نیک

*اکسپلور اینستای بابای جلالی پور

یک کچل تنهای لاغر معذرت.

من از تو میمیرم ، اما تو زندگانی من هستی _آتش سبز

نگاه توی چشمات باعث میشد فراموشی بگیرم.

فرنچ نیستی ولی کیسِت میکنم

او احساسی در من ایجاد می‌کند، که هیچکس حتی لحظه‌ای نمیتواند به آن نزدیک شود.

[به هر حال خط ها هم مهم ان] از خط راه راه پله برقیا تا خط های منفصل پیاده رو ها و تلاشای ناکام برای پا نذاشتن رو حریم کاشی کف خیابون ، تا قسمت چسبیدن دو تا واگن مترو به هم با یه حالت آکاردئونی، که مثل آکاردئون مردیه که شب میاد تو کوچه و سلطان قلب ها میخونه ، و بعد دوباره خط ، خط اون ارگ کوچیک کنار آکاردئون . خط ممکنه بزرگترم بشه ، مثل خط زرد رو سکوی مترو که میگه <فاصله اتون رو تا پیش از خط زرد حفظ کنین > ، یا ممکنه خیلی کوچیک باشه ، مثل تصویر محو چروک کف دست ، فقط وقتی دیده شه که قراره با خودکار وسط کلاس بی حوصلگیتو رفع و رجوع کنی . اگه کلاس اول بودم جای کوله گذاشتم بین خودم و بغل دستیم نیمکتو با ماژیک به دو قسمت تقسیم میکردم و میگفتم که یه خط کشیدم اگه الان ششم بودم احتمالا به خط میگفتم یه چیز دو بعدی که از تجمع نقطه ها به صورت صاف کنار هم به وجود میان ، اگه دهم بودم احتمالا به حط فحش میدادم چون مجبور بودم برای مبانی ده تا اتود مختلف از معنای مختلف خط آماده کنم و هی به خط مضمون چفت کنم ، الان احتمالا به چینش کلمات توی یه ردیف بگم یه خط ، نمیدونم تو اینده چیو خط میگم ، حتی نمیدونم به این فکر میکنم که خط چیه ، نقطه چیه ، یا اصلا اینکه به انتزاعش فکر کنم و بدونم از کجا میدونم کدوم تعریف درسته و غلط ، یا اصلا درست و غلطی وجود داره یا نه ، و بعد به این فکر کنم که چرا دارم به یه خط انقدر فکر میکنم ، انگار دارم با فکر کردن بهش دور ذهنمم یه خط میکشم تا محدود شه ، تا فقط به خط فکر کنه . کاش بتونم ذهنمو خط خطی کنم ،اگه بخوام اینکارو بکنم ، یعنی باید دقیقا ذهنمو چیکار کنم ؟ نیک شب نویس

من که یادم نمیره، حتی جزئیات تنت از لحن حرف زدنت تا خال گوشه لبت