Saye

و نوشتن گاهی آرومم کرد.

همه آدم‌ها یه معیار اصلی برا اندازه‌گیری بقیه آدم‌ها دارن، بعضی‌ها معیارهاشون دم‌دستیه: پول، وسیله‌نقلیه، قد، سیبِ گاز گرفته‌ی پشت تلفن. ولی بعضی‌ها معیارشون خاصه: مثل اون‌که بهم گفت «متر من زندگی کردنه.»

فردا آخرین امتحانه و خوشحالم.

یا موشن دیزاین، یا Ui Design یا یه بیزنس نقلی داشتن، یا مطالعه علم، یا ساختن ویدیو و Sound design و 3D و… None of that shit worked cuz i wanted it to be perfect.

من از ۱۳ سالگی دوست داشتم برنامه‌نویسی کنم و الآن که دارم اینو مینویسم هیچ‌چیزی برای ارائه برنامه‌نویسی ندارم. من خیلی چیزا از چجوری شروع برنامه‌نویسی میدونم، مثلا زبون‌های برنامه نویسی، جاوا، پایتون، راست، گو. یا کجا کد بنویسی، VSCode, Vim، Zed ولی من یه ویدیو ادیتورم، چون همیشه دوست داشتم بهترین قدم رو بردارم و اشتباه نکنم. و اشتباهی نکردم، فقط هیچ‌کاری نکردم، همیشه تو همون قدم اول موندم، مثل اینه که یه توپ بسکتبال رو بخوای داخل سبد بندازی و ۸ سال نشونه بگیری و ترس از داخل نرفتن توپ داشته باشی و هیچ‌وقت پرتاپ نکنی توپ رو، فکر کن اگه چندثانیه نشونه بگیری ولی به خودت اعتماد کنی و پرتاپ کنی تو طول زمان چندتا شات میتونی بزنی و چطور بهتر میشی؟ کمال‌گرایی، جز نابود‌کردن و عقب ‌گذاشتن من تو زندگی هیچی برام نداشته. معمولی بودن رو بغل کنید، اشتباه‌کردن، خطا‌کردن.

چی قشنگ‌تر از اینکه امشب بهم زنگ زدی و گفتی «دارم پناه میارم به بغلت.» و بعدش با آش و نون سنگک اومدی و این حتی قشنگ‌تر بود.

چرا منتظرم همه‌چی آروم شه؟ چرا هنوز باورم نشده بزرگ‌سالی پیداکردن لحظه‌های طلایی بین آشوب و بگایی پشتِ‌ سرِ همه؟

موزیک فرستادم برات، اومدم پایینش بنویسم دیدم خود موزیک همه‌چی رو میگه نیازی به اضافه‌گویی نیست.