”واژه‌هایی در اوج“

مانده بودم و هیچ نمی‌فهمیدم که آوازه‌ی دلم را قدم بردارم یا صراطی که تو مستقیم بودنش را اصرار می‌ورزیدی و من از دوست‌داشتنش هیچ اطمینان ندارم…

دستم را لمس کن عزیزم؛ شاید دوباره یک‌دیگر را پیدا کردیم…

وزن سنگین حادثه را سخت می‌توان در غالب واژه گنجاند… با تمام این‌ها، مادامی که اصرار ورزیدی و نشستی تا برایت بگویم از آنچه که یک شبه فرسوده‌ام کرده بود، باید گوش‌هایم را پنبه می‌گذاشتم و نمی‌شنیدم که لحظات پرفشار ماضی شده‌ام را بیهوده پنداشتی و کم‌ارزش؛ گویی که حس کردن‌شان روزمرگی بیش نبوده… اما درست هم می‌گفتی. اتفاق می‌افتد؛ برای من، ساده اما به پیچیدگی پلک زدن بود و این را نمی‌فهمیدی…

بدنم سِر می‌شود، دست‌ها و پاهایم زیستن را از یاد می‌برند، تنفسم به خاموشی می‌رود و حجم سنگین سکوتِ تاریک اتاق، انزوایم را می‌بلعد؛ وزین از تمامِ هرروز مُردن‌ها و تلخ از نوشیدن زهر آدم‌ها...

درد را از حنجره‌ام بیرون کشیدی و به صورتم سیلی زدی‌اش. سِیلی از نبودن را سویم روان کردی و به خیالت، زمین خوردنم را خندیدی… من دوست‌داشتن را آواز خوانده بودم و تو، بیهودگی را زیستن می‌کردی عزیزم… پاییز که شد، پرندگان کوچ کردند و من هم. تو ماندی و هیچ؛ ببین که چه خالی‌تر شدی…

دیواره‌های حضورم سست شده است و این به محدوده‌ی خاصی از بودن تعلق ندارد، تمام ابعاد و نقاط زندگی‌ام را در بر‌میگیرد؛ درست شبیه به بند شدن همه چیز، به یک مو…!

به سلامتی روزهای رفته، بیا تا پیک‌هامان را به هم بزنیم و از یاد نبریم خندیدنِ باهم، چه لذتی دارد…

نور.