The Clamor Of Being‌

«وقتی به تاریخ سینمای آلمان نگاه می‌کنم، بی‌درنگ حسی از درد به جانم می‌نشیند. دیگر برای ما هیچ پیوستگی وجود ندارد. از وقتی شروع کردم به ساختن فیلم، همواره حس یتیم بودن داشتم، چون پدران ما، طرف بربریت را گرفتند؛ بربریت فاشیسم. این مانند از دست دادن پانزده سال اعتبار بود؛ یا حتی بیش‌تر. نمی‌شود بدون ارتباط با تاریخ سینمای خودتان در سینما کار کنید. برای همین است که این طور با جدیت به دنبال ارتباط با سینمای پدربزرگان خودمان هستیم. لوته آیزنر مانند یک پل عمل می‌کرد. او کسی است که تاریخ سینما را از زمان پیدایش می‌شناخت. گویی او واپسین ماموت پُر پشم تاریخ سینما بود؛ کسی که تمام آن‌هایی را که در سینما کار کرده بودند می‌شناخت؛ از برادران لومیر گرفته تا ملی‌یس، پودفکین، ایزنشتاین، فریتز لانگ و مورنائو؛ همه را». ____ از گفت‌وگوهای ورنر هرتزوگ، اریک ایمز، ترجمه‌ی شاپور عظیمی. همین‌طور که لانگلوا و بازن مرشد موج‌نویی‌ها بودند، خانم آیزنر هم مرشد فیلمسازان سینمای نوین آلمان بود. ویم وندرس مشهورترین فیلم خود، پاریس تگزاس را به او تقدیم کرده.

لوته آیزنر سر صحنه‌ی نوسفراتوی ورنر هرتزوگ، ۱۹۷۹.

جستار درباره‌ی نگاه کراکوئر به اکسپرسیونیسم آلمان هیچی فوروارد نداشته، نظرات بهروز افخمی درباره‌ی جشنواره‌ی کن چهارتا فورواردی داشته.

این آقا مجریه هم الان نماینده‌ی تهران در مجلسه. کیف کنید.

دلقک جدی جدی اومده بود هفت می‌گفت اون دوران که من فیلم رو فرستادم این شکلی نبود کن، الان که فرهادی رفته این شکلی شده.

....

صحبت های استاد درباره کن✌️🐐

توماس السسر تو تک‌نگاری‌اش درباره‌ی متروپلیس مفصل درباره‌ی خوانش کراکوئر نوشته، ایشاالله حوصله کردم اونا هم می‌ذارم این‌جا، متاسفانه اونا رو خودم باید تایپ کنم. السسر فیلم رو خیلی دوست داشت و نگاهش به فیلم متفاوت از خوانش آیزنر و کراکوئر بود که فکر می‌کردن متروپلیس مضامین فاشیستی داره.

فیلم‌های کمترشناخته شده رو لینک لترباکسد رو می‌ذارم، معروف‌ها رو که می‌شناسید رو حال ندارم دیگه.

کراکوئر در تمام آن سال‌ها، به قول زوخسلند چون پرسه‌زنی هوشیار و تماشاگری هوشمند، وقایع را از دریچه‌ی انتقادی بررسی می‌کرد، درحوزه‌های مختلفی می‌نوشت و با موسسه پژوهش‌های اجتماعیهمکاری می‌کرد، جایی که بنیامین، آدورنوو دیگران هم با این دید انتقادی اما با رویکردهای متفاوت در نوشته‌هایشان همین بیم و امید را بازتاب می دادند. نوشته‌های کراکوئر همچون بنیامین علاقه‌مند به گره زدن نقاط تاریخی، بررسی انتقادی روایت‌های فاتحان، نمایش حذف شدگان و برجسته کردن تکانه‌های مدرنیته بود و از طرف دیگر شاگرد گئورگ زیمل هم بود، این اهمیت به زندگی روزمره و اتفاقات خرد، شاید ناشی از همین تاثیر پذیری باشد. مجموعه‌ی همین تاثیر پذیری‌ها، علاقه‌مندی‌ها، حساسیت‌ها و تفکرات را می‌توان در نوشته‌های سینمایی او نیز دید، پیوند زدن فیلم‌ها به مفاهیمی چون تاریخ، معماری، فلسفه و روانکاوی، در نوشته‌هایش به خصوص اثر یکه‌اش، کتاب از کالیگاری تا هیتلر، مشهود است و این کتاب یکی از مهم‌ترین دست آوردهای مجموعه تلاش‌ها برای تبدیل سینما به هنر بود. ___ دیالکتیک نگاتیوها؛ درباره‌ی مستند از کالیگاری تا هیتلر ساخته‌ی رودیگه زوخسلند.