بهارِ غم‌آلود

هربار که به این تیکه می‌رسه، مو به تنم سیخ می‌شه.

خوشحالی از چشمام معلوم بود.

برات از چی بنویسم؟ از روزهای خوبی که گذشتن بگم؟ از موندن یا از دل کندن و رفتن؟ از چای سرصبح؟ از کدوم آهنگ؟ از کدوم خیابون بلندی که طی کردی؟ از کدوم نگاه و لبخند؟ سرخط حرف هام رو با چی شروع کنم؟ با عزیزترینم یا با نوشتن اسمت؟ چی بگم که ندونی، چی بگم که تجربه نکرده باشی؟ چی بگم که بفهمی دلتنگی چقدر وزن داره؟

یه جاهایی حتی تحمل خوندن یک سری چیزهارو ندارم، چه برسه به شنیدنش.

ممنون از هومن بابت کشف این اهنگ از خواننده‌ی محبوبم.

من اما کم میارمت.

نمی‌دونم زندگی عجیبه یا تصمیمات من. هرچی که هست عجیبه، هیچ‌وقت مشخص نیست چی قراره پیش بیاد و کجا باشی و با کی باشی و چیکار کنی.