خاتون :)

قوی بمون؛ با هم درستش می‌کنیم؛ بهت قول می‌دم. مثل همه‌ اون روزایی که از پسش بر اومدیم، از پس این یکی هم بر میایم. ما سخت تر از ایناشو گذروندیم بچه. از پس سخت تریناش بر اومدیم. چه شبایی که دعا دعا میکردیم صبح نشه، اما شد و‌‌ گذشت. می‌دونم ترسیدی ولی پیشتم. بهت قول میدم یه روزی به این مشکلات میخندی. ولی الان باید کنارم باشی و باهم به سمت این ترس قدم برداریم و قوی تر از قبل ازش بیرون بیایم. مشونه قشنگم🐼❤

#چالش این پست رو فور بزنید تا من هم یک بیت شعر تقدیمتون کنم🩵 مهلت تا فردا ظهر _جوین باشین!

این داستان ترس از شروع کردن: خب تغییر هیچ وقت ساده نیست، هیچ وقت آسون نیست. برای تغییر یک چیزی، اول باید یه راه طولانی رو بری و متوجه بشی یه چیزی خرابه، یه چیزی کار نمی‌کنه این وسط، یه چیزی نتیجه نمی‌ده برای تو. بعد از اینکه فهمیدی چی هستش، باید بپذیری. باید بپذیری چیزی که براش اینقدر زحمت کشیدی، وقت گذاشتی، بی‌خوابی کشیدی، درست نیست. نمی‌تونم تاثیرات مخرب این روی روحیه، انگیزه، و تفکر آدم رو اصلن لیست کنم. اینجاست که کار سخت من و تو شروع می‌شه، اونجایی که ساختمونت رو ساختی و رفتی بالا و حالا می‌بینی کجه. باید با تموم disappointmentsش کنار بیای و شروع کنی به خراب کردن. بیا فرض کنیم بعد از مدت طولانی از پذیرفتنه، خرابش هم کردیم، حالا چی؟ حالا باید از اول بسازیمش. مگه می‌شه از فکر «نکنه دوباره کج بشه» بیرون اومد؟ مگه می‌شه به خودمون و توانایی‌هامون شک نکرد؟ مگه می‌شه نترسید آخه؟ اینقدر زمان گذاشته بودیم و حالا تبدیل به خاک شده، اصلن اگه نترسیم عجیبه. اما اینجاست که باید تصمیم بگیریم این ترسه چجوری ما رو تحت‌ تاثیر قرار بده. اگه بترسیم و کاری نکنیم، ممکنه هیچ وقت یه ساختمون صاف و قشنگ نداشته باشیم ولی اگه بسازیم، حتی اگه کج بشه دوباره هم، ما راه از اول ساختن رو یاد گرفتیم. تنها چیز بدتری که از شروع کردن و شکست خوردن وجود داره، اصلن شروع نکردنه. شروع کردن بهت شانس خلق کردن یه چیز خارق ‌العاده رو می‌ده.

یه دردسر دیگه درست کردم :) اومدم با سوزن سیمکارت گوشی خواهرم رو دربیارم،بعد سوزن تو سوراخ گوشی گیر کرد و شکست!! با دست و دندون هرکاری کردم در نیومد. موگیر آوردم که اونم تاثیری نداشت. داشتم فاتحه خودمو می‌خوندم که ناخن‌گیر اومد تو ذهنم و بعد ۵ دقیقه کلنجار رفتن،تونستم در بیارمش... شانس آوردم در اومد،مگه نه خواهر کوچیکه من رو🪓🪓

مردم یه ذره دیگه مشارکت کنن نت قطع میشه

من از همون ۱۸ سالگی می‌گفتم باختم :///

پژمان جمشیدی متولد ۱۳۵۶ هست از سن ۱۶ سالگی فوتبال بازی کرد تا سال ۱۳۸۸. از سال ۱۳۹۲ تغییر فیلد می‌ده وارد بازیگری می‌شه و سریال پژمان رو بازی می‌کنه یعنی تو سن ۳۴ سالگی و حالا؟ بعد طرف ۲۵ سالشه آبغوره می‌گیره دیر شده، باختم فلان بیسار.

این بلد نبودی که اینجوری شده😒 اگه بلد می‌بودی چی میشد!!؟

متأسفانه بلد نبودم ازون عکس نوستالژی قشنگا بگیرم. اما اون پنکه برای مامان‌ِ مامانجونم و این تلفن هم اولین‌ تلفن خونه مامانجونم اینا بوده.