چند شاخه گل برای الجرنون

شبو برگردون به اول زیر موسیقی بارون واسه دوره کردن عشق لحظه رو غزل بپوشون #بیژن

هر چی هوا گرم و روز یکنواخت، باز خوبه که حس خوب بعد از میسلار واتر هست. هر چی از کثافت ضد آفتاب بدم میاد، مشتاق و مرید اینم‌.

ناگهان سرمو از پشت لپتاپ که دارم باهاش برگه تصحیح میکنم میارم بالا و میبینم روی همون صندلی خاص پشت میز ناهار خوری نشستم... همون تلویزیون با همون سریال های ایرانی که هیچوقت دنبال نکردم روشنه، توی همون ماگ همیشگی چای هست کنارم... از همون شکلات های همیشگی توی ظرف گل و پرنده ی همیشگی هست...چراغ همون لوسترها روشنه... همون بوی غذا، فرقی نمیکنه ناهار چی باشه، از آشپزخونه میاد... باد کولر مثل همیشه از راست می ریزه رو صورت و موهای کوتاه ترم... عروس هلندی همون کلمه ها رو تکرار میکنه... برنامه ی شب مثل همیشه رفتن به همون باغه... انگار ۱۴ ساله در همین تصویر باقی موندم... و تنها چیزی که از این همه، دل خوشم می داره: همون ماگ همیشگی که از چای پره

خیلی عجیبه... و اصلا قابل افتخار نیست... ولی این که بهت فرصت میدم برام کاری کنی، به این خاطر نیست که بهش نیاز دارم‌. (احتمالا ادعای گزافی باشه ولی تقریبا به هیچ چیز نیازی ندارم) بلکه به این خاطره که تو بهش نیاز داری... تو نیاز داری بخاطر کاری که برام انجام دادی، خوشحال بشی و به خودت افتخار کنی. من بازتابش رو دوست دارم. بازتاب شعف و شیفتگی در چهره ت. باور بکنی یا نکنی صرفا همین.

زندگی یه فرصت بسیار بسیار کوتاهه که ناپخته ترین کاری که می شه باهاش کرد، اینه که شجاعانه انجامش ندیم. یه کتاب ترجمه نشده اسمش الان یادم نیست🤦‍♀

من برای اسم خیابون های این شهر جان ندم؟ چهارراه زری بافی بولوار آیینه خانه چهارراه گلابتون بولوار جهانگیرخان قشقایی

این جوری می خوام بخوابم که: از این حالت تهوع موندگار دائمی خسته شدم. تهوع گرفتم از این تهوع بدنی همیشگی، به حمل اولی و مفهومی ، از حمل شایع و مصداقی تهوعم، تهوع گرفتم. لعنت به قرص آهن. خدایا بسه دیگه. موقع صبونه خوردن بی مقدمه گریه م گرفته بود از اینکه این زندگی ملال آور یکنواخت، تا چه اندازه هنوز عزیز و خواستنی است. این جوری ادامه پیدا کرد که: گرمای هوا را تخیل کردم و توی تخت هتل سریالمو دنبال میکنم و از نرمی و انبساط عصب های گلو و نای خودم احساس مسرت میکنم. از دیشب که بدون هیچ تسهیل کننده ای در خیابان، می رقصیدم تا حالا، هنوز مساله ام تغییری نکرده: ملالتِ ملال...

اگر مسلح و مسلط باشی به تنهایی، میتونی اولین صبح اقامتت، تنها آماده شی، توی آسانسور عکس تک نفره بگیری، از هر آیتم فقط یکی برداری، بدون غر و تذکر موقع صبونه خوردن سریالتو دنبال کنی و برگردی اتاقت تا برای روز طولانیِ تیرماه  و جوری که تا شب قراره بگذرونی، برنامه ریزی کنی و خم به ابروت نیاد. برآورده شدن آرزوهای بچگی م، در روزی این چنین.