آنائل

‌ببینمت تو کجایی که چهره‌ات باغی است که از هزار پنجرۀ نور می‌وزد هر صبح، و شانه‌های تو آنجا چه ابرهای سپیدی که بر بلندی آنها چه تاج چهره چه خورشیدی! منی که دست ندارم چگونه کف بزنم! به من بگو که کجا می‌روی پس از آن وقتها که رؤیاها تعطیل می‌شوند وَ ما به گریه روی می‌آریم و گریه به رو، کجا؟

«نمانده جای شکایت که در پی هر زخم بلند‌تر شده طومار بردباری ما»

وقتی انسان آموخت، آن هم نه فقط بر روی کاغذ، که چگونه با رنج‌هایش تنها بماند و چگونه بر اشتیاقش به گریز چیره شود؛ آن وقت چیز زیادی نمانده که یاد نگرفته باشد. - آلبر کامو

میگما اینکه قافیه بهم ریخته و با هیچ آغوشی ردیف نمیشه، رواست؟!

عجیب نیست که یک کتاب بعد از خوانده شدن، چاق تر می‌شود ؟ انگار چیزی لابه‌لای صفحه ها جا می ماند! چیزهایی مثل احساسات، افکار و صداها!

قصه کوتاه: منم که واجدِ کُلِ شرایطم

قصه کوتاه: منم که واجدِ کُلِ شرایطم

هر که در سینه دلی داشت به دلداری داد دل نفرین شده ماست که تنهاست هنوز - ابولحسن ورزی

پرسیدند چرا چنین بی مرز دوسش داشتی؟! گفتم او زخم هایم را بوسید و|رنجم| را باور کرد ...!