کانال متنوع کهن دیارا

سرود همیشه جاویدانِ ای ایران (با بهترین کیفیت صوتی) با صدای غلامحسین بنان آهنگ از روح‌الله خالقی شعر از حسین گل‌کلاب منبع کتاب جویبار نغمه تدوین از مهرداد معصوم‌زاده . #اسماعیل_نواب_صفا در کتاب قصه‌ی شمع می‌گوید: “سال ۱۳۶۶ بعدازظهر یک روز پاییزی در خیابان حقوقی به دیدن دکتر حسین گل‌گلاب رفتم که آن زمان گرفتار بیماری بدخیمی بود، قریب به یک ساعت در خدمتش بودم و از او پرسیدم که سرود ای‌ایران چگونه خلق شد و او گفت: وقتی ایران در سال ۱۳۲۳ در اشغال متفقین بود، بعد از ظهر یکی از روزهای تابستان در خیابان شاهد رفتار ناشایست یکی از قوای بیگانه با زنان و دختران ایرانی بودم، از ناراحتی نمی‌دانستم چه کنم، بی‌اختیار راه انجمن موسیقی ملی را گرفتم و پیش رفتم، وقتی به نزد مرحوم خالقی رفتم ایشان ناراحتی را در چهره‌ام دید و پرسید چرا عصبانی هستی؟ گفتم شاهد رفتار زشت و زننده‌ی بعضی سربازان خارجی با زنان و دختران ایرانی بودم، این‌ها مملکت ما را اشغال کرده‌اند و معلوم نیست چه زمانی می‌خواهند سرزمین ما را ترک کنند؟ خالقی گفت: ناراحتی چه تاثیری دارد؟ بیا کاری کنیم و سرودی برای ایران بسازیم.”

‌ «بوسه نسیم» آواز: غلامحسین بنان پیانو: جواد معروفی شعر: رهی معیری .

دهم اردیبهشت، روز ملی خلیج همیشه نیلگون پارس خجسته باد! ببین این شگفتی که دهقان چه گفت بدانگه که بگشاد راز از نهفت به شهر کجاران به دریای پارس چه گوید ز بالا و پهنای پارس "فردوسی

صیقل روح 👌🌹 آواز دیلمان یکی از شاهکار های #بنان غلامحسین بنان (زادهٔ ۱۰ اردیبهشت ۱۲۹۰ – درگذشتهٔ ۸ اسفند ۱۳۶۴) خوانندهٔ موسیقی دستگاهی ایرانی بود. او از سال ۱۳۰۶ تا سال ۱۳۴۷ در زمینهٔ موسیقی فعالیت داشت. او عضو شورای موسیقی رادیو، استاد آواز هنرستان موسیقی تهران و بنیان‌گذار انجمن موسیقی ایران بود. بنان نخستین خوانندهٔ ایرانی آشنا با خط بین‌المللی موسیقی (نُت) بود. جنس صدای وی از نوع باریتون بود. ترانه‌هایی از جمله بهار دلنشین، الهه ناز و سرود ای ایران از آثار شناخته‌شده با صدای بنان هستند. بنان نتیجه محمدشاه قاجار است

❤️

‍ ‍ ۱۰ اردیبهشت زادروز رهی‌معیری (زاده ۱۰ اردیبهشت ۱۲۸۸ تهران -- درگذشته ۲۴ آبان ۱۳۴۷ تهران) شاعر و ترانه‌سرا او پس از پايان تحصيلات وارد خدمات دولتی شد و مشاغل متعددی يافت و از اعضای مؤثر و فعال انجمن ادبی حكيم نظامی، انجمن ادبی فرهنگستان و انجمن موسيقی ايران بود. وی در ساخت تصنيف‌هایش از هنر شعر و موسيقی بهره برده و آثار پر ارزشی را در اين زمينه پديد آورده است. او در شعر طبعی توانا و ذوقی لطيف و پرورده داشت و از اين راه، ترانه‌سرايی را در ايران اعتلای بسيار بخشيد. وی يكی از مشهورترين غزل‏سرايان معاصر است كه از شيوه سنتی شعر پيروی می‌كرد و از جهات مختلف، تحت تاثير شاعرانی چون سعدی، حافظ، مولوی و صائب تبريزی بود. او در قطعات و مثنوی‌هايش، ابتكار و بدعت‏گذاری را در آفرينش مضمون، آشكار می‌ساخت و شايد از اين حيث، ارزش آنها از غزل‏هايش بيشتر باشد که تشبيهات‌نو و تعبيرات تازه در اشعار او فراوان است. گرايش طبع رهی، بيشتر به‌شعر عاشقانه است. در عين حال، وصف مظاهر جهان، شعر او را تسخير كرده است. اُنس رهی با گل و انعكاس آن در اشعارش نشان از طبع زيباپسند او دارد. همچنين تنوع و رنگارنگی شعرش حاكی از ذوق لطيف و آفريننده اوست. مجموعه غزل‏های او به‌نام سايه‌‌ عمر و تصنيف‌هایش با نام آزاده، منتشر شده است. او عضو تحريريه مجله راديو ايران بود و در سالهاى ٣٨ تا ٤٥ كه اين ماهنامه انتشار يافت، مقاله‌های او با عنوان گلهاى رنگارنگ به‌چاپ رسيد كه هريك اختصاص به تجزيه و تحليل شعر يكى از شاعران ادب فارسى داشت. آرامگاه وی در گورستان ظهيرالدوله تهران است. ه======================ه * این غزل زیبا و دل‌انگیز از اوست. * آتش خاموش نه‌ دل مفتون‌دلبندی نه‌ جان مدهوش‌ دلخواهی نه بر مژگان من اشکی نه بر لب‌های من آهی نه جان بی‌نصیبم را پیامی از دلارامی نه شام بی‌فروغم را نشانی از سحرگاهی نیابد محفلم گرمی نه از شمعی نه از جمعی ندارد خاطرم الفت نه با مهری نه با ماهی به دیدار اجل باشد اگر شادی کنم روزی به بخت واژگون باشد اگر خندان شوم گاهی کی‌ام من؟ آرزو گم کرده‌ای تنها و سرگردان نه آرامی نه امیدی نه همدردی نه همراهی گهی افتان وخیزان چون غباری دربیابانی گهی خاموش وحیران چون‌نگاهی بر نظرگاهی رهی تا چند سوزم در دل شب‌ها چو کوکب‌ها به اقبال شرر نازم که دارد عمر کوتاهی (زنده‌یاد رهی معیری)   ‎ #رهی_معیری، ز

‍ ‍ ۱۰ اردیبهشت زادروز غلامحسین بنان (زاده ۱۰ اردیبهشت ۱۲۹۰ تهران -- درگذشته ۸ اسفند ۱۳۶۴ تهران) خواننده موسیقی کلاسیک ایرانی او از سالهای ۱۳۲۱ تا دهه ۱۳۵۰ در زمینه موسیقی ملی ایران فعالیت داشت و از سال ۱۳۲۱ صدایش همراه با عده‌ای از هنرمندان دیگر از رادیو به‌گوش مردم  رسید. وی را روح‌اله خالقی در ارکستر انجمن موسیقی شرکت داد و با ارکستر شماره یک نیز همکاری را آغاز کرد و از بدو شروع برنامه «گلهای رنگارنگ» بنا به‌دعوت داود پیرنیا نیز همکاری داشت. او که در طول فعالیت هنری‌اش، حدود ۳۵۰ آهنگ اجرا کرد. ویژگی صدایش زیر و بم‌ها و تحریرهای صدای او بود که هم به آواز قدیمی و کلاسیک ایرانی و هم به‌نغمات جدید و مدرن ایرانی تسلط داشت، مانند تصنیف «الهه ناز». برخی او را بزرگترین اجرا کننده سبک وزیری - خالقی می‌دانند. او همچنین در کنار ادیب خوانساری از اجراکنندگان آثار صبا و محجوبی بود و به مرکب‌خوانی و تلفیق شعر و موسیقی تسلط داشت. ارکستر رادیو به‌رهبری  روح‌اله خالقی، خوانندگی بنان و با شرکت پرویز یاحقی، علی تجویدی، مرتضی محجوبی و ... تشکیل یافته بود. در سال ۱۳۳۲ به پیشنهاد روح‌اله خالقی به اداره کل هنرهای زیبای کشور رفت و به‌سمت استاد آواز هنرستان موسیقی ملی به‌کار مشغول شد و در سال ۱۳۳۴ به‌ریاست شورای موسیقی رادیو رسید.  بنان از ابتدا در برنامه‌ گلهای جاویدان و گلهای رنگارنگ و برگ سبز شرکت داشت  و برنامه‌های متعدد و گوناگون دیگری از او به‌جای ماند. در این برنامه‌ها، استادان موسیقی سنتی چون خالقی، صبا، محجوبی، عبادی،  تهرانی، تجویدی و... با او همکاری داشته‌اند. بنان نخستین کسی است که لقب صدا مخملی در موسیقی را دارد. در ۲۷ آذرماه ۱۳۳۶ وقتی بنان با اتومبیل در جاده کرج مشغول رانندگی بود، با کامیونی که فاقد چراغ ایمنی عقب بود، تصادف کرد و در این سانحه چشم راستش را از دست داد و همیشه از عینک دودی استفاده می‌کرد.  از ترانه‌های او، آهنگ آذربایجان در دستگاه شور، آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا در مایه بوسلیک، الهه ناز در مایه دشتی، بهار دلنشین در آواز اصفهان، بوی جوی مولیان در آواز اصفهان، تصنیف توشه عمر در دستگاه همایون، یار رمیده، می‌ناب، خاموش، مرا عاشقی شیدا در دستگاه سه‌گاه، من از روز ازل در دستگاه سه‌گاه، نوای نی در آواز دشتی و سرود ای ایران در مایه دشتی است. آرامگاه وی در اما‌مزاده طاهر کرج است. #غلامحسین_بنان، ز

عالَم بی‌چونی جانْ روی به عالَم هُمایون آوَرْد وَزْ چون و چگونه، دلِ بی‌چون آوَرْد آن راز که تاکنون هَمی‌بود نهان از زیرِ هزار پرده بیرون آوَرْد رباعی مولانا

بُرو ای مرغ خانه تو چه دانی که ما مرغانْ دَران دریا چه سانیم مزن بر عاشقانِ عشقْ تَشنیع تو را چه کاین چُنینیم و چُنانیم تو را باد و دَمِ شهوت رُبایَد نه ما که کَهرُبایِ عقل و جانیم خَمُش کُن کاه و کوه و کَهرُبا چیست؟ که آنْچ از فَهمْ بیرون است آنیم غزل مولانا