Baymax فارسی

چه حرفی رو دوست داری ناشناس به یکی بزنی یا ناشناس سوال کنی ؟ حرفتو بزن اینجا بزن : https://telegram.me/BiChatBot?start=sc-279426-5hur8Cz

❤️‍🔥❤️‍🔥❤️‍🔥 @storybaymax

متاسفانه پسرامون تو به دست آوردن ، مدرک "دکتری" دارن اما تو نگه داشتن همون رابطه "رضا ۴ ساله از مشهد" هستن. @storybaymax

گفت من با دین ندارم هیچ کار پیش من دینها ندارند اعتبار چونکه آوردیم هر دین جدید اختلاف بیشتر آمد پدید کینه و دشمنی بسیار شد جنگ‌های مذهبی تکرار شد خون مردم ریخت بر روی زمین بارها و بارها با نام دین نه مسلمانم نه ترسا نه جهود سر به حکم می آرم فرود عقل می گوید که عیش بیکران هست در همزیستی با دیگران دین ولی می گوید که خون کافران گر بریزی اجری داری بیکران دیگران اندیشان هم آخر آدمند دین چرا گوید که مهدور الدمند به این علت ندارم دین و کیش تا نریزم خون همنوعان خویش تو هم ای تنها فرزند از خِرد با تمام مردمِ روی زمین دوستی کن بهترین دین است #مولانا

7⃣یا هرچه جوامع نابرابرتر باشند افراد برای انتخاب شریک زندگی بیشتر از اینکه به كيفيت روابط توجه داشته باشند به شرایط اجتماعی اقتصادی همدیگر توجه دارند

6⃣در جوامع نابرابر به دلیل اینکه افراد این حس رو پیدا میکنند که نمیتوانند یک رابطه ی عاطفی طولانی مدت داشته باشن به رابطه به چشم یک فرصت طلبی نگاه میکنند که هرچه بیشتر باید ازش بهره بگیرند

5⃣بدن های ما کشتگاه تصميمات ما هستند و از آنها ویرانه هایی رو به زوال باقی مانده است بدن ها فراموش نمیکنند و گاه به جای فرسوده شدن فرد را به طغیانی ناگزیر وا میدارند

4⃣به بدن هایمان نگاه کنیم که نه میرقصند نه اشتياق و نای ورزش کردن دارند و نه فرصت وجد وهيجان پیدا میکنند به بدن هایمان نگاه کنیم به شانه های افتاده مان به دردهای گوارشمان به آهنگ نفس کشیدن هایمان و به پوستمان

3⃣به بدن هایمان نگاه کنیم به انقباضشان به خستگیشان به بیماری هایشان به حافظه درد آلودشان در تمام این سالها به بدن هایمان نگاه کنیم که حس زنده بودنشان را از دست داده اند به حرکت های مان که کند میشوند تا خودشان را با محيط منطبق کنند و سرزندگی را به یاد نیاورند

2⃣بدن ها فراموش نمیکنند آنها آنچه را ما سرکوب میکنیم در حافظه خود نگه میدارند و دیر یا زود با خمودگی درد و بیماری آشکار میکنند بدنها خودشان را با ما سازگار میکنند اما بهای پنهان تصمیمات خودآگاه یا ناخودآگاه ما را میدهند بدن هایمان خشمهای فروخورده سکوت های اجباری و اضطراب های طولانی مدتمان را در آغاز در خود نگه میدارند و سرانجام همچون غذایی مسموم پس میزنند