WIMM

«غروب رو دیدی یادم بیوفت.»

صبحانه حاضره و صبحی بِخیر تر از این نیست؛ مشکلات چند دقیقه ی دیگه میتونن صبر کنن.

از چند روز پیش اکثرا این آهنگ رو پلی میکنم... دلیلش برمیگرده به اون صدایی که از پنجره ی باز آموزشگاه موسیقی شنیده میشد و کسی خیلی زیباتر از خود اصل این آهنگ درحال خوندنش بود.

خیلی به این موضوع معتقدم که اصالتا متعلق به هرکجا باشی حتی اگر یکبار هم اونجا نرفته باشی؛ هر وقتی که بهش برگردی همه چیز آشناست و حس آشنایی برات داره. مردمش آشناست، آسمونش آشناست و... این عدم وجود غریبگی برام خوشاینده.

اگر بردمت دریای بوشهر یعنی تو وطن، عشق و علت وجودی برام.

از اونجا که دیلی مورد علاقم دوباره برگشته، حضور آهو توی "آهونا" به گرمی احساس میشه. بفرمایید لطفا.

هنوز باورم نشده د نیبرهود دیسبند شد...

دیگه دلیلی برای ادامه دادن به زندگیم ندارم.

زمانی به این پی بردم چقدر خوشحالم میکنه که بادوم بهم اسکچ بوک هدیه داد.

از صبح به اندازه ای بار استرس روی شونه هام سنگین بوده که مغزم چند ثانیه طول میکشه متوجه حرف ها و کلمات بشه، همین حین پدرم جمله ی خوبی گفت؛ «مهم نیست مقصد چیه یا حتما اتفاقی بیوفته که تو خواستارشی، مهم تلاش کردنه. باید تلاشت رو کنی و زندگی تماما همینه. تلاش کردن.» بعد از شنیدنش دو سه نفس راحت از ریه هام بیرون اومد.