Mood

یه جا خوندم نوشته بود هیچ‌ چیز هیچوقت تو زندگی من متقابل نبوده، همیشه سعی کردم باشم و محبت کردم اما محبت ندیدم، شنیدین میگن هرکی نون قلبش رو میخوره؟ اما من هیچوقت نون قلبم رو نخوردم؛ همیشه عزیزترین هامو در شرایط سخت تنها نذاشتم و پا به پاشون اشک ریختم و خودم رو به آب و آتیش زدم که ناراحت سر رو بالش نذارن ، اما تو سخت ترین روزام کسی نبوده مجبورم کنه از غصه هام بگم، همیشه از من انتظار میره که درک کنم اما هیچوقت کسی ذره ای برای درک کردن من سعی نکرد، همیشه ترس از دست دادن آدما اذیتم میکنه اما کسی از نبود من واهمه ای نداره؛ خلاصه‌ش میشه اینکه هیچوقت هیچکس منو ندید، هیچوقت کسی نفهمید بابا خب منم آدمم از سنگ نیستم که نیاز به توجه و محبت نداشته باشم و صدامم در نیاد. میدونی چیه من از خودم متنفر شدم از محبت کردنام از دوست داشتنام، دیگه حس خوب دادن بهم نمیچسبه چون میدونم بهم برنمیگرده، حس پشیمونی از محبت، حس مقصر بودن، مدام سرزنش کردن خودم، اینا نتیجه‌ش بودن؛ اینارو گفتم که بگم اگه آدمی مثل من تو زندگیتون دارید از محبت کردن پشیمونش نکنید. و این چقدر حرف دل من بود

درگیر تو شدن قشنگترین و دردناک ترین بخش زندگیم بود !

کاش همونقدر که وانمود میکنم بیخیالم بیخیال بودم :)!

پنگوئنم>>

چجوری بگم؟ غم دارم ولی دیگه درد نداره.

و قسم به هر شبم که با یاد تو و خاطرات تو و خواب تو صبح می‌شود!

و تمام اندوه ها را در سکوت گذراندیم.