فرحماه

Frhmaah

حس میکنم میخوام اینجارو پاک‌کنم و در اینستاگرام کنارتون باشم. من رو بابت تصمیمات لحظه‌ای‌و دور از انتظار تحمل کنید.

چمن‌زاری شده‌ام که خالیست از چمن. راه می‌روم در حالی که مقصدی ندارم. کفش‌هایم به گل‌و لای آغشته است. در این باتلاق فرو می‌روم. دستانم را دراز میکنم. دریافتی ندارم. گرما را دفع میکنم‌و بیهودگی را وارد گلوگاهم می‌کنم. مگر می‌شود هر بار در عمق وجودم فرو روم، نا امیدانه ترکم کنم! من چطور می‌توانم خود را محکوم به گرما کنم‌و اطراف را در ستایش وجودم مخفی نگاه دارم؟ دیگر جایی ندارم. سقف خانه‌ام می‌چکد. دور از این باور که خانه‌ای ندارم. پرسش‌هایم بی جواب می‌مانند. گاهی قورتشان می‌دهم. گاهی فراموششان می‌کنم. نمی‌خواهم بدانم‌و این آخر این داستان نخواهد بود. من فقط کمی خسته شده‌ام.

تقریبا دو شبه که شبا زندگی میکنم

محتوای اسنپ پنج صبح:

حوصله‌ام سر رفته‌ها

این عکس‌هارو همه‌رو آقا کسری ازم گرفته‌ها