سِرتِرالین

من سر جلسه امتحان :

‌ ‌ ‌‌‌ ‌ مبادا بزارین یه آدم بخاطرتون پیش خدا گِله کنه! اون موقعه خدا دلش ازتون می‌گیره و زندگیتون رو دور بیچارگی میوفته؛ من خیلی آدم بدی‌ام که ازتون پیش خدا گِله کردم؟ خیلی دلم شکست؛ فکر می‌کردم شما خوبین از اون آدم خوبا که دلت می‌خواد بزاری کنار فقط نگاشون کنی و حظ ببری! فکر نمی‌کردم شما هم بَد شدن بلد باشین. اخه من نتونستم به اندازه باشم! فکر کنم اونقدر زیاد بودم که دلتون رو زدم! ای‌کاش زورم می‌رسید پیش خدا نقش بازی می‌کردم تا یقتون رو نگیره! اخه عذابتون عذابمه؛ میشه به هیچ‌کی حس کم بودن، زیادی بودنِ دلمرده، ندین؟ میشه باعث نشین کسی بخاطرتون پیش خدا گریه کنه؟ میشه باعث گریه‌های یه آدم نشین؟ غم شما اون آدم رو نمیکشه! ولی کل روزشون طعم تلخ قهوه مونده رو می‌گیره. دلشون قد گنجشک می‌شه؛ آدم‌ها یه جایی توی قلبشون همیشه خالی می‌مونه. خسته شدم از غمیگن بودن. لطفا باعث غمگین بودن هیچ ادمی نشین؛ نویسنده‌ها وقتی غمیگن میشن دراما‌ترین داستان‌ها رو می‌نویسن. شاید یه روزی حرف‌هارو بخونین ولی مطمئنن نمی‌فهمین مخاطب اون حرف هستین ولی ناخودآگاه برای حرف‌ها اشک می‌ریزین؛ ازپروازبدون‌بال.

‏با پسری لاس بزن که همستر داشته باشه چون انگشتتاش قویه

اگه دانشجویی اینجاها میتونی کار پیدا کنی:🥺💜

نمیدونم...

🖤.