در جستجوی نور.

ز فیض آمدنت گل به بار آمد باز تو باز آمده‌ای یا که بهار آمد باز؟ -طالب آملی

خزان عمرم رسید، نو بهار که هستی..؟

امیدوارم سال جدید برید سنندج و ببینید چقدر خاک گیرایی داره. همچنین امیدوارم برید سیستان و بلوچستان. تابحال نرفتم اما هرکدوم از دوستام که رفته به زور اونجارو ول کرده و برگشته. امیدوارم اگر دارید کارهای مهاجرتتون رو انجام میدید موفق باشید و اگر مهاجرت کردید این جرئت رو پیدا کنید که از دلتنگی‌تون حرف بزنید و صرفا بخاطر اینکه مشکلات مردم داخل ایران بیشتره مشکلات خودتون رو نادیده نگیرید. امیدوارم وزنتون همونقدری که می‌خواید بشه و امیدوارم دولینگو کمتر بهتون سخت بگیره. امیدوارم دوست‌های بهتری پیدا کنید و با دوستای خوبی که پیدا کردید برید سفر تا بخشی از خاطرات بلندمدتتون بشن. امیدوارم استاداتون جواب sms هاتون رو بدن و بتونید با استادی که دوستش دارید کار و پروژه بردارید. امیدوارم ژوژمان‌ها کمتر اذیتتون کنن و امیدوارم فیلمای بهتری ببینید. امیدوارم کتاب بخونید و اگر کتاب می‌خونید امیدوارم به نویسنده‌های ایرانی هم فرصت بدید و ازشون بخونید. شب بخیر.

بچه‌ها گیر ندید به این قضیه. قرار نیست چون حالا یک قضیه ای هر سال تکرار میشه هر سال همون حال و هوا و احساس رو داشته باشی، گاهی فقط یک بار بهترین حس رو داشتی و بقیه ش عادیه. طور دیگری نگاهش بکن و لذت ببر

هیچ حسی به عید ندارم اصلا مثل سالای قبل نیست...

فکر کنم خیلی سخت توضیح دادم. :))

البته مطمئن نیستم که گفتن اینطور چیزا، اینجا، درست هست یا نه ولی اگه تجربه مشترک دارید، دوست دارم که راجع بهش بشنوم.

ارتباطات انسانی واقعا ناراحت کننده می‌شن گاهی. یعنی من مطمئنم که می‌تونستم دوستی خوبی با اون فرد بسازم و باعث رشد و پیشرفت هم بشیم و چیزای زیادی برای شیر کردن باهم داشته باشیم اما، در صورتی که من دوسال پیش آدمی می‌بودم که الان هستم. چی باعث شد به این ورژن تبدیل شم؟ همون فرد دوسال پیش. یعنی خود x از من فرد فعلی رو ساخت که آرزو می‌کردم یکی دیگه مثلا y ساخته بود تا می‌تونستم به طور جداگانه با x رابطه صعودی بسازم.

دانشکده ادبیات دانشگاه تهران بود و بهار بود و پنجره باز... استاد شفیعی کدکنی رو به ما دانشجوها: «خاک بر سرِ دانشجویی که عاشق نشود!»