راغده.

از همیشه درس خوندن خستم. از تلاش کردن، کار کردن، زنده موندن، سر و کله زدن، از آدمی‌زاد بودن و تکرار دوباره‌ی این چرخه.

تاوان گناه فقط استاد تاکسیکِ منزجر کننده‌ی مدعی.

به قول شکوری ما از مدرسه رفتیم ولی مدرسه از ما نرفت.💘

آقا افشین خوب می‌گه. @raghedee

دراگ؟ نه ممنون، کافیه خوابم بیاد و دیرشه.

اصلاً این درد مال منه. حالا بیا و صدتا کاغذ و کتابش کن. بازم مال منه. تموم درز‌های پاره‌پاره‌ش، جوهرهای نصفه‌ش مال منه. هی ناخن بکشی و بکشی روش که نمی‌شه. نشون نمی‌ده. دستت نمی‌رسه. من بگمم نمی‌شه. بازم اون پروانه‌ی کِز خورده آزاد نمی‌شه. نشد دیگه. هی هم گفتیم، نکه نگفته باشیم ولی بازم نشد. چمی‌دونم والا حتماً اینم یه مدلشه. ما نه ستاریم نه کریم نه کامل نه انیس نه غفور ولی تا دلت بخواد فراموش نکننده و جمع کننده‌ایم. هی ازینور اونور بطری بطری صدا جمع می‌کنیم. صدایی که خودمونم والا نمی‌دونیم از کجاست. دقّت هم کردیما، نکه نکرده باشیم ولی خب کلاً دست ما نبود. شاید دست ما بود یطور دیگه می‌رفتیم. خوب‌تر، بدتر. چمی‌دونم والا. منم بار اولمه. کسی صدام نکرد هوی فلانی اینجور بشی و نشی تهش اونه. نگفتن والا. ماهم فکر می‌کردیم لابد درست و غلط اینه ولی دیدیم نه. یه چیزایی هست که هرچقدرم قلم بچرخونی بازم نم پس نمی‌ده. همونجا یه گوشه تلنبار شده. سال تا ماه باد نمی‌خوره، کسی رد نمی‌شه. یکی حتی نمی‌گه هوی. ولی خب چه می‌شه کرد؟ اصلاً ما کی باشیم؟ ولی خب، آدمه دیگه. هی با گوشه‌ی چشمش می‌گرده آشنا ببینه، لابلا چشمش می‌خوره اونورا. اونورایی که دیگه دوره.

چیزی به نام مووان از رفیق صمیمی وجود نداره. پس درباره‌ش گریه کن.

هر دفعه می‌خونمش یه دور باهاش پخش زمین می‌شم.

بله یارب. همین سؤال‌ها. @raghedee

هوا آفتاب، بارون، تگرگه. یک رو خوب برای هیچ کاری نکردن و مُردن.