خانم مفرد

از تو نوشتن دیگر مرا ناتوان کرده‌است؛ این چرخه‌ی تکرار بی‌پایان که من بنویسم و هیچ‌گاه تو نخوانی چه سودی دارد جز رسوایی خودم.

می‌خواهم از تو بگویم اما زیبایی‌ات کلمات را هم عاجز کرده‌است.

هوای خانه

"حتی اگر با تو مخالف باشم در جبهه تو می‌مانم"

امان از نجوای تو، آن هنگام که آشفته حال در آغوشت مچاله شده‌ام.

جز تو هیچ نمی‌تواند مرهمی باشد.

چه بی مهابا تو را دوست دارم و تو گریزانی از من!

تو مگر چند نفری؟ که در انتهای تمام راهرو‌های ذهنم حضور داری. تنها تویی! چون پسر بچه‌ای سمج که می‌خواهد مادرش تنها او را دوست بدارد.

به خیالت که مرا رها کرده‌ای؛ اما هنوز صدای نفس‌هایت توی گوشم هست.

زیاد از تو می‌نوشم، بگیر استکانم را.