نه با تو نه بی تو

آیا کسی هست که شهادت دهد ما در نگاتیوهای سوخته می‌خندیدیم؟ _ رضا جمالی حاجیانی

امیر بچه،قصه‌ت گریه‌دار شده.

[ از دوش من این زمانه را بر دارید. ] _احمدجم

[ که من ماهی ِ سرخ رنگ آخر داستانم. ]

حامل پرچمی شده ام که بلند کردن این عَلَم، نیاز به انقلابی دارد برای خود‍ ِ من. خود من که عصیان هایم را تاب نیاوردم و پناهم همین اندک توان بلند کردن این پرچم شده. من تکیه داده ام به این پرچم یا او به من؟ تفنگم به من تیکه داده یا من به او؟ قلمم چطور؟

بلند شدم که تصویر را واقعی کنم اما در واقعیتِ خودم شک داشتم. نشستم و دیگر بلند نشدم. نمیتوانم به امید بسنده کنم. امید کم است. من بی ریشه شده ام برای درختی که تنه هایش را برای هیزم می‌شکنند. پس امید به ثمر نشستن چه چیزی را، به چه کسی بدهم؟

اگر میتوانستم، قاب تصویر خاطرات را کمی دقیق تر میکردم. جزییات را یادم می‌ماند. اینقدر از خاطرات معنا نمی‌ساختم. درد های بغل کرده ام را دقیق تر ثبت میکردم. با جزییات. با جزییات ِ دقیق ترین لمس ها و نفس ها، دقیق ترین دست ها و ترس ها، دقیق ترین اشک ها و برف ها، ناگفته‌ها و مرگ ها، مرگ ها وَ مرگ ها .