حوالی‌ِبرگ‌های‌ِنارنج

احساس می‌کنم انجیر حس خونه میده به آدم. مثل بوی خاک و توپ دولایه و رفیقی که بهش بگی: «تا کجاشو برات تعریف کردم؟» مثل نتیجه دادن همه تلاش‌هات و مثل رقصیدن و چرخیدن و پرواز کردن. انجیر بنظرم امنیت و آرامش و دلِ خوش داره.

وای چه ناله‌ها که از دِل به راهَت نمودم؛ مَن، بهره‌ای از آن به عمرَم به جز غم نَدیدم من...

دل زارم - دیگه واقعا صبح شد - ۵:۵۲ صبح - ۰۱/۷/۱۲

امروز این‌قَدر خودَمو سرگرم کردم که الآن شَهیدم.

زندگیم نوسان بین افسردگی و اضطرابه‌ و عموما هم اضطراب برای وقتیه که به خاطر افسردگی از زندگی عقب افتادم و حالا هرچقدر می‌دوم بهش نمی‌رسم و نمی‌رسم و نمی‌رسم.

سَرِ صُبحی یه کمپوتِ زَردآلومون نَشه؟

تو این لَحظه، دلتنگِ آدم‌‌هایی هستم که یه‌زمانی تو زندگی‌م حضور داشتن. آدم‌هایی که حِس می‌کنم هنوز دوستِ‌شون دارم ولی به هر علتی دیگه نیستن. و خب، یادم اومد از اون متنی که نوشته بود وقتی برخی آدمارو دیگه تو زندگی‌مون نداریم، وقتی حضورشون حالا به هَر دلیلی کمرنگ می‌شه‌و دیگه بودَن‌شون حِس نمی‌شه، هَمه‌ش یادمون می‌افته که می‌‌تونستیم یه‌سِری حرف‌هارو از اونا بشنویم و دلگرم بشیم. چون که هَر آدمی، یه بخش‌هایی از مارو می‌بینه و زِنده می‌کنه. و وقتی اون آدم می‌ره و دیگه تو زندگی‌مون حضور نداره، اون بخش‌ها ساکت‌و خاموش می‌شَن‌و‌ گاهی هَم می‌میرَن. و واقعا تا آخرِ عمر، قراره چندتا جای خامو‌ش‌و مُرده داشته باشیم؟ نمی‌دونم. فقط فکر کردن به همه‌ی اینا، ناراحت‌و غمگینم می‌کنه. که کاش این‌طوری نبود. کاش این‌قدر حِس شدنی‌و سَخت نبود.

اِی فقدانِ خودخواسته، ای زیباترین حُفره‌ی ممکن...