دریچه

مرا با تمام تکه‌هایم به آغوش بکش...

پاره‌پاره‌ام ری‌را...

ما را چه شد که پاره‌پاره‌ایم؟

و چرا هم‌چنان به پرتگاه نزدیکیم؟

چرا هنوز سقوط نکرده‌ایم؟

مگر چه چیزی نجاتمان می‌داد؟

دریا بهت میاد. توی رؤیاهام دریا می‌پوشیم و بی‌مقصد تن به باد می‌دیم و با موج‌هامون ماه و خورشید رو به ساحل می‌آریم. دریا به من و موهای من هم میاد. پس برام قایق چوبی بساز و موج‌های آشفته‌‌ی پریشونمو رام کن! به رؤیای من بیا، آبی ملیحم!

لایق کلماتم نیستی. اما برایت می‌نویسم.

ز آشیانه، کدامین پرنده، دور افتاد؟ که باد، ناله‌کنان، موج بال و پر آورد. - ولی‌الله درودیان، مجموعه‌ی تلخستان، باد.

دوستت می‌دارم ای نور ناب!