به حرفای توی مغزم فکر میکنم.

ازم پرسید چطور انقد راحت آدمارو ترک میکنی؟ با تعجب پرسیدم کیو ترک کردم؟ گفت هر آدمی که تو زندگیت بوده و الان نیست رو، چون تاحالا ندیدم کسی تورو بزاره و بره. بهش گفتم ببین من هیچوقت کسی رو ترک نمیکنم، هیچوقت نمیرم. اتفاقا تک تک آدمایی که تو زندگیم بودن منو ترک کردن، هیچکدومشون بهم نگفتن "میخوام ترکت کنم خدافظ" اما میدونی، رفتن همیشه با خدافظی نیست، تک تک همون آدما، با رفتاراشون، حرفاشون، دروغاشون، بی‌توجهیاشون، کاراشون، با انجام دادن همه‌ی اینا رفتن. از پیش من نه.از قلبم رفتن . شاید تعریف "رفتن" تو ذهن من و تو متفاوت باشه. پس ببین، من هیچوقت نمیرم. من فقط از آدمایی که ترکم کردن خدافظی میکنم. -آذین.

‏تو به پراپرانول نیاز نداری تو به بغل نیاز داری.

‏اصن این پسرایی که وایب تکیه گاه و امنیت میدن>>>>>>>

در وصف حضور بعضی آدما باید مث احمد شاملو گفت: زندگی ترکم کرده بود؛ زندگی آوردی.

همه دنبال تنوعن ولی من تورو برای تکرار می‌خوام.

بگذار دوام آوردن هنر تو باشد.

جایی که خدا نقطه گذاشت، علامت سوال نذار.

ولي از من می‌شنوید هیچ‌وقت کسی رو مجبور به انجام کاری نکنید. حالت رو نمی‌پرسه؟ نپرسه. نمیاد ببینتت؟ نیاد. نگرانت نمی‌شه؟ نشه. رفتار آدما وقتی باارزشه که از ته دلشون باشه نه از سر زور و اجبار‌.

گفتند در یک جمله او را توصیف کن؛ گفتم: « در آسمان تاریک، میان همه ستارگان، او ماه من است. »