Today is another day

این رو باید بسیار دقیق می‌شدم که بتونم همین نظری که اکثر مردم عامیانه به زبون میارند رو به کلمه‌هایی برای تثبیت تبدیل کنم: « در اقتصاد مریض(فعلیِ ما) هیچ فرد سالمی از نظر کارایی، در جایگاهی که متناسب اوست قرار ندارد و شکوفاییِ استارتاپ‌های مستقل و توانمند در نطفه خفه خواهد شد» #7sp ۰۱/۷/۲۱

"لو لا المطامع لانقطعت الهمم اگر آرزوها نبودند همت‌ها می‌گسستند." ابن عربی آرزوهای بلند داشته باشید دوستانم، آرزوهای بزرگ..ما نیازمندِ همت‌ها هستیم.

بخاطر پیامک‌ حجاب، از دو جا میخوری، از حکومت و از پدر... اگر خانواده‌ی حامی دارید قدرش رو بدونید🫂

حقیقتی که ثبت نشود محکوم است که دروغی بیش نباشد. حقیقت عریان امروز قتل مهسا امینی بود که در چنگال جهل و ظلم پرپر شد. به اندازه‌ی وسع و توان خودم اینها را این گوشه می‌نویسم تا در ثبت این حقیقت سهیم باشم. این حقیقت امانتی در دستان ماست و باید آن را به آیندگان برسانیم. آنها باید بدانند که ماها، معاصر ترسناک‌ترین و سنگدل‌ترین و شرورترین آدمهایی بودیم که روزگار به چشمش دیده.

صحتش رو نمی‌دونم، اما برای منی که هیچ اعتقادی ندارم بنظر جالب میاد... ما زیر ظلم له شدیم و از حسینی که شما نام می‌برید فقط یک اسم مونده نه آزادی و نه مرام‌نامه‌ی خاصی... این ظلم‌ها رو یادتون باشه، بعدا نوبت ما هم می‌رسه.

دیشب یه سوسک خیلی بزرگ کنار بالشم بود، دستمو گذاشتم زیر سرم بدون ذره‌ای فکر که ایا باید بندازمش بیرون؟ از فرط تنهایی تا ساعت چار صب باهاش حرف زدم و اون همینجوری تو چشام زل زده بود و گوش می‌داد. چار و نیم خوابیدم و اونم به راهش ادامه داد. تنهایی خیلی عجیبه و گوش شنوا داشتن یه موهبت، حتی اون گوش اگر مال یه سوسک خیلی قَدَر باشه!

نا‌امیدی درست‌ترین وصله‌ به اکثر موقعیت‌های انسانی ست، و ضروری‌ترین صفتِ غیرقابل انکارِ منتسب به آدمی. تنها ذره‌ نوری که قرار است من را به جهان پیرامونم بدوزد از دل همین ناامیدیِ عمیق می‌جوشد، یک حقیقت محض، ماورای تمام اتفاقاتی ست که برای من و شما می‌افتد، یک حقیقت وصف‌ناشدنی که نیاز دارم یک غم اصیل را لباس بپوشاند اما پنهان نکند، غمِ دیده نشدن، دردِ رد شدن، جای نحیفِ شکستن، آه برخواسته از زخم‌های راه، راهی که فکر می‌کردیم به جایی خواهد رسید اما تجربه‌ای بود برای نرسیدن. نرسیدن، تمام نشدن و دوباره ادامه دادن. تجربه‌ای برای ناامیدی و تلاش برای یافتنِ مسیری جدید. به جانِ من و تمام شما یک روزنه‌ی ناامیدیِ ریزِ عمیق و حتی جانکاه دوخته شده، همین ناامیدیِ خُرد که ما را برای بقا و ارامش در تنش‌ها اماده می‌کند. و به راستی اگر ناامیدی نبود، کجا امید خودم را می‌یافتم؟ اگر رنجِ پشتِ هر دست رد به سینه زدن نبود، چگونه اشتیاقِ رسیدن به یک باریکه‌ی نور را می‌یافتم؟ اگر شکاف میان دردِ شکستن و تلاشِ برای بار دیگر ایستادن نبود، من کجای جهان به دنبال رفتن و رسیدن و برخواستن بودم؟ ای نومیدیِ نامیرا، تمامِ دردهایم از تنِ رنجور تو نشأت می‌گیرد و تمام رگه‌های لبخندم باز هم از تنِ تماشایی تو می‌تراود. تمام سوی نگاهم نگران و منتظر یک انقلاب برای تبدیل شدن به بارقه‌ی امیدی ست که منشعب از ناامیدی ست... اما به سختیِ تمام باید بفهمم و بفهمانم اگر رنگ باختن در امید‌های هزارباره نبود، من هیچ توانی برای ادامه دادن به راهی که شکوهش من را در مسیر نگه داشته، نداشتم. آیا می‌توانم با کلماتم به تو بفهمانم، نامیدی چقدر محکم‌تر دستانم را گرفته و گردوخاک تنِ نحیفم را برای حرکت تکانده؟ #7sp ۰۱/۵/۱۴

«أَنتِ قَطعة سکر، بَین الأشیاء المُرّه» «تو در میان همه‌ی چیز‌های تلخ، یک حبه قندی» #نزارقبانی #لاس_خلاقانه

+ چگونه روزگار می‌گذرانی؟ _ در کنار خوشی‌های کوچک و آگاهی به غم‌های بزرگ ۰۱/۵/۱