جایی‌‌دور‌ازانسان‌ها.

در من شعری‌ست خراشیده بر روی دیوارهای گلویم؛ هیچکسی آن را نشنیده ولی آنجاست

پناه می برم به خواب از اندوه زمانه.

تو زیباترین حزنِ من بودی. عزیزترین زخمم بودی و این که با افعال گذشته از تو یاد می‌کنم، غم‌انگیزترین شکل انقراض است که برگزیده‌ام.

من باد غمگینی هستم که شاخه را می‌لرزاند و  می‌بیند که به سبد دیگران می‌افتی!

«و نمی‌دانستم که آیا این اندوه است که ما را به تفکر وا می‌دارد، یا تفکر است که ما را اندوهگین می‌سازد؟» چارلز بوکوفسکی

•بی‌کلام

ای کم حرفِ من.. اگر بگویمت که کلامت آرامِ من ا‌ست، بیشتر حرف می‌زنی؟

چشم‌هایم از سنگینیِ اشکهای جاری نشده‌، به درد آمده‌اند. تو خانه‌ی منی، آیا این را نمی‌فهمی؟ –از اشعار امی لوول.

•بی کلام