/ REVERIE /

« آرام باش عزیز من، آرام باش.»

آبان ۱۴۰۲ / توی گوشم میگفت : The feeling of falling is intoxicating But only because rising would be inevitable ‌و میگفت : You never sit at the bottom for too long Before the hand on your head lets you gasp for air And suddenly you're soaring راه میرفتم باهاش، سوار ون میشدم صبح‌ که پا میشدم هدفون هامو میذاشتم توی گوشم و پلی‌اش میکردم. انگار یکی دستمو گرفته بود. به برادرم پیام میدادم : خراب کردم. خیلی بد هم خراب کردم. بهم میگفت: حتی اینکه دوباره برگردی سر خونه اول و خودتو ببازی، اشکال نداره طبیعیه فقط باید یادت باشه این وقتی آروم شد فضا، سریع به خودت برگردی. اون روزا ترم آخر بودم و یه درسم رو توی شهید بهشتی برداشته بودم با توحیدی فر؟ اسمش رو حتی درست یادم نیست. صبح میرفتم میشستم گوشه، ردیف آخر کلاس، دفترمو میذاشتم جلوم و تا آخر کلاس نقاشی میکشیدم. قلبم تند تند میزد، حالت تهوع داشتم و نفسم تنگ میشد هی. یبار صدام کرد خانم اسفندیاری، فلان چیز رو توضیح میدید؟ من فقط نگاهش کردم گفتم‌ : استاد تپش قلبم خیلی بالاست صداتون رو نشنیدم، اضطراب میگیرم وقتی اینجوری صدام می‌زنید. یادم نیست چی گفت، ولی بعدا یکی بهم گفت کار خوبی کردی که احساسات اون لحظه‌ات رو گفتی، حداقل بارش رو از روی دوش خودت برداشتی. و دوباره تکرار. پیاده روی هدفون گوش You never sit at the bottom for too long و تکرار تکرار ‌تکرار انگار یکی دستمو گرفته بود. شرم داشتم از قدم برداشتنم توی خیابون. احساس میکردم نباید روی کره‌ی زمین باشم.

به یاد اون روزها -

تصویر پنج شنبه :

امشب داشتم فکر می‌کردم بازه ی زمانی ۱۴ سالگی تا ۲۲ سالگی چقدر برای من سخت بود. مخصوصا سال های ۱۴ تا ۲۰.