Everyday of my life

ببخشید ولی بعضیاتون واقعا بی ادبید و از شعورتون اینجا استفاده نمی‌کنید. من اگه هر چند وقت اینجا نوشتم باعث نمی‌شه در قبال کسی مسئول باشم که تا ابد بنویسم. وا. واضحه ها این قضیه. من تصمیم گرفتم دیگه ننویسم و چند وقتی هم هست که بهتون دارم می‌گم این تصمیم رو دارم. پس خیلی راحت می‌تونین به تصمیمم احترام بذارین جای اینکه بهم پیام ناشناس بدین خودتو جمع کن و تو واقعا دو قطبی ای و فلان. انگار مثلا من بهتون قول دادم تا ابد بنویسم و وظیفه دارم و شما هم همیشه می‌تونید بمونید و بخونید.

لفت بدین دیگه لطفا. من پونصد نفر رو ریموو نکنم. یه کمکی بکنین بهم.

و اینکه احتمالا از خیلی از چنلاتون لفت بدم. لطفا ناراحت نشین. لازمه این کار رو بکنم.

بچه ها، من دوران خوبی رو داشتم اینجا، ولی دیگه تموم شده. خوشحالم که پیش هم بودیم این چند وقت رو، ولی من دیگه نمی‌نویسم به هزاران دلیل که حتی نمی‌تونم توضیح بدم. لطفا خودتون لفت بدین، در نهایت خودم همه رو ریموو می‌کنم. فقط کار منو راحت تر می‌کنین. بوس بهتون. خدافظ.❤️

توی بی ار تی نشستم زار می‌زنم و فکر نمی‌کنم هیچ کس هیچ وقت بتونه این حسی که الان دارم رو درک کنه.

الانم دیگه نشستم داوری. امیدوارم زودتر تموم شه مسابقه، سریع برم خونه یه دوش بگیرم و برم به یه بخشی از تمرین تئاترم برسم. فکر کنم اخرای جدوله دیگه.

به نظر میاد خیلی به خودم مطمئنم و مصمم هستم ولی حقیقتش اینه که ریدم تو خودم.

لحظه قبل اینکه برم تو زمین.

صبح بخیر. بلند شدم دیدم پشت پام در حد مرگ گرفته. الانم باید برم مسابقه. عالی شد.