Série Next Wave: New Directions in Women's Studies

a prodigious heaping up of abstractions, notions, myths … In effect, our current consciousness is made up of all the experiences and all the interpretations that have appeared in human history, piled up and tangled without order. Everything can be found here and not as moments in a totality, but as isolated elements in conflict with the rest of our consciousness. All the successive formations persist within us, without being overcome, in a chaos. La conscience mystifiée Henri Lefebvre

آنچه موسولینی به عنوان خصلت اخلاقی، رهایی‌بخش و مشکل‌گشای خشونت «جراحی» فاشیسم معرفی کرد، در سال‌های ۱۹۲۱–۱۹۲۲ به‌صراحت به‌عنوان خشونتی ضددموکراتیک برای رستگاری یک ملت و دولت مبتنی بر انباشت خصوصی بیان شد. همانطور که او در کنگره ملی فاشیست گفت: ‘We will absorb liberals and liberalism, because with the method of violence we have buried all preceding methods.’

حالا با این پاراگراف از فون میزس مقایسه‌اش کنید: Let the State give us a police force, to save gentlemen from scoundrels, an army ready for any eventuality, a foreign policy attuned to national necessities. Everything else, and I am not even excluding secondary education, belongs to the private activity of the individual. If you wish to save the State, you have to abolish the collectivist State … and return to the Manchester State.

توجیه این تقلیل دولت به دستگاه‌های سرکوبگر و ایدئولوژیک آن نه فقط عمل‌گرایانه، بلکه ایده‌آلیستی بود: "نباید گفته شود که به این ترتیب دولت خالی‌شده کوچک باقی می‌ماند. نه! این یک چیز بسیار بزرگ باقی می‌ماند، زیرا تمام سلطه ارواح را حفظ می‌کند، در حالی که تمام سلطه ماده را کنار می‌گذارد."

«دولت اخلاقی» به عنوان دشمن دولت انحصاری و بوروکراتیک، به عنوان دولتی که کارکردهای خود را به نیازهای ساده تقلیل می‌دهد، درک می‌شد. موسولینی حتی بر لزوم «بازگرداندن راه‌آهن و تلگراف به مشاغل خصوصی» تأکید کرد. در اودینه، یک ماه قبل از مارس، او اعلام کرد: وقتی این باور صمیمانه وجود ندارد که فرد در حال انجام وظیفه یا یک مأموریت است، همه ظواهر دولت مانند یک صحنه نمایش قدیمی فرو می‌ریزد. به همین دلیل است که ما می‌خواهیم دولت را از تمام ویژگی‌های اقتصادی آن محروم کنیم. دولت راه آهن، دولت پستچی، دولت بیمه‌گر بس است. دولتی با هزینه‌های مالیات‌دهندگان ایتالیایی کار می‌کند و باعث تشدید وضعیت مالی فرسوده ایتالیا می‌شود، باید نابود شود.

در سومین کنگره ملی فاشیسم در 8 نوامبر 1921، موسولینی تکرار می‌کند که وقتی نوبت به مسائل اقتصادی می‌رسد، فاشیست‌ها «اعلاماً ضد سوسیالیست»، یعنی «لیبرال» بودند.

در سخنرانی افتتاحیه پارلمان، موسولینی به مخالفان چپ خود گفت که ادبیات سوسیالیستی تجدیدنظرطلب او را با این باور سوق داده است که «تنها اکنون تاریخ واقعی سرمایه‌داری آغاز می‌شود، زیرا سرمایه‌داری تنها یک نظام سرکوب نیست، بلکه مجموعه‌ای از ارزش‌ها، هماهنگی سلسله‌مراتبی، احساس مسئولیت‌پذیری فردی توسعه‌یافته‌ است. اعتقاد به سرزندگی سرمایه‌داری از کوچک شدن برنامه‌ریزی‌شده دولت که در ابتدا توسط رهبر فاشیست خواسته‌شده بود، پشتیبانی می‌کرد. او استدلال کرد که برای نجات کشور، "عمل جراحی" انجام شود. اگر دولت صد بازو داشت، با توجه به «نیاز به تقلیل دولت به بیان صرفاً حقوقی و سیاسی آن»، نود و پنج عضو باید قطع می‌شد.

‘If liberty is to be the attribute of living men and not of abstract dummies invented by individualistic liberalism, then Fascism stands for liberty, and for the only liberty worth having, the liberty of the State and of the individual within the State.’ Mussolini