چِم | Chem

حالا که پیراهنت را بر چهره کشیده‌ای و آن رشته موی سیاه از پیشانی‌ات کنار نمی‌رود حالا که دهانت مینای خاموشی شده وبازار پرنده فروشان را به آتش کشیده با سینه‌ام با این گور هزار ساله چه‌ کنم که هر چه مرگ را کنار می‌زنم استخوان‌های گمشده‌ات را پیدا نمی‌کنم #فریبا_کاحیدی @chem_poem

گفتم به‌غیر عشق چه باشد گناه من؟ گفتند زندگانی عاشق گناه اوست! #ملک_الشعرای_بهار @chem_poem

به هرکجا بود افتاده‌ای، نظیر من است دگر مخوان ز ره طنز «بی‌نظیر» مرا #طالب_آملی @chem_poem

ما بارگه دادیم، این رفت ستم بر ما بر قصر ستمکاران گویی چه رسد خذلان؟!!! #خاقانی @chem_poem

به تیغ حادثه زخم از تو و, نمک بامن بزن به سنگ مرا , جرأت ترک با من به روزگار بگو ؛ من گذشتم از سهمم همیشه قسمت توبیش و, کمترک بامن مگر زمانه مرا باز بچه گیر آورد که کرده است هوای "الک دولک" بامن اگر کسی خبر از نان و عشق و گل می خواست بگو که یک شبه رفتند به درک با من چقدر بین من و زندگی به هم خورده است آهای مرگ , خودت را بزن محک بامن من از تمامی این شهر , پرس و جو کردم ولی نداشت کسی درد مشترک بامن #سید_محمدعلی_رضازاده @chem_poem

گر مرد رهی میان خون باید رفت وز پای فتاده سرنگون باید رفت تو پای به ره درنه و از هیچ مپرس خود راه بگویدت که چون باید رفت #عطار @chem_poem

قطع امید کرده‌ام از ماندن دنیا نخواست بار گرانم را #مجتبی_صادقی @chem_poem

تو رنگ خزان داری و ما رنگ بهار

ما قادر به پرداختِ خراجِ اشک‌های وحشی نیستیم #ویلیام_باتلر_ییس @chem_poem

باغ باران خورده می نوشید نور . لرزشی در سبزه های تر دوید: او به باغ آمد ، درونش تابناک ، سایه اش در زیر و بم ها ناپدید. شاخه خم می شد به راهش مست بار ، او فراتر از جهان برگ و بر. باغ ، سرشار از تراوش های سبز، او ، درونش سبز تر ، سرشارتر. در سر راهش درختی جان گرفت میوه اش همزاد همرنگ هراس. پرتویی افتاد در پنهان او : دیده بود آن را به خوابی ناشناس. در جنون چیدن از خود دور شد. دست او لرزید ، ترسید از درخت. شور چیدن ترس را از ریشه کند: دست آمد ، میوه را چید از درخت. سهراب سپهری