داستان عشق ❤️ لاو استوری

#ردلاین #پارت443 _حرفی نمونده،ساعد!این پسره رو هم ببر بیرون، لطفا... بعد روی صورتم خم میشود و با لحنی که هیچ شباهتی به چند لحظه قبل ندارد لب میزند: _ماهی؟خوبی؟لازمه بریم دکتر؟ حرفش هنوز به اتمام نرسیده است که همه چیز در کسری از ثانیه اتفاق می‌افتد... امید به سمت میز کار جاوید هجوم میکشد و چنگ زدن چیزی از روی میز و دویدنش به سمت جاوید و فریاد کشیدن ساعد همزمان میشود. _امید....!!! هنوز جاوید حتی کمر راست نکرده است که با تمام وجود از جا میپرم و بدون آنکه کنترلی روی اعضای تنم داشته باشم با حس خطری که در تمام جانم پیچیده است جاوید را با تمام توان کنار میزنم و خودم مقابل مردی می‌ایستم که روزی ماندنش برای همیشه را در گوشم زمزمه کرده است... دست امید که برای ضربه زدن به جاوید بالا رفته است با آن زیرسیگاری مرمری با قدرت روی گوشه پیشانی‌ام می‌نشیند. این بار آخ گفتن من و فریاد کشیدن جاوید و دویدن ساعد به سمت امید با افتادن آن زیرسیگاری مرمرین خونی شده به روی زمین همزمان میشود... حالا تصویر چشمان وق زده امید که با بهت به تمام صورتم چسبیده است و عقب عقب رفتن ناباورانه‌اش،با صورتی که سفید شدن بیش از اندازه‌‌اش حتی در عالم گیجی هم چشمم را میزند خوب در خاطرم مینشیند... تلو‌تلویی میخورم و بی تعادل روی دستهای جاوید می‌افتم... _این...این... _بگیرش،ساعد! و من در همان حال با تمام وجود آرزو میکنم حتی ساعد هم ماتش برده باشد و این راز برای همیشه کنج سینه به فراموشی سپرده شود. امید درجا تکانی میخورد و در حالی که دهانش مثل ماهی از آب بیرون افتاده باز و بسته میشود قبل از پیچیدن دستهای ساعد دور تنش خودش را عقب میکشد. مایع گرمی روی صورتم راه میگیرد. تصویر دویدن و دور شدن مردی که به نظر میرسد با دویدن دختری که سپر بلای جاوید محتشم شده است فاصله‌ای تا جنون ندارد به طرف در، آخرین تصویریست که پیش چشمم تصویر میشود... کسی پرده را می‌اندازد و فریاد میزند:کات! و این پرده از نمایش روی فرار مردی که روزی همه دنیایم بوده است و به اتمام میرسد. * * * * _ماهی؟!بیداری؟ بیدارم...با پلک‌هایی بسته مدتهاست که هوشیارم و تنها رغبتی به باز کردن پلک هایم پیدا نمیکنم.

#ردلاین #پارت442 و با خنده ادامه میدهد: _چارقد شده!!! بعد دستهایش را به هم میکوبد. _به هر حال مرخصی...بسه هرچی با اسم و پول من عیاشی کردی.... _من اگه خواستم برگردم تهران،ازش نمیزدم بیرون... من اونجا امنیت جانی ندارم... جاوید بلندتر میخندد. _امنیت جانی؟؟؟چی میگی،بچه؟! _ساعد!چرا چیزی نمیگی!!!تو که در جریانی.... بعد درگیریم با خانواده اون دختره فاحشه و پیغامی که برادراش بهم رسوندن... صدای خنده جاوید قطع میشود. _این چیزا دیگه به من ربطی نداره...هری!!! دیگر صدایی از کسی در نمی‌آید...تنها منم که حس میکنم خون درون رگ هایم منجمد شده است... حرف آخر امید،بارها و بارها در سرم تکرار میشود. فاحشه‌ای که بهانه خروجش از ایران شده است را به خوبی میشناسم... فاحشه‌ای است که درون من نفس میکشد و حالا خودش هم از تمام آنچه که بوده گریخته است. _امید!بیا بریم...الان فکر آقا خرابه... بعداً صحبت میکنیم...الان اصلا تایم مناسبی واسه این حرفا نبود.... _نه ساعد! من اوکی‌ام!!!منتظر بودم ببینم از اون چرت و پرتایی که به‌ گوشم رسیده و تحویل همه میده،به ماهی منم گفته تا بهانه باشه گردنشم بشکنم یا نه...دیدم نه...جز گندکاری های سابق،مورد هاصی نیست. اینبار نوبت امید است که خنده‌های عصبی کند.من نشسته سرجا لرز گرفته‌ام.... نسبت به پایان این ماجرا ابدا حس خوبی ندارم... _ساعد!این دیوونه رو جمعش کن...آرچر دیگه کوچکترین تعهدی در قبال ایشون نداره...از امروز تمام واریزی ها از طرف ما به حسابش قطع میشه... دیگه کارمند من نیست...الانم ببرش بیرون اتاق بخنده...حال ماهی اوکی نیست. _همین،جاوید خان؟؟برم؟؟به همین راحتی؟؟ _آره،عزیزم!!برو...به همین راحتی.... ساعد ناامیدانه به میان می‌آید. _بیا امید!!! لطفاً... از بین انگشتانم نزدیک شدن جاوید را میبینم. ساعد در اتاق را باز میکند. _هروقت مساعد بودید بگید من خدمت برسم،جناب محتشم...

#ردلاین #پارت441 _بیخودی به جرم تجاوز داشتی دیپورت میشدی؟ _خودش میخواست!!!بعد زد زیرش!!الکی داد و بیداد راه انداخت... _تو هم فکر کردی میتونی از اعتبار و نفوذ من مایه بذاری!!! فکر کردی هر غلطی میکنی اینجا و به اسم من تمومش میکنی... خدای من!! اینجا چه خبر شده است....امید؟ تجاوز... تصویر نرمی از به هم پیوستن پنهانی دو دست پشت پلکم تصویر میشود. _نه...ولی... _ولی چی؟؟فکر کردی اگه پای شرکت من وسط نبود، رضایت اون دختر رو می‌گرفتم؟؟بخاطر تو؟؟ بعد هم پادرمیونی ساعد و برگشتنم به ایران و درگیر شدنم، ذهنمو از قضیه دور کرد...تو فکر کردی اینجا کجاست، مستر؟ فاحشه خونه محتشم؟ توش راه بری و انتخاب کنی؟ _اینجا اون خراب شده‌ای نیست که ازش زدم بیرون!!! جاوید فحشی زیر لب زمزمه میکند و امید تقریباً فریاد میکشد: _رابطه های شخصی من به خودم مربوطه،جناب محتشم!!در مورد اون زن هم اشتباه میکنید...من مقصر نبودم... ساعد هم صدایش را بالاتر برده است. _تموم کن،امید! حال خانم خوب نیست... _ماهی حالش خوبه!!بذار حرفش رو بزنه...هوم؟ ماهی؟خوبی؟؟؟من ممکنه یکم گردو خاک راه بندازم... _جریان تیم جدید عکاسی چیه؟؟ جاوید با خونسردترین حالت ممکن جواب میدهد: _به تو مربوط نیست!!! _من پای این شرکت جون کندم!!حالا همین؟؟به من چه؟؟به من چه که چجوری دارم دست به سر میشم؟ _اوهوم... واقعاً به تو مربوط نیست! _اگه من برم تو شرکتای رقیب با تمام چیزی که از آرچر میدونم.... جاوید قهقهه میزند. _این بچه چه دمی درآورده، ساعد!!! ساعد به زبان می‌آید. _جاوید خان!شما ببخشید...الان عصبیه... صدای خنده جاوید قطع نمیشود. _من گفتم شرکت تهران و همون چهار تا شات عکس گرفتن همونجا از سر این بچه هم زیاده،تو اصرار کردی بچه لایقیه،بفرستیمش بره...یادته؟ _امید تو اون موقعیت نمیتونست تهران بمونه...اصرار من واسه همین بود،وگرنه خودتونم میدونید من رو حرف شما حرف نمیزنم....

#ردلاین #پارت444 _من که میدونم بیداری... او هم میداند...اینکه بیدارم و مدتهاست میان افکار درهم و برهمم غلت میخورم را انگار که نتوانسته‌ام پنهان کنم.... _بیدارم... _منو ببین... همه ترسم این است که پلک بگشایم و کابوس از نو آغاز شود...بیداری مدتهاست که عجیب میترساندم. گرمی دستی روی دستم سر میخورد...جایی حوالی ساعدم سوز خفیفی دارد... _خانم ماهی...! حتماً باید زور بالای سرت باشه؟ پلکهایم را با زحمت از هم فاصله میدهم... هیچکدام از اعضای تنم تمایلی به این بیداری اجباری ندارند. _حالت خوبه... خوب بودن را باید چطور معنا کنم وقتی ترس و دلهره به همه جانم لشکر کشیده است... _خوبم... سری به سمت مخالف میگرداند و چیزی به زبانی که از آن حتی کلمه‌ای نمیفهمم زمزمه میکند. سر که میگرداند تازه جرئت میکنم تا بهتر نگاهش کنم... دوستش دارم؟؟؟این جمله را هزاران بار از خودم پرسیده‌ام، هربار جواب مشابهی به خودم تحویل داده‌ام... _چرا اینجوری نگاهم میکنی؟؟؟ آنقدر غرق نگاه کردن بوده‌ام که متوجه چرخیدنش نبوده باشم... _هیچی... زنی بالای سرم می‌ایستد و با چک کردن سرمی که قطره قطره خالی میشود تازه مرا متوجه محیط اطرافم میکند... چند کلمه‌ای با جاوید رد و بدل میکنند... ظاهراً چیزی میپرسد و جاوید بلافاصله تکرار میکند: _میگه سردرد نداری؟ حالت تهوع؟ تنها به «نه»گفتن کوتاهی بسنده میکنم و دوباره مستقیم نگاهش میکنم... این بار نگاهش را با مکث از چشمانم میگیرد و خطاب به زن چیزی زمزمه میکند. _ولی باز باید از سرت یه اسکن انجام بشه. _لازم نیست... _لازمه،ریاحی!! جاوید محتشم همیشه دستوری حرف میزند...عادت کرده‌ام...حتی به اینکه ریاحی خطابم کند... کردی که به گفته خودش بر هیچ دین و ایمانی نیست، اما گردش آرام انگشت شستش پشت پوست دستم نشان میدهد باید بر آیین مهربانی باشد.

#ردلاین #پارت440 _امید! بیا! با هدایت دست جاوید روی کاناپه مینشینم . سرم را بین هر دو دست پنهان میکنم. _یه دقیقه انجام بده، ساعد!!! الان میخوام ببینم حال دوست دختر این آقا بهم میخوره هم مقصرش منم که هی از من می‌پرسه به خانم چی گفتین!!! _سابقت خرابه آخه!!! جاوید میگوید و نفسش را بیرون میفرستد و پایش را چندبار آهسته روی زمین میکوبد. تک به تک حرکاتش را خوب میشناسم.طوفان در پیش است!!! _امید جان! الان جای این حرفا نیست! بعداً صحبت میکنیم. _بعدا دیره، ساعد!!!چند روز دیگه اجراها شروع میشه،من خبردار شدم جاوید خان برای عکاسی با یه تیم دیگه قرارداد امضا کرده!! صدای پوزخند عمدی جاوید در گوشم میپیچد. امید کوتاه نمی‌آید و حتی تصور هم نمیکند بدترین زمان دنیا را برای گله گذاری انتخاب کرده است. _میشه دلیلشو بگید؟؟ جاوید به جای جواب،ساعد را مخاطب قرار میدهد. _تا یه کار دستش ندادم،بیا دستشو بگیر بردار ببر... ولی من الان از شما جواب می‌خوام،آقای محتشم! جوری فریاد کشیده است که دستهایم روی صورتم شل میشوند. ساعد با بهت اسمش را صدا میزند: _چته،امید‌...؟ صداتو بیار پایین. بعد صدای بسته شدن در اتاق به گوشم میرسد...از بین انگشتانم نیم نگاهی به جاوید می‌اندازم... دستهایش را به سینه زده و با خونسردی تماشا میکند. _بذار خودشو تخلیه کنه،ساعد جان!!! _ببخشید،آقا...ولی... ولی... جاوید وسط حرفش میپرد. _نمیری بیرون،نه؟؟ _تا جواب نگیرم،نمیرم!!! _تو گند زدی تو اعتماد من، حالا جواب میخوای؟؟ من جلوی تو رو نگیرم سر هر پروژه که دستت باشه یه سکس پارتی هم از بغلش راه میندازی،مردک عیاش!!! ساعد مداخله میکند. _امید! تموم کن این حرفا رو... جاویدخان هنوز از اون قضیه ارتباط تو با منشی قبلی با بازشدن پای پلیس به ماجرا شاکیه... _اون زنیکه بیخودی شلوغش کرد... جاوید به مسخره میپرسد:

#ردلاین #پارت439 _چرا عزیزم؟! خدا مرا بکشد و از این پریشانی خلاصم کند...حالی شبیه مرگ دارم... انگار که ایستاده و نفس بریده در آغوش مردی که تپش قلبش تندتر از همیشه بنظر میرسد جان از تنم بیرون رفته است. هنوز جواب نداده،امید به حرف می‌آید. _آقا،میتونم یه چیزی بگم؟! _الان نه!!! _در مورد همین خانم!!! چرخیدن گردن جاوید به پشت سر را حس میکنم و کار را تمام شده میبینم. تپش های قلبم را توی گوشهایش حس میکنم و از شدت کوبیده شدنش همه جانم تکان میخورد. _بگو... _جاویدخان،ساعد گفت بیام براتون توضیح بدم یوقت سوءتفاهم نشه...باور کنید هرچی گفتیم عین حقیقت بود...این خانم فقط داشت دنبال شما میگشت.اصلا بد شدن حالشون به ما ربطی نداره.... بعد صدای برخورد کفشش با کفپوش به گوشم میرسد و ادامه میدهد: _مگه نه،خانم؟! جاوید آهسته صدایم میزند. یه دقیقه ببین منو... و من احمقانه تکرار میکنم: _حالم بده!! پوف کلافه‌ای میکشد. _امید! سخنرانیت تموم شد؟ _آقا!شما چرا با ما اینجوری حرف میزنید؟؟ _تو نمیدونی؟ نرم میخندد. _الان حال خانم خوب نیستم،وقت بازخواست کردن منه؟ جاوید جواب نداده،صدای یک مرد دیگر به گوشم میرسد. _امیدجان!بیا بیرون...بیا بچه ها منتظرتن... _نه آخه،ساعد!من باید بدونم چرا با من تو این شرکت اینجوری رفتار میشه... _الان وقتش نیست،امید! جاوید مرا به طرف کاناپه هدایت میکند. _ساعد!اینو ببر بیرون! من الان اعصاب درستی ندارم... و ساعد دومرتبه و این بار تأکیدی تر تکرار میکند:

#ردلاین #پارت437 کسی به زبان بیگانه چیزی میگوید. _این اینجا چی میخواد... بعد به همان زبان جوابی میدهد. _واسه این نموندی تو اتاق؟آره؟؟ مرد تند و تند حرف میزند و بعد صدای قدم هایش به گوشم میرسد... در که بسته میشود جاوید روی صورتم خم میشود. _ماهی!!تو اتاق منیم...ببین منو...کسی اینجا نیست. ارام از سینه‌اش فاصله میگیرم...خیسی اشکم روی سینه‌اش رد انداخته است.... _چی شدی تو؟! سرم را به چپ و راست تکان میدهم... _هیچی...هیچی... متعجب میپرسد: _هیچی؟ در تمام ذهنم به دنبال چندین کلمه برای به پایان رساندن حرفم میگردم... _ببین ماهی،من دنبال یه بهانم کل این شرکتو رو سر اون پسره عیاش خراب کنم... لبم را با تمام توان گاز میگیرم...سرش را به گوشم نزدیک میکند. _کلش اون بهونه رو همین الان بدی دستم... باید حرف بزنم...باید چیزی بگویم و ظهر تابستان را تمام کنم.... باید گرمی این آغوش را برای خودم نگه دارم... باید به اندازه تمام سالهایی که در حالی شبیه به خفگی گذشت میان این بازوها برای خودم نفس بگیرم... دلم شور میزند...من تا قبل از این زنده نبوده‌ام... باید در این امن آغوش بمانم و کمی زندگی کنم... _جاوید... _جانم...چی؟ چی شده؟ _اون...اون... حرفم به اتمام نرسیده ضربه‌ای به در میخورد و بلافاصله صدای پایین کشیدن دستگیره به گوشم میرسد. _جاویدخان...؟ نفسم را درون سینه حبس میکنم و شانه‌هایم به لرزه می‌افتد... _بیا تو،امید... _چشم،آقا... میگوید و انگار قرار است این چله تابستان تا ابد به درازا بکشد.