_𝒂𝒍𝒆𝒙𝒊𝒕𝒉𝒚𝒎𝒊𝒂_

قرار نبود بشی کارمام.

آدم میتونه احساسِ تنهایی خودش رو وقتی واقعا کسی کنارش نیست درک کنه و خودش رو قانع کنه و امیدواری بده ک تحمل کن بشر؛ بلاخره کسی پیدا میشه ک دست تو رو بگیره و از این باتلاق بکشتت بیرون صبر داشته باش. ولی وقتی همه آدما با هر نسبتی ک فکرش رو بکنی کنارتن و در حالی ک تو هر روز داری بیشتر تو باتلاق تنهایی و غم و رنج فرو میری، انقدر نا امیدی و خودت رو تنها حس میکنی ک حتی دلت نمیخواد دهن باز کنی و بگی نجاتم بدین؛من حالم خوب نیست؛من ب کمک نیاز دارم و گاهی حتی برای فرار از اونا چون هر بار یا بیشتر هلت میدن اون تو، یا چیزی میگن و کاری میکنن ک ترجیح میدی تو این کثافته غرق شی و گاهی وانمود کنی اوه چه باتلاق زیبایی من دارم لذت میبرم از غرق شدن. این روح آدمو بیشتر میسابه آدمو پیرتر میکنه. چون تو همه راها رو رفتی همه فرصتا رو دادی همه اونایی ک باید رو پیدا کردی چون دیگ راه جدیدی نیست این تنهایی بین شلوغی خیلی کشنده تره.

ناراحتم نکنید من کسیو ندارم برم بغلش گریه کنم حتی زانومم زخمیه بغل نمیشه...

مشکلاتم انقد بزرگ شدن که دیگه نیازی به من ندارن میتونن مستقل زندگی کنن

من هیچ شوخی ای در رابطه با خانوادم، پارتنرم، بدنم و تصمیماتم رو از هیچ احدی نمیپذیرم، لطفاً حدتو بدون.

New

من هنوز یادمه روزیو که تو مدریه به صندلی ک روش نشسته بودیو حرف میزدی زل زده بودمو گریه میکردم چون قرار نبود دیگه هیچوقت هیجای اون مدرسه یا بیرون مدرسه ببینمت با هودیه قرمزت

من تو بدترین حالمم کسیو نداشتم