن؟ هاااان؟ https://t.me/+9krGkTrYl4ZiMzY0 https://t.me/+9krGkTrYl4ZiMzY0 https://t.me/+9krGkTrYl4ZiMzY0

‍ جاسوس مرد نیست زنه! ❗️❗️❗️❗️❗️❗️❗️ _هیچ‌وقت دو تا جاسوس رو با هم آشنا نکن، این پند رو از من نگه‌دار جناب تابش! تابش شمرده‌شمرده گفت: -ناگزیر به آشناکردن شما با هم هستم، چون فقط بعد از شناختنشه که حاضر می‌شی برگردی سر مراوداتی که قبلاً با هم داشتیم! امشب برو به اون ضیافت، اگر جاسوس رو شناسایی کردی، شب برگرد اینجا تا بهت کامل معرفی‌ش کنم! رو به تابش زمزمه کرد: -کیه اون مرد؟ داماد تابش نتوانست ساکت بماند: - جاسوس مورد نظر مرد نیست، زنه! نگاهش به تابش بود، لبخندی روی لبش آمد و به طرف صدا چرخید، اما به همه‌شان نگاه کرد که در سکوت محض چشم به او دوخته بودند: -شما من رو به خاطر یه زن کشوندین اینجا؟! دستش را بالا آورد: -نصف‌شبی بوق حموم زدین که بیام ببینم یه ظریفه‌ی ضعیفه چطور شما رو عنتر‌منتر خودش کرده؟ داماد تابش گفت: -عذرخواهیم که عیش شما رو تیش کردیم شهریارخان! به زمین اشاره کرد: -این‌طوری پذیرا نیستم، باید بیفتی به پام! عضو ساکت آژانس با قدم‌هایی آرام جلو آمد و با صدایی رساتر از صدای او گفت: -این ظریفه‌ی ضعیفه، آقای زرگران... حکایت دیگه‌ای داره! زیرک و هشیاره و بی‌تاب کارش، با ظاهری نجیب و گول‌زنک؛ برای امشب خودت رو بساز و فراموش نکن اون زن تعلیم‌دیده‌ست، امکان رودست خوردنتون زیاده! با لبخند به گرد خود نگاه کرد، نه یک‌بار، دوبار: -آقایون چتونه؟! یه زن موی دماغ‌تون شده؟ ازش رودستم خوردین؟ چه بی‌عرضه‌هایی! بلندتر ادامه داد: -به خودتون بیاین، گوش خر رو کوتاه کنن اسب نمی‌شه... امشب شیر برمی‌گردم پیش‌تون! https://t.me/+Qij6MyH7MxJBVnLU https://t.me/+Qij6MyH7MxJBVnLU https://t.me/+Qij6MyH7MxJBVnLU

گریز از تو  در چنل vip به اتمام رسیده و هفت هشت ماه از اینجا جلوتره! میتونید بیش از 300 پارت آینده رو یکجا بخونید. برای عضویت در چنل vip، می‌تونید مبلغ 40 هزار تومن رو به شماره کارتِ👇 6393461045433816 "به نام مریم نیک فطرت" واریز کنید و پس از ارسال عکس یا اسکرین‌شات از فیش واریزی به آی‌ دی ادمین بنده در تلگرام، لینک چنل vip رو دریافت کنید❤️👇 @ad_goriz_az_to دقت کنید از گریز هیچ فایلی از جانب من منتشر نشده! مرسی که حلال میخونید و خودتون و مدیون نمیکنید🙏

_ببخشید و زهرمارر مگه نگفتم نباید بیای اینجا..نگفتم هر وقت هوس کردم خود بی‌شرفم بهت زنگ میزنم نگفتممم؟👇🏻👇🏻 قدم برداشتنش به سمت اتاق باعث شد صدای خنده های یواشکی ماهان و کاوه سکوت خانه را بشکند.نمی‌دانست چه پیش رویش است به همین خاطر گردن عقب کشانده و نگاه پر اخمش را نثار آن دو کرد.نگاهی که خنده های کاوه را تشدید و دهان ماهان را باز نمود: _داداش خوش بگذره بهت..! منظورشان را نمی فهمید و صدای خنده های بلند‌شان روی اعصابش رفته بود.سری به طرفین تکان داده و همانکه دستگیره‌ی درب را پایین کشید،همانکه اتاق نمایان شد.دخترکِ نشسته به روی تختش با همان سارافون سفید رنگ و ساده فورا از جا برخاسته نگاه ترسیده اش را سمت او کشاند. _اینجا چیکار میکنی؟ نمی‌دانست چهره‌ی جدی و لحن نامهربانش چه بر سر قلب دخترک می‌آورد که اخم هایش را در هم می‌برد؟ _سلا..سلام! نگاه تا مچ پای عریان دخترک پایین کشاند و دید که چگونه برای پنهان کردن استرس پاهایش را بهم نزدیک و دست در هم می‌لولد: _پرسیدم اینجا چه غلطی میکنی؟ صدای بلند کاوه خطی کشید روی اعصاب خط خطی شده اش که وارد اتاق شده درب را محکم بهم کوبید: _داداش میخوای ما بریم شما راحت تر باشین! قدم به قدم نزدیک دخترک شد و نفهمید میان اخم های در هم و مشت های گره خورده‌ی او دخترک چگونه دلتنگ وجب به وجب چهره‌اش را می‌نگرد. _زبونت و موش خورده؟هوم؟ سیبک گلوی خودش هم بالا و پایین شد وقتی چشم های آبدار دخترک را دید اما حقش بود! دخترک اما بی آنکه نگاه از چشمان او بگیرد با همان مژه های فر شده و خیس سر به طرفین تکان داده آهسته لب زد: _بب..ببخشید..بدون اجازه اومدم اتاقتون..الان.. نفسش گرفت و او بهتر از هر کسی می‌دانست نفسِ دخترک وقتی می‌ترسد،وقتی بغض دارد،و زمانی که نگران است چگونه می‌گیرد! _الان میرم! دخترک سعی کرد بغضش را نمایان نکند در صدایش،سر پایین انداخت و همان که قدمی از مرد جلو افتاد بازوی عریانش اسیر دست او شد.اویی که سیب گلویش باز هم پایین و بالا شد اما اخم هایش را باز نکرده نگاه به ترقوه های برجسته دخترک و آستین حلقه ای لباسش داد: _کجا؟با این سر و وضع؟ آن لحن سرد و آن نگاه پر حرف باعث شد اشک دخترک روی گونه بریزد.دلش می‌خواست در آغوش مرد فرو رود برای لحظه ای آرامش گرفتن،توانش را نداشت اما،زبان گفتنش را نداشت: _من..ببخشید..حواسم نبو.. _ببخشید،ببخشید...ببخشید و زهرمارر..مگه نگفتم نباید بیای اینجا..نگفتم هر وقت هوس کردم خود بی‌شرفم بهت زنگ میزنم...نگفتممم؟ _امیر‌‌... پر بغض اسمش را صدا زد،با دلتنگی و عجز و این صدای به غم نشسته اش برای لحظه ای مرد مقابلش را ویران کرد: _من..دیدمت..تو خواب‌‌‌...حالت..حالت خوب نبود امیر..فق..فقط نیاز داشتم..ببینم خوبی،همین! دید که چیزی در نگاه مرد فرو ریخت و همان لحظه بازویش را از زیر انگشتان مرد بیرون کشید با لبخندی محو لب زد: _ببخشید که مزاحمت شدَ.. فعلش نصفه رها شد وقتی انگشتان مرد با دلتنگی ای آمیخته به حرص دور فک ظریفش حلقه شده و لب روی لبانش کوبید. مالکیتش را اینگونه به رخ کشید و هنگامی که برای نفس گرفتن او لحظه ای فاصله گرفت،با فشاری به شانه‌ی دخترک،به درب بسته‌ی اتاق چسباندتش با صدایی خش دار پچ زد: _باور می‌کنم...این بارم مثل یه احمق.. دوباره بوسید.دخترک اشک ریخت و او همانجا ادامه داد: _بازم حرفات و باور می‌کنم...نباید میومدی نفس.‌..امشب نفس نمیذارم برات.. این بار طولانی تر از قبل بوسید و خیره در مردمک های دلتنگ دخترک سر به پیشانی اش چسبانده پر حرص لب زد: _نباید میومدی! بوسه روی شقیقه‌ی نبض گرفته دخترک نشانده همانجا پچ زد: _امشب که تموم شد..می‌فرستمت بری نفس...باید بری..از این شهر...از این کشور بوسه ‌ی این بارش را روی زاویه فک لرز گرفته‌ی دخترک نشاند: _دیگه بر نمیگردی.داشتی میمردی هم بر نمیگردی...هوم؟ دل دل می‌زد برای ادامه‌ دادن بوسه اما حرف از مرگ دخترک می‌زد.واقعا انتظار داشت پاسخ دهد؟دخترکی که داشت جان می‌داد از حجوم یکباره درد ها به سمتش اما چیزی نگفت،باز هم با لبخندی محو سر به تایید تکان داده آهسته نجوا کرد: _دیگه...بر نمیگردم! لحن او کینه نداشت،حرص نداشت،دعوا نداشت اما قلب مرد را لرزاند.ترساندش،ترساندش که سفت دست دور کمر دخترک حلقه کرده و پیش از شروع یک بوسه‌ی مرگبار دیگر پچ زد: _هوم.. دیگه نمیخوام ببینمت.. و پر حرص بوسید.با عطش و خشونت بوسید آن لب های لرز گرفته‌ی سرخ را صدایی درون ذهنش پچ می‌زد"اگر بر نگردد چه؟"و بر نمی‌گشت.دخترک بر نمی‌گشت،نه اینکه نخواهد،دیگر اجازه ی برگشتن نداشت و کاش امشب مهربان تر بود با این دختر،کاش آنقدر درد به قلبش نمی‌ریخت وقتی خبر نداشت فردا چه بلایی بر سر دخترک خواهند آورد! https://t.me/+9UXHPsjNbB43ZDI0 https://t.me/+9UXHPsjNbB43ZDI0 https://t.me/+9UXHPsjNbB43ZDI0