"پاییز هزار و‌ سیصد و‌ بیست"

دیروز پس از روزها گم‌گشتگی و احساسی شبیه به روی عرشه‌ی کشتی‌ کوچکی در اقیانوس مواج گیر کردن، احساس آرامش کردم. نه آرامش لحظه‌ای و سطحی. آرامش عمیق و طولانی. انگار غم‌هایم را با قاشق لای برگ‌های مو چال میکردم.

شهیار می‌خواند "مرا ببخش اگر تو را به باد سپردم" و من پای گاز ایستاده‌ام تا محتویات دلمه آماده‌ی پیچیدن شود. زندگی.

دوست ندارم جز در مواقع ضروری از هود آشپزخانه استفاده کنم. در ذهنم بوی غذا بخشی از هویت خانه است، دقیقا همان چیزی که خانه را "خانه" می‌کند.

به نظرم بزرگترین مؤلفه‌ی "دوست داشتن آن دیگری" پذیرش اوست. همان‌طور که هست. پذیرشی که ممکن است سخت باشد، اما شفابخش و اصیل است.

#فیلم The danish girl با همه‌ی تراژدی‌هایش برایم تداعی‌گر عشق بود. عشق پاک و حمایت‌گری که در هر صورت و ظاهری دوستت دارد. بازیگرهای زیبایی هم داشت. ببینید، با درد کشیدن شخصیت‌های فیلم اشک بریزید و لذت ببرید.

بچه‌ها اینجا "پزشک" داریم؟ سوال دارویی دارم.