.بِدآهه.

عمر که دست خداس، یه ریشه اش هم دست ایناس. به منو تو که نیست، یهو میبینی با هم رفتیم به گا و صفا سیتی و صمیمیت به پاس و اصلا ی وضعی.

احساس می‌کنم دوست‌نداشتنی هستم و درعین‌حال در این قیل و قالِ معلوم‌الحال و شرحِ‌ حالِ مجهول‌الحال، هر نوع ابراز و احترازِ علاقه‌ای باعث می‌شه حالم بد شه و عُق بزنم، احساس می‌کنم حیوونی هستم که داره توی بذله و فضله‌ و سرگین و اصله‌ی ننگین و بزاقِ نمکینِ خودش غلت می‌زنه؛ زندگیم رو، سراسر زندگیم رو گه گرفته و در بیداری و دیداری می‌خوابم و تمنا می‌کنم بیدار نشم و هرروز صبح رو با فحش و توحشِ حیاتِ متوحش شروع می‌کنم، شیشه در پایم و پاشنه‌ام آغشته به خون و خار و خاشاک از پایم رشد می‌کنه؛ خونِ دَلَمه‌ بسته و نرمه‌ی لخته، حالم و به هم می‌زنه و از فرطِ گریه حالا وصله‌ و پینه‌ی بسته به تسمه‌ی چشمام پاره شده و از چشمام هم بیزارم؛ از دست‌ها، لب‌ها و لبخندم هم متنفرم دو تا از انگشتام سالم و هیجده‌تای دیگه پر شده از زخم و چرم پوستم توی خون هضم و چرپ و نرم شده؛ اگه امشب بمیرم خوشحال خواهم بود، تمام چیزا رو پس می‌زنم، دوست دارم سفره‌ی دلم رو برای یه نفر باز کنم ولی در سفره‌ی دلم جز دُلمه‌ی گه چیزی نیست. - بمیر زودتر خیالمون راحت شه.

دوست دارم برم بمونم روبه‌روش و بعد بگم: «چی‌‌کار کنم که احساسِ تنهایی نداشته باشی؟ دست‌کم برای هفتادوچندساعتِ پیش رو.»

دوست دارم برم بمونم روبه‌روش و بعد بگم: «چی‌‌کار کنم که احساسِ تنهایی نداشته باشی؟ دست‌کم برای هفتادوچندساعتِ پیش رو.»

اورثینکر بودن این‌جوریه که در حالی که داری با دوستات چرت و پرت می‌گی و ‌می‌خندی در دور‌ترین نقطه‌ی ذهنت به چیزایی فکر می‌کنی که می‌رینن توی لبخندت و با سگ‌ سیاه افسردگی هم‌بستر می‌شی.

بچه ها نخندینا...

من از زیست حامله ام.

می‌گه: «حالا شاید خنده‌ت بگیره؛ ولی اگه راه داشت، ردِ اشک توی چشماشم می‌بوسیدم.»