Eunoia

نمیدونم آدم بزرگا میگن دنیای آدم بزرگ ها اینطوریه. توجیحش میکنن ولی برای من خیلی غیر واقعی و غیر قابل پذیرش و دردناکه انگار همش باید نقش بازی کنی نقش آدمی که نیستی حسیو منتقل کنی که نداری ارتباطی بسازی که نمیخوای با آدمی دوست بشی که حتی دیدنش از دورم برات سخته آدمی که با ارزش های تو اصلا و ابدا همسو و هم راستا نیست. میگن یاد میگیری! نمیخوام یاد بگیرم. نمیخوام کسیو بغل بگیرم که ذره ایی حس خوب بهش ندارم چون بهش نیاز پیدا میکنم؟ چطوری اسم دورو بودن رو بذارم سیاست و خوشگلش کنم و انجامش بدم؟ حتی وقتی به اینا فکر میکنم هم حالم از خودم بهم میخوره! از هر چیز تصنعی حالم بهم میخوره. از آدمایی که بقیه رو نردبون میبینن برای رسیدن به منفعت شخصی و پا میذارن روی بقیه حالم بهم میخوره. من از دنیای آدم بزرگا حالم بهم میخوره.

یکم دست خودتو شل بگیری یهو میبینی وسط جایی گیر افتادی که نمیدونی حتی کجاست. حتی خودتم نمیتونی پیدا کنی. ول نکن دست خودتو تحت هیچ شرایطی ول نکن!

آدم هیچوقت به درد عادت نمیکنه.

کم کم یاد میگیری که به هیچکس اعتماد نکنی ولی هیچوقت سوءاستفاده شدن از اعتمادت عادی نمیشه.

هیچوقت اون دوستی های خالصانه بچگیتو جایی پیدا نمیکنی.

آدم بعضی چیزا رو ندونه واقعا بهتره؟

آدما انقدر عیجب غریبند که اصلا نه علاقه ایی به شناختشون دارم نه وقت و حوصله ایی. از کل انسان ها خودمو بتونم دریابم کافیه.

گفتگو من و مغزم: فردا میانترم داریم؛ بریم درس بخونیم؟ میانترم داریم؟ بریم مربا درست کنیم! فقط مربا درست نکرده بودم که کردم.

بعضی چیزها به هم می آییند؛ مثل لبخند به تو، مثل تو به من.

اگه میخواید ماکارونیتون خیلی خوشمزه بشه ی هویچ کوچولو توش رنده کنید:)))))