Me

زمانه من بی رحم تر از آنی بود که خنده های قشنگی را بر چنین صورت های کثیفی بینم که خود را زیبا تر از ستاره هایی میخوانند که هر کدام میسوزند و آتش میگیرند و ساقط میشوند تا تنها چشمانی توان دیدن داشته باشد که لیاقتش را ندارند

همه آن واژگانی که در دست دارم پوچ تر از غمیست که در سر می پ

حر