میراث امامان

دو ریحانۀ رسول خدا صلی الله علیه و آله حَدَّثَنَا شُعْبَةُ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي يَعْقُوبَ، عَنِ ابْنِ أَبِي نُعْمٍ، قَالَ: كُنْتُ عِنْدَ ابْنِ عُمَرَ فَسُئِلَ عَنِ الْمُحْرِمِ يَقْتُلُ الذُّبَابَ، فَقَالَ: يَا أَهْلَ الْعِرَاقِ تَسْأَلُونِي عَنِ الْمُحْرِمِ يَقْتُلُ الذُّبَابَ وَقَدْ قَتَلْتُمُ ابْنَ بِنْتِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، وَقَدْ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «‌هُمَا ‌رَيْحَانَتَايَ مِنَ الدُّنْيَا» ابن أبي نُعم گوید: نزد عبدالله بن عمر بودم که کسی در مورد خون پشه [در لباس احرام] پرسید. ابن عمر گفت: اهل اهل عراق، دربارۀ خون پشه می‌پرسید در حالی که فرزند دختر رسول خدا را کشته‌اید؟ خودم از رسول خدا شنیدم که [درباره‌ی حسنین] فرمود: این دو، دو ریحانه‌ی من از دنیایند. مسند أبي داود الطيالسي، ج3، ص436؛ صحيح البخاري ط السلطانیة، ج5، ص27: به طریق دیگر از شعبة؛ ج8، ص7 به طریق دیگر از ابن ابی یعقوب؛ سنن الترمذي ت شاكر، ج5، ص657 به طریق دیگر از ابن ابی یعقوب، با اشاره به طرق پیشین و تصحیح حدیث؛ نسب قريش، ص23. و به قال: حدثنا أبو العباس أحمد بن إبراهيم الحسني رحمه الله تعالى إملاء قال: أخبرنا أبو أحمد محمد بن جعفرٍ الأنماطي، قال: حدثنا محمد ابن يونس البسامي، قال: حدثنا حماد بن عيسى، قال: حدثنا جعفر بن محمد ،عن أبيه عليهما السلام عن جابر بن عبد الله، قال: سمعت رسول الله صلى الله عليه وآله وسلم قبل موته بثلاث وهو يقول لعلي بن أبي طالبٍ: سلام الله عليك أبا الريحانتين، أوصيك بريحانتي من الدنيا فعن قليلٍ ينهد ركناك، والله خليفتي عليك. فلما قبض رسول الله صلى الله عليه وآله وسلم، قال علي عليه السلام: هذا أحد ركني الذي قال رسول الله صلى الله عليه وآله وسلم فلما ماتت فاطمة عليها السلام، قال علي عليه السلام: هذا الركن الثاني الذي قال لي رسول الله صلى الله عليه وآله وسلم.] (تیسیر المطالب فی امالی ابی طالب، الباب الخامس فی ذکر فضائل فاطمه و ما یتصل بذلک) حماد بن عیسی از امام صادق علیه السلام روایت کرد: رسول خدا صلوات الله علیه و آله سه روز پیش از وفاتش به علی بن ابی طالب علیه السلام فرمود: سلام خدا بر تو باد ای پدر دو گل خوشبو. تو را به دو گل خوشبویم در همه دنیا [یعنی امام حسن و امام حسین] سفارش می کنم؛ زیرا به زودی دو رکن تو فرو می ریزد؛ و خداوند جانشین من بر تو است. هنگامی که رسول خدا (ص) از دنیا رفت، علی (ع) فرمود: این یکی از دو رکن من است که رسول خدا صلی الله علیه و آله فرموده بود و چون فاطمه از دنیا رفت، فرمود: این رکن دومی است که رسول خدا فرمود. @Al_Meerath

بر حسین می‌گریم نه بر مرگ خود ۱. ... اَسترى آوردند و مسلم را بر آن، سوار كردند؛ دورش را گرفتند و شمشيرش را برداشتند ... اشك از چشمانش جارى شد و گفت: اين، آغاز نيرنگ است ... عمرو بن عبيد الله بن عبّاس، به او گفت: كسی آن‌چه تو می‌جویی، طلب کند، چون به فرجامی که بر سرت آمده، گرفتار شود، نمی‌گرید. مسلم گفت: به خدا سوگند، من براى خود، گريه نمى‌كنم ... بلکه براى خاندانم گريه مى‌كنم كه به سوی من مى آيند؛ براى حسين و خاندان حسين، می‌گريم ... ... و أتي ببغلة فحمل عَلَيْهَا، و اجتمعوا حوله، و انتزعوا سيفه من عنقه ... فدمعت عيناه ثمّ قال: هذا اوّل الغدر... فَقَالَ لَهُ عَمْرو بن عُبَيْد اللَّهِ بن عباس: إن من يطلب مثل الَّذِي تطلب إذا نزل بِهِ مثل الَّذِي نزل بك لم يبك. قَالَ: إني وَالله مَا لنفسي أبكي ... و لكن أبكي لأهلي المقبلين إليّ، أبكي لحسين و آل حُسَيْن ... (تاريخ الطبري، ج۵، ص۳۷۴) ۲. ... دو جوان از قبیله جابر به نام سیف بن حارث بن سریع و مالک بن عبد بن سریع که پسرعمو و از جانب مادر، برادر بودند با چشم گریان به حسین (ع) نزدیک شدند. امام (ع) فرمود: پسران برادرم، چرا گریه می کنید؟ به خدا سوگند امید دارم که تا ساعتی دیگر چشمانتان خنک [و دلتان شاد] شود. گفتند: خدا ما را فدایت گرداند؛ نه، به خدا سوگند نه برای خود، بلکه برای تو می‌گرییم. از این که می‌بینیم که دشمن تو را محاصره کرده و ما نمی‌توانیم تو را از دشمن حفظ کنیم. امام (ع) فرمود: پسران برادرم خدا به شما بهترین پاداش پرهیزکاران را دهد که از این مصیبت متأثر شده و به جان خود با من مواسات می‌کنید‌ ... قدری گذشت [و پس از شهادت حنظله بن اسعد الشبامی] آن دو جوان به سوی میدان رفتند؛ در حالی که روی خود را به سوی حسین (ع) برگردانده و [به رسم وداع] می گفتند: السلام علیک یا ابن رسول الله. و امام نیز پاسخ داد: و علیکما السلام و رحمه الله. پس جنگیدند تا کشته شدند. ... و جَاءَ الفتيان الجابريان: سيف بن الحارث بن سريع، و مالك ابن عبد بن سريع، و هما ابنا عم، و أخوان لأم، فأتيا حسينا فدنوا مِنْهُ و هما يبكيان، فَقَالَ: أي ابني أخي، مَا يبكيكما؟ فو الله إني لأرجو أن تكونا عن ساعة قريري عين، قَالا: جعلنا الله فداك! لا وَالله مَا عَلَى أنفسنا نبكي، ولكنّا نبكي عَلَيْك، نراك قَدْ أحيط بك، وَ لا نقدر عَلَى ان نمنعك، فقال: جزاكما الله يا بنى أخي بوجدكما من ذَلِكَ و مواساتكما إياي بأنفسكما أحسن جزاء المتقين ... قَالَ: ثُمَّ استقدم الفتيان الجابريان يلتفتان إِلَى حُسَيْن و يقولان: السلام عليك يا ابن رَسُول الله فَقَالَ: و عَلَيْكُمَا السلام و رحمة الله فقاتلا حَتَّى قتلا (تاريخ الطبري، ج۵، ص۴۴۲). @Al_Meerath

پیشگویی شهادت حضرت امام حسین (ع) ازسوی رسول اکرم (ص) در حدیث مشهور «من سرّه أن یحیی حیاتی و یموت مماتی» ✍️التحقیق فی مقتل الحسین (ع) از پیامبر اکرم (ص) احادیث زیادی در منابع اسلامی، در پیش گویی شهادت حضرت امام حسین (ع) نقل شده است، اما یکی از این احادیثی که توسط افراد متعددی از صحابه نقل شده است، در این زمینه جالب توجه است. آغاز این حدیث، در تمام تحریرهای آن مشترک است، و در برخی از آنها، این فراز آمده است:

والله لیقتلُنَّ ابنی لا أنالهم الله شفاعتی.

در منابع امامیه، زیدیه و عامه، این حدیث با اسناد پرشماری نقل شده است که یادکردن تمامی آنها ممکن نیست. اما در منابع امامیه، ابن صفار قمی این حدیث را به نقل از امام باقر (ع) از طریق سعد بن طریف، جابر جعفی، ابوحمزه ثمالی و داود بن أبی یزید نقل کرده است (بصائر الدرجات، ص۴۸، ۴۹، ۵۱). از امام صادق (ع) به روایت از ابان بن تغلب و مهزم اسدی نقل کرده است (همان، ص۵۰-۵۲). همچنین وی، این حدیث را از دیگران، همچون محمد بن علی بن عمر بن علی (ع) بن أبی طالب، محمد بن عمر بن حسن (ع) «که این یکی در نقل اخبار حادثه کربلاء نیز ورود داشته است» ، زیاد بن مطرف، اصبغ بن نباته از امام علی (ع) و…نقل کرده است (همان، ص۴۸-۵۲). کلینی نیز این حدیث را از ابان بن تغلب از امام صادق (ع) ، و از جابر جعفی از امام باقر (ع) نقل کرده است (الکافی، ج۱، ص۲۰۹، ج۱، ص۵۱۹) . ابن قولویه قمی نیز این حدیث را به دو سند دیگر از جابر جعفی و سعد الاسکاف از امام باقر (ع) روایت کرده است (کامل الزیارات، ص۷۱، ۶۹). شیخ صدوق با سندش از ابان بن تغلب از عکرمه از ابن عباس (الأمالی للصدوق، ص۳۶) و از ابوالطفیل عامر بن واثله، ضمن خبری طویل (الخصال، ج۲، ص۵۵۸) نقل کرده است. پدرش، علی بن بابویه قمی، نیز این حدیث را از عبدالرحیم بن قصیر از امام باقر (ع) و سعد بن طریف از محمد بن علی بن عمر بن علی (ع) بن أبی طالب و از ابان بن تغلب از امام صادق (ع) نقل کرده است (الإمامة و التبصرة من الحیرة، ص۴۱-۴۳). شیخ طوسی با سندش از ابوالطفیل از ابوذر غفاری (رض) آن را نقل کرده است (الأمالی للطوسی، ص۵۷۸). همچنین نگر: روضة الواعظین، ج۱، ص۱۰۱؛ بشارة المصطفی، ص۱۹۱؛ کشف الغمة، ج۱، ص۹۰ از حذیفة بن یمان؛ مناقب ابن شهر آشوب، ج۱، ص۲۹۲ از زید بن أرقم و ابوالطفیل، عکرمة و سلمة بن کهیل از ابن عباس. از منابع عامه نیز ابن عساکر این حدیث را به نقل از عکرمه از ابن عباس و به نقل از ابوالطفیل از ابو ذر (رض) و قدری متفاوت تر از زید بن أرقم و براء بن عازب و ابوهریره نقل کرده است (تاریخ مدینة دمشق، ج۴۲، ص۲۴۰-۲۴۳). همچنین، ابونعیم اصفهانی این حدیث را از حذیفة بن یمان و ابن عباس نقل کرده است (حلیة الأولیاء، ج۱، ص۸۶) همچنین از زید بن أرقم (فضل الخلفاء الراشدین، ص۹۱). همچنین، خطیب بغدادی نیز این حدیث را از زید بن أرقم نقل کرده است (تالی تلخیص المتشابه، ج۲، ص۳۱۷-۳۱۸) ، و أیضا طبری از زیاد بن مطرف (منتخب ذیل المذیل، ص۸۳) همچنین: شرح مذاهب أهل السنة لابن شاهین، ص۲۰۳؛ الجامع الصغیر للسیوطی، ج۸، ص۳۰۱؛ میزان الاعتدال، ج۱، ص۳۲۵؛ مجمع الزوائد، ج۹، ص۱۰۸؛ المعجم الکبیر، ج۵، ص۱۹۴؛ شرح النهج للمعتزلی، ج۹، ص۱۶۸ و… همچنین، از زیدیه، مرشد بالله شجری با سندش این حدیث را از امام باقر (ع) نقل کرده است (الأمالی الخمیسیة، ج۱، ص۱۷۹). نکته جالب توجه این است که تقریبا تمام اسنادی که در این حدیث، فراز لیقتلنّ ابنی را دربر دارد، متعلق به اسانید امامیه است. در مقابل، برخی از عامه این حدیث را از جمله احادیث موضوعه یاد کرده‌اند (سلسلة الأحادیث الضعیفة و الموضوعة للألبانی، ج۲، ص۲۹۸؛ اللئالی المصنوعة فی الأحادیث الموضوعة، ج۱، ص۳۳۷). به نظر می‌رسد که تأکید ائمه اطهار (ع) بر این حدیث، نشان دهنده موضع گیری مهم مذهبی امامیه در مقابل عامه بوده است. و در حقیقت اشاره به این نکته بوده است که در اثر عدم پذیرش ولایت امام علی (ع) و اولاد آن حضرت، شهادت امام حسین (ع) رخ داده و هرکس که به ولایت امام علی (ع) و اولاد ایشان تمسک نکند، به شفاعت رسول اکرم (ص) نخواهد رسید. این حدیث، در منابع امامیه به حدّ استفاضه و با اسنادی قوی و از چندین نفر از اصحاب خاص ائمه اطهار (ع) و اجلاء امامیه نقل شده است.

پیشگویی انبیای بنی اسرائیل راس الجالوت (رهبر یهودیان از نسل حضرت داود) گوید: پدرم گفت: هیچ گاه از کربلا نمی گذشتم مگر آن که مرکبم را می زدم و می تازاندم تا آن سرزمین را پشت سر بگذارم. گفتم: چرا؟! گفت: زیرا برای ما روایت می شد که فرزند پیامبری در آن جا کشته خواهد شد و من می‌ترسیدم که همان شخص باشم. ولی وقتی حسین کشته شد، گفتیم: این همان کسی است که برای ما روایت شده بود. و بعد از آن دیگر هر گاه از کربلا می گذشتم، آرام حرکت می کردم بی آن که مرکبم‌ را بتازانم. ... قال [الحصین بن عبدالرحمن] : وَ حَدَّثَنِي العلاء بن أبي عاثة قَالَ: حَدَّثَنِي رأس الجالوت، عَنْ أَبِيهِ قَالَ: مَا مررت بكربلاء إلا و أنا أركض دابتي حَتَّى أخلف المكان، قَالَ: قلت: لم؟ قَالَ: كنا نتحدث أن ولد نبي مقتول فِي ذَلِكَ المكان، قَالَ: و كنت أخاف أن أكون أنا، فلما قتل الْحُسَيْن قلنا: هَذَا الَّذِي كنا نتحدث قَالَ: و كنت بعد ذَلِكَ إذا مررت بِذَلِكَ المكان أسير وَ لا أركض. (تاریخ الطبری، ج5، ص393. نیز: بغية الطلب فى تاريخ حلب، ت الرواضية، ج6 ص138) @Al_Meerath

چشم به راهِ حسین... عریان بن هیثم گفت: پدرم در بیابان اقامت می گزید و نزدیک جایی که نبرد حسین (ع) رخ داد، منزل می کرد. هر گاه به بادیه می رفتیم، مردی از بنی اسد را آن جا می دیدیم. پدرم به او گفت: می بینم که همیشه این جایی! آن مرد گفت: به من خبر رسیده حسین (ع) در این جا کشته خواهد شد. برای همین به این جا می آیم؛ شاید با او برخورد کنم و در رکابش کشته شوم. پس از آن که حسین (ع) کشته شد، پدرم گفت: برویم ببینیم آن مرد اسدی در میان کشتگان است یا نه؟ به میدان نبرد رفتیم و گشتیم؛ آن مرد اسدی را کشته یافتیم. قال: أخبرنا علي بن محمد عن عامر بن أبي محمد عن الهيثم ابن موسى قال: قال العريان بن الهيثم: كان أبي يتبدى فينزل قريبا من الموضع الذي كان فيه معركة الحسين. فكنا لا نبدوا إلا وجدنا رجلا من بني أسد هناك. فقال له أبي: أراك ملازما هذا المكان. قال: بلغني أن حسينا يقتل هاهنا. فأنا أخرج لعلّي أصادفه فأقتل معه. فلما قتل الحسين. قال أبي: انطلقوا ننظر. هل الأسدي في من قتل فأتينا المعركة فطوفنا فإذا الأسدي مقتول. (الطبقات الکبری لابن سعد، متمم الصحابه الطبقه الخامسه، ج۱، ص۴۳۵؛ تاريخ دمشق، ج۱۴، ص۲۱۷؛ بغيه الطلب في تاريخ حلب، ج۶، ص۲۶۱۹) توضیح: عریان بن هیثم بن اسود و پدرش به دوستی عثمان و نوکری بنی امیه مشهورند و در جنایاتشان شرکت داشتند. @Al_Meerath

طفل صغير أبی عبدالله الحسين عليه السلام ابومخنف از عقبة بن بشير أسدی چنین نقل می‌کند: امام باقر (علیه السلام) به من فرمود: ای بنی اسد، برای ما در میان شما خونی است [یعنی خونی که ریخته شده و قصاص نشده است]. گفتم: خداوند تو را رحمت کند، گناه من چیست؟ سپس پرسیدم: آن [خون]، چیست؟ فرمود: کودکی از حسین را برای او آوردند، آن کودک در دامن ایشان بود که یکی از شما -بنی اسد- تیری به سوی او انداخت و او را ذبح کرد. پس حسین، دست خود را از خون او پر کرد و سپس آن را در زمین ریخت. آن‌گاه فرمود: پروردگارا، اگر یاری از آسمان را از ما نگاه داشته‌ای پس آن را برای بهتر [از اینجا] قرار ده، و برای ما از این ظالمان انتقام گیر. ----------------------------------- قال أبو مخنف: قال عقبة بن بشير الأسدي: قال لى أبو جعفر محمد بن على بن الحسين: إنّ لنا فيكم -يا بنى أسد- دماً. قال: قلت: فما ذنبي أنا في ذلك؟ رحمك الله يا أبا جعفر، و ما ذلك؟ قال: أُتيَ الحسينُ بصبىّ له، فهو في حجره إذ رماه أحدكم -يا بنى أسد- بسهم فذبحه، فتلّقى الحسين دمه، فلمّا ملأ كفّيه صبّه في الأرض، ثم قال: ربّ، إن تك حبستَ عنّا النصر من السماء فاجعل ذلك لما هو خير، وانتقم لنا من هؤلاء الظالمین. تاریخ الطبري، ج۴، ص٣۴٢ عظم الله أجورنا و أجورکم بمصابنا بالحسین و أهل بیته علیهم السلام @HadithFehrestRejal

▪️به حق کسی که چون یادش کنید می‌گریید... گریه بر ابی‌عبدالله الحسین (علیه السلام) در منازل در زمان امام صادق علیه السلام عقبة بن خالد روايت کرده است: به امام صادق علیه السلام عرض کردم: زن خادمی (= کنیزی) داریم که آنچه ما می‌شناسیم را نمی‌شناسد (= شیعه نیست)، پس زمانی که خطایی کرده و می‌خواهد قسم بخورد می‌گوید: نه به حق کسی که چون او را یاد می‌کنید می‌گریید. امام (ع) فرمودند: خداوند شما خانواده را مورد رحمت خویش قرار دهد. ------------------------- حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ مَسْعُودٍ، قَالَ: حَدَّثَنِي عَبْدُ اَللَّهِ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنِ اَلْوَشَّاءِ، قَالَ: حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ عُقْبَةَ، عَنْ أَبِيهِ، قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ (عَلَيْهِ السَّلاَمُ): إِنَّ لَنَا خَادِماً لاَ تَعْرِفُ مَا نَحْنُ عَلَيْهِ، فَإِذَا أَذْنَبَتْ ذَنْباً وَ أَرَادَتْ أَنْ تَحْلِفَ بِيَمِينٍ قَالَتْ: لاَ وَ حَقِّ اَلَّذِي إِذَا ذَكَرْتُمُوهُ بَكَيْتُمْ. قَالَ، فَقَالَ: رَحِمَكُمُ اَللَّهُ مِنْ أَهْلِ اَلْبَيْتِ. (رجال الکشی، ج۱، ص۳۴۴) ان شاء الله همگی مشمول دعای امامان (علیهم السلام) قرار بگیریم. @HadithFehrestRejal

◾️از مکه تا کربلا به یاد یحیی پسر زکریا (ع)

وروى سفيان بن عيينة عن علي بن زيد عن علي بن الحسين ع قال: خرجنا مع الحسين ع فما نزل منزلا ولا ارتحل منه إلا ذكر يحيى بن زكريا وقتله وقال يوما ومن هوان الدنيا على الله أن رأس يحيى بن زكريا ع أهدي إلى بغي من بغايا بني إسرائيل

(الإرشاد، ج2، ص132؛ نیز نگر: ربیع الأبرابر ونصوص الأخیار، ج1، ص48-49؛ التذکرة الحمدونیة، ج4، ص315-316). از علی بن زید بن جدعان نقل شده که علی بن الحسین (ع) فرمود: [از مکه به سوی کوفه] با حسین بیرون آمدیم. پس به هیچ جایی فرود نیامد و از آن نرفت، مگر آنکه یحیی بن زکریا و داستان قتل او را یاد کرد. حسین روزی فرمود: از پستی دنیا نزد خدا آن است که سر یحیی پسر زکریا به بدکاره‌ای از بدکاره‌های بنی‌اسرائیل هدیه شد. نیز نقل شده از ابن جدعان:

حدثنا هدبة بن خالد، ثنا حماد بن سلمة، عن علي بن زيد، عن علي بن الحسين، حدثني الحسين بن علي رضي الله عنهما، قبل قتله بيوم، قال: إن بني إسرائيل كان لهم ملك، فذكر في قتل يحيى بن زكريا عليه السلام حديثا طويلا

(الآحاد والمثاني لابن أبي عاصم، ج1، ص310؛ مشابه: المعجم الکبیر، ج3، ص107).

أنبأنا أبو القاسم علي بن إبراهيم، أنا رشأ بن نظيف - قراءة - أنا عبد الرّحمن بن عمر بن محمّد، أنا أبو إسحاق إبراهيم بن أحمد بن علي بن فراس، نا علي بن عبد العزيز البغوي، نا أبو عبيد القاسم بن سلام، نا أبو النّضر عن سليمان بن المغيرة، عن علي بن زيد بن جدعان، نا علي بن الحسين قال: أقبلنا مع الحسين بن علي فكان قلّما نزلنا منزلا إلاّ حدّثنا حديث يحيى بن زكريا حيث قتل، قال: كان ملك من هذه الملوك مات، و ترك امرأته و ابنته، فورث ملكه أخوه، فأراد أن يتزوج امرأة أخيه، فاستشار يحيى بن زكريا في ذلك، و كانت الملوك في ذلك الزمان يعملون بأمر الأنبياء، فقال له: لا تزوجها فإنها بغيّ‌، فعرفت المرأة أنه قد ذكرها و صرفه عنها فقالت: من أين هذا حتى بلغها أنه من قبل يحيى، فقالت: ليقتلن يحيى أو ليخرجنّ من ملكه، فعمدت إلى بنتها فصنعتها ثم قالت: اذهبي إلى عمّك عند الملأ، فإنه إذا رآك سيدعوك  و يجلسك في حجره، و يقول: سليني ما شئت، فإنك لن تسأليني شيئا إلاّ أعطيتك، فإذا قال لك، قولي: لا أسأل شيئا إلاّ رأس يحيى، قال: و كانت الملوك إذا تكلم أحدهم بشيء على رءوس الملأ ثم لم يمض له نزع من ملكه، ففعلت ذلك، قال: فجعل يأتيه الموت من قتله يحيى، و جعل يأتيه الموت من خروجه من ملكه، فاختار ملكه، فقتله، قال: فساخت بأمها الأرض

(تاریخ مدینة دمشق، ج64، ص206-207). #یحیی_بن_زکریا @Al_Meerath

◾️شبیه یحیی پسر زکریا وَ عَنْهُ عَنْ سَعْدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ مُوسَى بْنِ الْفَضْلِ عَنْ عَلِيِ‏ بْنِ الْحَكَمِ عَمَّنْ حَدَّثَهُ عَنْ حَنَانِ بْنِ سَدِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: قُلْتُ لَهُ مَا تَقُولُ فِي زِيَارَةِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ ع فَقَالَ زُرْهُ وَ لَا تَجْفُهُ فَإِنَّهُ سَيِّدُ الشُّهَدَاءِ وَ سَيِّدُ شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَ شَبِيهُ يَحْيَى بْنِ زَكَرِيَّا وَ عَلَيْهِمَا بَكَتِ السَّمَاءُ وَ الْأَرْضُ (کامل الزیارات، ص290-291). از حنان بن سدیر نقل شده که گفت: به ابوعبدالله [جعفر بن محمد صادق] عرض کردم: چه می‌گویی دربارهٔ زیارت قبر حسین؟ فرمود: «او را زیارت کن و به او جفا نکن! چه او سرور شهیدان و سرور جوانان بهشت است و شبیه یحیی پسر زکریا است و آسمان و زمین بر یحیی و حسین گریست». #یحیی_بن_زکریا @Al_Meerath

جعل و کتمان برای پرده‌پوشی بر مطاعن معاویة بن ابی سفیان https://alasar.blog.ir/1403/04/20/Moawiah #اهل_سنت @Alasar_1