5CZ

امیدوارم به کارت بیاد

اینارو تو سیو مسیج داشتم

بی هشدار، توی رگم میای و من فراموش میکنم هرآنچه ای که باید به یاد نگه دارم. میای و خط باریک بین واقعیت و خیال رو، با یه تلنگر کوچیک میشکنی. مخدرمی. میترسم بهت مبتلا بشم، ولی عمیق تر نفست میکشم. مخدرمی. نمیخوام وقفه ای بیفته بین مصرفم. نمیخوام بی تو به خودم بیام. میخوام با تو، از یاد ببرم خودمو. مخدرمی. ترجیح میدم حین اوجگیریت در وجودم اوردوز کنم، ولی درد تدریجی ترک کردنت رو تجربه نکنم.

با خودم گفتم

تا تو میری و برمیگردی یه سیگار میکشم. الان، تو خیلی وقته که رفتی. من هنوز دارم سیگار میکشم و متاسفانه، یادم رفته برگشتنِ تورو.

تقصیر من بود. باید همون لحظه ای که فهمیدم حسی که من به تو دارم، عشق نیست بلکه اعتیاده، ترکت میکردم. اما نکردم. بالعکس. با کل وجود کشیدمت. پشیمون هم نیستم. حداقل اوردوز قشنگی رو رقم زدم.

نسبت به تو، یک اعتیاد دیداری مطلقم. دیدن تو، بلعیدنت، با حدقه هایی که به لطف نورت، میدرخشن، منعکس شدن جمال آسمونی تو، روی قرنیه های حقیر و سیاه من، یک آرزوی برآورده شدست. من تورو، خیلی قبل تر ازینکه نوبت به آغوش و دستام برسه، با چشمام لمس کردم.

اتفاقا گل اعتیاد داره. دوست داشتن تو هم اعتیاد داره. بدبختی هم اعتیاد داره. نبودنت اعتیاد داره. هرچیزی که بهت احساس راحتی بده، اعتیاد داره. منم که کوچیک شما، معتاد شدنی ترین موجود دنیام.میشه با عشق تو سیر کرد این دنیای برای نفرت گرسنه رو. میشه با عشق تو سِیر کرد این جاده ی بدقول و مسافرکُش رو. میشه با عشق تو موند. نفس کشید. ادامه داد. حین گریه خندید و به فردا امیدوار بود. با عشق تو هرکاری میشه کرد و من، مشغول انجام مهمترین موردِ این لیست درازم. دوست داشتنِ تو یعنی.

حنجره ی من، با اسم تو غنی شده. بخاطر همین، تا یادم میاد صدا دارم، دلم میخواد تورو صدا بزنم. اسمت رو صدا بزنم. و تو بگی: بله؟ و اگه اون "بله؟" ی لعنتی نباشه، منم دیگه صدامو نمیخوام.

میام سمتت، تا دوباره دستِ رد بزنی به سینه‌م. نه اینکه فکر کنی خوشم میاد از پس زده شدن. نه. فقط برای اینکه یبار دیگه، قلبمو لمس کنی و هلم بدی سمت تاریکی.