پرسه در مِه ( يادداشتهاي دكتر رضا رضائى- روانپزشك)

آفسايد هميشه عشاق و تحليل گران فوتبال معتقدند كه فوتبال شباهتهاى زيادى به زندگى دارد ، و حتى فوتبال درسهاى زيادى براى زندگى در خود دارد. به عنوان يك طرفدار "بسيار متعصب " استقلال (كه ساعتهاى زيادى از زندگى ام را در استاديوم و پروسه طاقت‌فرساى رفت و برگشت به آن طى كرده) كاملا معناى طرفدارى و تعصب را مى فهمم ولى معناى لذت بردن و كيف كردن و سر به آسمان ساييدن بخاطر قهرمان شدن با گلهاى آفسايد و برخوردارى از حمايتهاى آنچنانى را نمى‌فهمم. مگر همواره دم از عدالت اجتماعى ، برخورد يكسان قانون با همگان و برخوردارى يكسان از امكانات نمى زنيم؟ پس چرا وقتى پاى "استانداردهاى دوگانه "پر تكرارِ سالهاى گذشته در فوتبالمان به ميان مى آيد همه چيز را به اتفاق و توهم توطئه ربط مى دهيم؟ در زندگيمان هم همينگونه فكر و عمل مى كنيم مهم اين است كه "كدام طرف"باشيم و "منفعت و سودمان در كجا". حرفهاى قشنگ در وصف عدالت و جوانمردى مى زنيم ولى در طول زندگیمان كُل هيكلمان در آفسايد است و گلهاى آفسايد مى زنيم ، چه كيفى هم مى كنيم با گلهای خطایمان كه هم مسلكان و هم سودهايمان تاييدشان مى‌كنند و با هم جشن قهرمانى مى گيريم! شعار عدالت عدالتمان گوش فلك را كر مى كند، بقيه را هم دنبال نخود سياه مى‌فرستيم، کی به کیه، var هم نداريم! ديديد فوتبالمان چقدر شبيه زندگيمان شده!حداقل در این یک مورد "نمايش" نمى دهيم! دكتر رضا رضائى ، روانپزشك، ١٣ خرداد٠٣

محاكمه در خيابان در شبى كه همه پيگير خبر سقوط بالگرد رياست جمهورى بودند اتفاقى هولناك در يكى از خيابانهاى تهران رخ داد و فردايش خبر اين بود؛ كشته شدن ٣ مامور پليس طى درگيرى خيابانى توسط "شرور" مسلح ٢٥ ساله! كلمه به كلمه اين خبر هشدار دهنده و بسيار نگران كننده است. در سالهاى اخير روز به روز بيشتر با اخبار حوادث وحشت زايى مواجه مى شويم كه نقش اول آنها را "اراذل"،"اوباش" و "اشرار" رقم زده اند. سوال اين است : اين افراد از كجا آمده اند؟ وارداتى از كشورهاى دوست و دشمن هستند؟ يا محصولات خودمان ؟ اين جوان ٢٥ ساله چه مسيرى را از كودكى طى كرده تا رسيده به آن لحظه كه با اسلحه گرم! رو به پليس شليك كرده. "با برچسب اراذل و اوباش و اشرار" خودمان را مبرا و راحت كرده ايم و آنها را موجوداتى از مريخ آمده فرض كرده ايم! ولى در قدم اول بايد بپذيريم آنها محصول خانواده هاى معيوب، فرهنگ فراموش شده، اقتصاد رو به موت و دلال پرور، دسترسی راحت به مواد و جامعه پرخاشگر و ملتهب هستند. اینکه الان باید با این افراد و بیماران (كه عمدتا اختلال شخصیتهای ضد اجتماعی هستند) چه کرد یک بحث است ولى مسئله مهمتر اين است كه چه كنيم تا فرزندانمان در چنين مسير دهشتناك و ويرانگرى روزى تفنگ به دست مقابلمان قرار نگيرند؟ دكتر رضا رضائى، روانپزشك،يك خرداد ٠٣

بخشی از جلسه نقد و بررسی فیلم سینمایی «آبادانی ها» در موزه سینما #موزه_سینمای_ایران

📣 در نشست نقد و بررسی «آبادانی‌ها» مطرح شد: 🔹نقش عیاری در زبان سینمایی و تحول آن بسیار موثر است 🔸«آبادانی‌ها» یک سند تاریخی و اثری انسانی است 🔹«آبادانی‌ها» عدالت اجتماعی را وارد سینما کرد باحضور كيانوش عيارى، فريدون جيرانى، محمود گبرلو، دكتر رضا رضائى و دكتر اميد رضائى متن کامل در لینک زیر cinemamuseum.ir/cinemamuseum/show/4451 #آبادانیها #کیانوش_عیاری #موزه_سینمای_ایران @museumcinema

📣نقد و بررسی «آبادانی‌ها» در موزه سینما 🔹موزه سینما با همکاری فیلمخانه ملی ایران نسخه اصلاح و مرمت شده فیلم سینمایی «آبادانی‌ها» ساخته کیانوش عیاری را نمایش می‌دهد. 🔸ساعت ۱۷ سالن فردوس 🔺با حضور: فریدون جیرانی، امید روحانی ، دکتر رضا رضایی، دکتر امید رضایی برگزار می‌شود. 🔸در نمایش و جلسه نقد و بررسی این فیلم «کیانوش عیاری» در کنار علاقمندان حضور خواهد داشت. 🔸مدیریت نشست بر عهده محمود گبرلو منتقد شناخته شده سینما است. 📌متن کامل در لینک زیر https://cinemamuseum.ir/cinemamuseum/show/4410/ #کیانوش_عیاری #فیلمخانه #موزه_سینمای_ایران @museumcinema

امروز با دعوت و لطفِ بى‌كران استاد کیانوش عیاری عزیز ، در فرصتى استثنايى به همراه ایشان فیلم توقيفى "كاناپه" را ديديم؛ فیلم در عین سادگی با ظرافتِ هنرمندانه مختص خالقش، عمق ِفرهنگى غلط -و در مواقعى تحسين شده- را به درستى نشانه رفته؛ آبرو دارى! کاناپه (که یکی از فکر شده ترین و بهترين آثار استاد عیاری است) مطمئنا چون خانه‌ پدرى روزى ديده خواهد و اثرش را بر فرهنگِ مخاطبش خواهد گذاشت و آن زمان درباره ارزشهاى سينمايى اش بسیار صحبت خواهد شد از جمله شاخص ترين كاربرد شئ در سينماى ما ؛ كاناپه.

اعتراض برای همکارانم به شرايط ظالمانه، فشارها و هجمه هاى روز افزون و شرم آور شغلى معترضيم و خود‌کشی می کنیم. حتى به اعدام جوانهای ِ معترض معترضیم و خودکشی می کنیم! چرا يادمان رفته كه سختيها و رنجهای فراوان تر از اين روزها را در زندگيمان تحمل كرده ايم تا با اين نقطه برسيم، بله با توجه به مسیری که طی کرده ایم بسیار دردآور و یاس آور است شرایطی که بر ما تحمیل می‌شود، ولى حق بيمارانمان هم اين نيست كه شاهد اين باشند كه پزشكان و درمانگرانشان يكى يكى خودكشى كنند و آنها مات و مبهوت بمانند كه دكتر … هم كه تمام اميدمان به او بود و با ديدنش و درمانش حالمان بهتر مى‌شد، خودش را کشت! مشکلات وحشتناک جامعه و سیاست و اقتصاد و مالیات و نظام پزشکی و خانواده به یک طرف ولی بیمارانمان چه؟! مگر می شود آنها را یکباره و بد‌ون خبر رها کرد و رفت؟ مگر آخرِ هر ویزیت با دلواپسی توصیه های لازم را به آنها نمی کنیم تا ویزیت بعدی؟ پس ویزیت بعدی چه می شود؟ مگر یک پزشک می‌تواند بیمارش را رها کند؟! به خاطر بیمارانمان باید زنده بمانیم، خسته و زخمی، “به خاطر کوزه به‌سرها”* دکتر رضا رضائی، روانپزشک ، ۹ اردیبهشت ۰۳ *ديالوگ فيلم پرى به كارگردانى داريوش مهرجويى

تقاطع هر صبح، که بیدار می‌شویم، شاید تا انتهای شب، با انتخابی کوچک، که فقط و فقط در این سرزمین رخ می‌دهد، تا همیشه مسیرمان تغییر کند و به آغوش پایدار مردم بغلتیم یا تا انتهای دنیا فراموش شویم. فرقی نمی‌کند ما شیرفروشی گم‌نام باشیم در مشهد با نزاعی در مغازه‌مان، یا خواننده‌‌ی محبوب نیلوفرانه که به دیداری ساده می‌رود، یا دروازه‌بانی خوش‌حال در انتهای بردی که جیمی‌جامپی در هیاهو به سمتش می‌آید. در این نقطه‌ی داغ جهان، همان تصمیم آنی، همان حس مبهم که در ثانیه‌ای قوس عصبی‌ات را وادار به واکنش می‌کند، تا انتهای عمرت تو را به عرش و آغوش گرم مردم خواهد برد‌ یا گرد فراموشی بر تنت خواهد پاشید. در این خاک تب‌دار، هر صبح که به خیابان می‌روی، شاید تا انتهای شب، انتخابی مهم، پیش چشمت سبز شود و تو را صدا کند. امید رضائی نویسنده و انکولوژیست https://t.me/omidrezaie55

تقاطع هر صبح، که بیدار می‌شویم، شاید تا انتهای شب، با انتخابی کوچک، که فقط و فقط در این سرزمین رخ می‌دهد، تا همیشه مسیرمان تغییر کند و به آغوش پایدار مردم بغلتیم یا تا انتهای دنیا فراموش شویم. فرقی نمی‌کند ما شیرفروشی گم‌نام باشیم در مشهد با نزاعی در مغازه‌مان، یا خواننده‌‌ی محبوب نیلوفرانه که به دیداری ساده می‌رود، یا دروازه‌بانی خوش‌حال در انتهای بردی که جیمی‌جامپی در هیاهو به سمتش می‌آید. در این نقطه‌ی داغ جهان، همان تصمیم آنی، همان حس مبهم که در ثانیه‌ای قوس عصبی‌ات را وادار به واکنش می‌کند، تا انتهای عمرت تو را به عرش و آغوش گرم مردم خواهد برد‌ یا گرد فراموشی بر تنت خواهد پاشید. در این خاک تب‌دار، هر صبح که به خیابان می‌روی، شاید تا انتهای شب، انتخابی مهم، پیش چشمت سبز شود و تو را صدا کند. امید رضائی نویسنده و انکولوژیست https://t.me/omidrezaie55

از شکلات شما متشکرم پسرک مثل دفعات قبل در اواخر ويزيتِ خواهرش با مادر وارد اتاق مى‌شود، بی هیچ کلامی با برقى در چشمانش سريع ظرف شكلات را نشانه مى‌گيرد، ظرف را جلويش مى‌گذارم، چون قبل با هيجان چند شكلات بر مى‌دارد و در آغوش خواهرش آرام می‌گیرد، تابلویی زیبا برایم ترسیم می‌شود. شکلات در دهانش با شوقی وصف نا‌شدنی آب می‌شود و غم انباشته در اتاق را در خود حل می کند. رو به خواهرش می‌گویم: از شکلاتهای زندگی‌مان لذت ببریم… كودكان؛ همچنان، با قدرت-بدون كوچكترين اعتنايى به اين جهان پر‌آشوب -به ما لذت بردن از زندگى را يادآورى می‌کنند. چه خوب كه هستند. دکتر رضا رضائی،روانپزشک، بهار ۰۳