من.

من اگر مرد بودم دست زنی را می گرفتم پا به پایش فصلها را قدم می زدم و برایش از عشق و دلدادگی می گفتم تا لااقل یک دختر در دنیا از هیچ چیز نترسد...

از تو سکوت مانده و از من صدای تو چیزی بگو که من بنویسم به جای تو حرفی که خالی‌ام کند از سال‌ها سکوت حسی که باز پُر کندم از هوای تو این روزها عجیب دلم تنگِ رفتن است تا صبح راه می‌روم و پا به پای تو... در خواب حرف می‌زنم و گریه می‌کنم بیدار می‌کنند مرا دست‌های تو هِی شعر می‌نویسم و دلتنگ می‌شوم حس می‌کنم کنارمی و آه... جای تو... این شعر را رها کن و نشنیده‌ام بگیر بگذار در سکوت بمیرم برای تو..

بغضی شبا صبح شدنش هزار سال طول میده مخصوصا که از غم و بغض لعنتی نتونی بخوابی.

انقدر اشک پشت سد گلوم نشسته که فکر کنم هیچوقت نتونم خودمو خالی کنم.

هنوزم بعضی لباسام بوی عطر لعنتیه تو رو دارن، بگو من چه غلطی کنم تا دووم بیارم؟؟؟؟

چگونه آنقدر راحت خودت را اسراف میکنی؟ در حالی که من به ذره ذره تو محتاجم ..