کورالاین.

و راجب خانواده‌ام، جدا از مسئله‌ای که که ریشه‌ی اینارو به خانوادشون بستن، یه‌چیزی‌ام در نظر بگیر. اونکه بخوادت، هرگز چنین چیزی رو مانع نمی‌بینه. یه مثال می‌زنم، مثلاً زمانی که بابام می‌خواست با مادرم ازدواج کنه، کل خانوادش مخالف بودن. خانواده‌ی مادرمم همینطور. حتی بهش گفتن بعد این ازدواج دیگه خانواده‌ای نخواهی داشت. یا ما، یا اون زن! بابام چیکار کرد؟ مقابل همشون ایستادو اونو انتخاب کرد. خریت کرد، ولی خب دوستش داشت. می‌دونم که هنوزم داره.‌ ولی می‌دونی می‌خوام چی بگم؟ دوست داشتنی که از صمیم قلب باشه، اونکه «مَرده» راهشو پیدا می‌کنه‌. حتی اگه نتیجه‌ش گذشتن از چارچوبای خانوادش باشه. اما راجب نتیجه‌ش؟ اینکه با این مخالفتا ازدواجی صورت بگیره‌ چقدر دووم میاره؟! هیچ نظری ندارم. به‌نظرم بهتره توو این مسئله‌ی مهم ریسک نکنی.

درضمن، آدمی که بهت می‌گه «بیا خرجتو می‌کشم»، نه خودش به بلوغ رسیده نه برای تو ارزشی قائله‌. این یدونه رو از من داشته باش، نتیجه‌شم دو سال دیگه ببین.

زندگی با تو چقدر قشنگههه خوبه من

بابا اصلاً مشکل همینه به‌نظرم. از اول هیجانی شروع می‌شه، هیجانشم که بخوابه می‌گه این‌ تو، اینم کلاهی که برات دوختم. اگه واقعاً دنبال رابطه‌ی جدی‌یی، همه‌چیو همون اول بریز وسط. وقتتو چرا هدر بدی خب؟! هرچی خواسته داری، هرچی معیارته، مهم تر از همه‌چی هرچی که راجب خانوادشه، گذشته‌ش حتی! همه‌چیو بریز دور میز. نذار بپیچونتت! چرا فکر می‌کنی اینا بدون خانوادشون می‌تونن جم بخورن؟! چه تضمینیه که دو سال دیگه نگه نتونستم خانوادمو کاریش کنم؟! همین اول سنگاتو وا بکن. و اینو بدون، خانوادش اگه الان نخوانت، دو سال بعدم نمی‌خوانت. و اگر قراره با التماس پسرشون عروس خونشون شی، باید بگم انگار که نهایت ذلت رو برای خودت در نظر گرفتی! به خودت نگاه کن، به چیزی که واقعاً هستی. ارزشت و لیاقتت. و بدون عشق روزی به پایان می‌رسه، بعد اون چیز دیگه‌ای هم بینتون خواهد بود که شما دوتارو کنار هم نگه داره؟ یادمه یه مصاحبه‌ای می‌دیدم، یه آقا و خانم ۹۰ ساله که از ۱۸ سالگیشون باهم ازدواج کرده بودن. می‌گفتن مطمئن باشید عشق به پایان می‌رسه، و چیزی که حالا مارو کنارهم نگه داشته، اون حس رفاقته! ببین اگر چهارتا جمله‌ و شعارهای عاشقانه رو از رابطه‌ت بگیری، چیزی باقی می‌مونه؟! اگر آره، شاید نتیجه‌ی مثبتی داشت.

نمی‌دونم. شاید اگر توو ۱۶، ۱۷ سالگیم می‌پرسیدی، می‌گفتم مگه دنیا چند روزه؟ برو لذتشو ببر. بهش از روزنه‌ی امید می‌گفتم و اینکه شاید «برای تو فرق کنه». منتها الان؟ الان می‌گم بالا بری پایین بیای، بازیچه‌ای. امروز نباشی، ده سال بعد هستی.

مثلا میگم خب گیریم من اومدم با تو تهش بخوام جدا شم خب ک چی؟ دوباره این گریه‌ها و بدبختیا تکرار شن؟ میگه تو چقد ب تهش فک میکنی سختیش یکی دوماهه. ریدم تو احساساتت پسر منه خر چرا هنوز به تو فکر میکنم

من حرف بزنم مردستیز خونده می‌شم. اصلاً واسه همین می‌گم در برابر دوستای توو رابطه و متأهلم باید سکوت کنم. ولی درکل، به‌نظرم هیچ مردی، هیچِ هیچ مردی قابل اعتماد نیست. باز تو می‌گی همه بد نیستن، ولی من می‌گم همه بدن. از همشون می‌تونی به مرور یه‌ریگی پیدا کنی. من خوش‌بین نیستم و دلیلشم قبلاً توضیح دادم که بر اساس ماهیت هر جنس، هرگز سازگاری أبدی بین هیچ زوجی ممکن نیست. درنهایتِ همشون خیانته‌. خیانتم که باز انواعشو گفتم، تنها به جنس مخالف ختم نمی‌شه. پس به قول خودت، چهاردنگی باید حواست باشه که دل ندی. اگرم دادی باید منفعتت اولویتت باشه. وگرنه می‌بازی، بدم می‌بازی. اونی‌ام که خانواده‌ش از اول، کوچیک ترین مخالفتی‌ با حضورت دارن، یعنی دردسرای آینده و دلخوریای پیش‌روت... پس باز خودت و منافعت زیرپا گذاشته می‌شید. درنتیجه؟ به گرمای الان تن نده که دو سال بعد خاکسترتو تحویل بگیری.

سه ماه و هجده روز که من چنین مشکلی دارم.

بابا: تو از این خونه بری من بین اینا خل میشم

https://t.me/corlineT/22769 من گوشیمم جلوعه بابا😂 فعلا جلوتر از دنیا زندگی میکنیم ببینیم چی میشه