آداب ادبی

من شیفته‌ی اشعاری هستم که هرگز نسرودم.. که منظور آنچنان محبوب بود که قلم از مسند نوشتار بر خاسته و ناخواسته زبان، بیان از دست بداده و عقل در پی کلماتِ گریزان به شنا در دریای خیال اِستاده و دل محو تماشای جمال ایستاده؛ چشم به جز سیاهه ندید که سیاهی رنگ عشق و گوش سرود سکوت شنید که سکوت سکون زمان است، پای قدمی در نکشید مگر در طریق دوست و دست نقشی بر نکشید مگر که از صورت اوست. و در این حال من زنده در شعری هستم که هرگز نسرودم... #خواجه

مرحوم افشین یداللهی عزیز.

«من عاشـق چشمت شدم ...» با صدای استاد افشین یداللهی. *شعری که من رو عاشق شعر کرد.

من باز یاد این اهنگ افتادم و شبایی ک باهاش گریه کردم تو کنسرتش وقتی اینو میخوند نمیتونستم جلوی خودمو بگیرم صدای قربانی ، شعر افشین یداللهی ، اصن خود سریال مدار صفر درجه ..... اونجاش که میگه:یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود

به‌نظرم بعد این همه مدت زمان‌اش رسیده که یکی از شعر های خودم رو بفرستم ممنون میشم نظرات سبزتون رو همراه راهم کنید.❤️

از ما طلبِ یأس کن ای خواجه نه امید که امید متاعی‌ست که در کشور‍ِ ما نیست

زن گرفتم شدم ای دوست به دام زن اسیر من گرفتم تو نگیر چه اسیری که ز دنیا شده ام یکسره سیر من گرفتم تو نگیر بود یک وقت مرا با رفقا گردش و سیر یاد آن روز بخیر زن مرا کرده میان قفس خانه اسیر من گرفتم تو نگیر یاد آن روز که آزاد ز غمها بودم تک و تنها بودم زن و فرزند ببستند مرا با زنجیر من گرفتم تو نگیر بودم آن روز من از طایفه دُرد کشان بودم از جمع خوشان خوشی از دست برون رفت و شدم لات و فقیر من گرفتم تو نگیر ای مجرد که بود خوابگهت بستر گرم بستر راحت و نرم زن مگیر؛ ار نه شود خوابگهت لای حصیر من گرفتم تو نگیر بنده زن دارم و محکوم به حبس ابدم مستحق لگدم چون در این مسئله بود از خود مخلص تقصیر من گرفتم تو نگیر من از آن روز که شوهر شده ام خر شده ام خر همسر شده ام می دهد یونجه به من جای پنیر من گرفتم تو نگیر

2:16 تمامي دينم به دنياي فاني شراره عشقي که شد زندگاني بياد ياري، خوشا قطره اشکي بسوز عشقي، خوشا زندگاني هميشه خدايا محبت دلها به دلها بباران بسان دل ما که ليلي و مجنون فسانه شود حکايت ما جاودانه شود تو اکنون زعشفم گريزاني غمم را زچشمم نمي خواني از اين غم چه حالم نمي داني پس از تو نمونم براي خدا تو مرگ دلم را ببين و برو چو طوفان سختي زشاخه غم گل هستي را بچين و برو که هستم من آن تک درختي که در پاي طوفان نشسته همه شاخه هاي وجودش زخشم طبيعت شکسته