سروش دباغ

🔴 امشب #زنده / عاشورا روایتی انقلابی یا عاشقانه؟ 🔸گفتگو با دکتر سروش دباغ، پژوهشگر و مترجم در حوزه دین و فلسفه ⏰📅 دوشنبه بیست و سوم تیرماه تیر ماه #زنده ساعت ۱۹:۳۰ به وقت ایران 📡 پخش #زنده همزمان از کانال‌ یوتیوب و صفحه توییتر عبدی مدیا و کانال تلگرام عبدی مدیا لایو 📍کانال یوتیوب عبدی مدیا (پخش زنده): 🔗https://www.youtube.com/@Abdi_media4 📍کانال تلگرام عبدی مدیا لایو (پخش زنده): 🔗 https://t.me/+DEG-BOKmjA4xNGFk 📍صفحه توییتر عبدی مدیا (پخش زنده): 🔗https://x.com/abdolah_abdi/

🖊بیش از ۶۴۰ کنشگر مدنی و سیاسی، با شهادت بر حق‌طلبی شرافتمندانه مصطفی تاج‌زاده تاکید کردند: آزادی همه زندانیان سیاسی را مطالبه‌گریم ✍🏻امتداد-گروه خبر: در دومین سالگرد بازداشت مصطفی تاج‌زاده، ۶۴۲ کنشگر مدنی و سیاسی، در نامه‌ای خطاب به او، ضمن شهادت بر سلامت نفس و صداقت و شرافت این زندانی سیاسی و شجاعتش در حق‌طلبی، بر تداوم مطالبه‌گری‌شان برای آزادی او و دیگر زندانیان سیاسی تاکید کردند. ✅به گزارش امتداد، متن نامه و اسامی امضاکنندگان در ادامه آمده است: به نام خدا سید مصطفی تاج زاده عزیز، ✅دو سال گذشت و دوست‌دارانت همچنان دل در بند تو دارند، ای آزادمرد در بند. ✅ما شهادت می‌دهیم، جز نقد دلسوزانه از تو چیزی نشنیدیم؛ ✅ما شهادت می‌دهیم، جز خیرخواهی برای مام میهن از تو ندیدیم؛ ✅ما شهادت می‌دهیم، جز مهر و شفقت بر مردم این سرزمین نورزیدی؛ ✅ما شهادت می‌دهیم که هیچ‌گاه مشق کینه‌توزی نکردی؛ ✅ما شهادت می‌دهیم، چه به هنگام سخن و چه به وقت سکوت، جز به مصالح ملی و آینده‌ی ایران نیندیشیدی؛ ✅ما شهادت می‌دهیم، در مسیر حق‌طلبی جز ایستادگیِ بر حق از تو ندیدیم؛ ✅ما شهادت می‌دهیم، جز برای آزادی‌خواهی و برابری‌طلبی فریاد نکشیدی؛ ✅ما شهادت می‌دهیم به صدق تو، به نیک‌نفسی تو، به شجاعت و از خودگذشتگی تو ... . ✅چه دشوار است مصطفی بودن در این زمانه. ✅و در این شب‌ها که متعلق به نام و یاد بزرگ آزادمرد تاریخ، اباعبدالله الحسین است: ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم غم هجران تو را چاره ز جایی بکنیم ✅ما چون همیشه یادآوری می‌کنیم که جای منتقد، زندان نیست و آزادی تو و همه زندانیان سیاسی را مطالبه‌گریم. ✅متن کامل به همراه اسامی @emtedadnet @MostafaTajzadeh

. « زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد». در کلینیکی که حدودا 8 ماه است مشغول به کار و بار روان درمانی با درمانجویان کانادایی هستم؛ افزون بر درمانجویانی که به کانادایی سفید ( white Canadian) موسوم اند؛ با درمانحویانِ بومی ( aboriginal/ native) بسیاری کار می کنم. آشنایی با ادبیات و فرهنگ بومیان کانادا برایم انصافا جذاب و آموزنده بوده و در این مدت کوشیده ام به قدر وسع از پشت پنجرۀ آنها به دنیا نگاه کنم؛ امری که در جای خود تازه و بدیع است. طی هشت ماه گذشته، دربارۀ فرهنگ و نحوۀ زندگی این افراد تحقیق کرده و مقالات و فیلم های متعددی خوانده و دیده ام. دیروز یکی از درمانجویان بومی ام، سوگوار از دست دادن پسرعموی خود در سانحۀ تصادف بود. افزون بر اینکه او با پسرعموی خود صمیمی بود و انس بسیار داشت؛ این حادثۀ تلخ برایش یادآور فاجعۀ از دست دادن برادرش 10 سال قبل در سانحۀ تصادف بود. به پهنای صورت گریه می کرد و مواجه شدنِ با این شرایط برایش خیلی سخت بود. چنانکه می گفت، پدر او که عموی متوفی است، هم سوگوار برادرزاده اش بود و هم فاجعۀ از دست دادن فرزندش، در ذهن و ضمیرش زنده شده. دقایق غریب و غمباری بود. هنگام شنیدنِ روایت سوزناک این درمانجوی بومی، به یاد 28 سال پیش افتادم. همین ایام در تابستان داغی، دوست عزیز و رفیق گرمابه و گلستانِ دانشگاهی ام، حسن تفاقی که نقش مهمی در آشنایی جدی من با اشعار و مکتوبات سپهری داشت، در دریا غرق شد؛ در همان ساحلی که دو سال قبلش به اتفاق شنا کرده بودیم. رفته بود برادرش را نجات دهد که هر دو از دست رفتند و به ساحل برنگشتند؛ که « او به دریا رفت و مرغابی نبود». پس از اتمام درس و مشق و بازگشت از انگلستان در نیمۀ دهۀ هشتاد شمسی، به اتفاق دیگر دوست عزیزی، به خانوادۀ دوست روی در نقاب خاک کشیده رفتیم. از قضای روزگار متوجه شدیم چندی پیشتر، داماد خانواده ( شوهر خواهر دوست ما حسن) هم در دریا غرق شده و آبهای سرد سهمگین، طی ده سال جان سه نفر از اعضای این خانواده را گرفته. پس از ابراز همدلی با درمانجوی بومی و توضیح دورانِ فقدان و سوگ ( loss and grief) که گریز و گریزی از طی شدنش نیست؛ فرایندی که البته زمانبر و دردناک است، که ابتدائا فرد در مرحلۀ انکار ( denial) است و رسیدن به پذیرش ( acceptance) مستلزم تسلیم شدن، نظاره گری و یاد گرفتن و بکار بستن تکنیک هایی چند است ؛ این حادثۀ پر غصه را برایش روایت کردم. لحظاتی سکوت برقرار شد. به من گفت، عجیبه واقعا، چقدر این دو روایت تلخ که یکی این سوی کره خاکی رخ داده و دیگری در خاور میانه، شبیه به https://www.instagram.com/p/C9VXdlTvkqC/?igsh=ODhub3loY3hoMm9z

. « زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد». در کلینیکی که حدودا 8 ماه است مشغول به کار و بار روان درمانی با درمانجویان کانادایی هستم؛ افزون بر درمانجویانی که به کانادایی سفید ( white Canadian) موسوم اند؛ با درمانحویانِ بومی ( aboriginal/ native) بسیاری کار می کنم. آشنایی با ادبیات و فرهنگ بومیان کانادا برایم انصافا جذاب و آموزنده بوده و در این مدت کوشیده ام به قدر وسع از پشت پنجرۀ آنها به دنیا نگاه کنم؛ امری که در جای خود برایم بدیع بوده. طی هشت ماه گذشته، دربارۀ فرهنگ و نحوۀ زندگی این افراد تحقیق کرده و مقالات و فیلم های متعددی خوانده و دیده ام. دیروز یکی از درمانجویان بومی ام، سوگوار از دست دادن پسرعموی خود در سانحۀ تصادف بود. افزون بر اینکه او با پسرعموی خود صمیمی بود و انس بسیار داشت؛ این حادثۀ تلخ برایش یادآور فاجعۀ از دست دادن برادرش 10 سال قبل در سانحۀ تصادف بود. به پهنای صورت گریه می کرد و مواجه شدنِ با این شرایط برایش خیلی سخت بود. چنانکه می گفت، پدر او که عموی متوفی است، هم سوگوار برادرزاده اش بود و هم فاجعۀ از دست دادن فرزندش، در ذهن و ضمیرش زنده شده... دقایق غریب و غمباری بود. هنگام شنیدنِ روایت سوزناک این درمانجوی بومی، به یاد 28 سال پیش افتادم. همین ایام در تابستان داغی، دوست عزیز و رفیق گرمابه و گلستانِ دانشگاهی ام، حسن تفاقی که نقش مهمی در آشنایی جدی من با اشعار و مکتوبات سپهری داشت، در دریا غرق شد؛ در همان ساحلی که دو سال قبلش به اتفاق شنا کرده بودیم. رفته بود برادرش را نجات دهد که هر دو از دست رفتند و به ساحل برنگشتند؛ که « او به دریا رفت و مرغابی نبود». پس از اتمام درس و مشق و بازگشت از انگلستان در نیمۀ دهۀ هشتاد شمسی، به اتفاق دیگر دوست عزیزی، به خانوادۀ دوست روی در نقاب خاک کشیده رفتیم. از قضای روزگار متوجه شدیم چندی پیشتر، داماد خانواده ( شوهر خواهر دوست ما حسن) هم در دریا غرق شده و آبهای سرد سهمگین، طی ده سال جان سه نفر از اعضای این خانواده را گرفته... پس از ابراز همدلی با درمانجوی بومی و توضیح دورانِ فقدان و سوگ ( loss and grief) که گریز و گریزی از طی شدنش نیست؛ فرایندی که البته زمانبر و دردناک است، که ابتدائا فرد در مرحلۀ انکار ( denial) است و رسیدن به پذیرش ( acceptance) مستلزم تسلیم شدن، نظاره گری و یاد گرفتن و بکار بستن تکنیک هایی چند است ر؛ این حادثۀ پر غصه را برایش روایت کردم. لحظاتی سکوت برقرار شد. به من گفت، عجیبه واقعا، چقدر این دو روایت تلخ که یکی این سوی کره خاکی رخ داده و دیگری در خاور میانه، شبیه https://www.instagram.com/p/C9VXdlTvkqC/?igsh=ODhub3loY3hoMm9z

" فلسفه لویناس" جلسه  بیست و ششم کلاب جامعه باز تیر ماه ۱۴۰۳ دکتر #سروش_دباغ @SoroushDabbagh_official 🔻🔻🔻