𝘚𝘶𝘯𝘯𝘺𝘸𝘢𝘷𝘦

برمیگردم🩶

ولی فاصله ی تنفر با عشق به اندازه ی تار موئه سعی کن به نقطه ی فراموشی برسونی خودتو تا از ی آدم رها بشی ‏«از چشم افتادن» بنظرم آخرین مرحله‌ست. ‏این آخرین مرحله با دلخور بودن یا ناراحتی فرق داره. این مرحله‌ی ناامید شدن از طرف مقابله. مرحله‌ی رها کردن . ‏رها کردن آدمِ روبه‌رو بدون لحظه‌ای ناراحتی و پشیمانی. ‏ویژگی خوب یا بدم اینه ‏رفتارم با آدم‌هایی که از چشمم میوفتن هرگز تغییر نمیکنه. فقط دیگه نمی‌بینمشون. زنگ میزنن، پیغام میدن، حتی جلوم میشینن و باهم چای می‌خوریم اما من نمی‌بینمشون. ‏اونا هرگز متوجه چیزی نمی‌شن ‏و دقیقا خوبیش برای من و بدیش برای اونا همینه که متوجه هیچ‌چیز نمیشن ...

دیاکو میگه دلم می خواد باهم بریم یه جایی که هیچ کس نباشه، انقد بزنمت تا خون بالا بیاری، موقعی که دیگه نتونستی روی پات بایسی، هلت بدم تا بیوفتی زمین و با ماشین از روت رد بشم، دقیقا موقعی که داشتی نفسای آخرتو می کشیدی و التماسم می کردی که کارتو تموم کنم یک لبخند بزنم و همونجا ولت کنم و چند روز بعد دقیقاً موقعی که نا امید شدی بیام پیشت تا دوباره امیدوار شی، وقتی امیدو توی چشمات دیدم نفت و بریزم روت و درجا بسوزونمت و پودرتو بریزم توی فاضلاب تا بفهمی رها کردن یک آدم، بعدش برگشتن و امید دادن بهش و دوباره رهاش کردن یعنی چی.

ولی

یوقتایی رها کردن حتی از موندن و صد برابر تلاش کردنم سخت‌تره؛ پشت سر گذاشتن چیزایی که یوقتی به جونمون وصل بود

اولین قدم برای یاد گرفتن شنا، نترسیدن از آب و رها شدنه مربی شنامون همیشه میگف بپر، خودتو رها کن، زیر آب چشاتو باز کن، بعد خودت آروم آروم برمی‌گردی به سطح آب اولین قدم دست و پا نزدنه بعضی وقتا باید واقعاً بی‌خیال بشی و بری ی گوشه‌ بشینی باید بی‌خیال دست و پا زدن بشی باید اجازه بدی زندگی کارشو بکنه شاید بعدش آروم آروم برگردی به سطح آب ، به زندگی ، به بی خفگی

چرا من یه بار نزنمشون؟ جوری که تا ۱۰ سال بعد نتونن خودشونو جمع کنن